عکاسی، ثبت ماشینیِ عین به عین واقعیت نیست، بلکه عوامل زیادی مثل ذهنیت عکاس، تکنیک‌ها و مسائل فنی بین عکس نهایی و تصویر واقعی فاصله می‌اندازند. انتخاب فاصله کانونی، عمق میدان، نوردهی و پارامتر‌های دیگر برای یک عکاس مثل انتخاب نوع رگ و قلم‌مو و تاش زدن بر روی بوم برای یک نقاش می‌ماند. عکاسی مانند هر هنر دیگری امکانات زیادی را به عکاس می‌دهد تا بتواند خلاقیت و ذهنیت خود در قالب یک عکس خلق کند. با این تفاسیر مانند هنرهای دیگر، برای عکاس ماهر شدن نیز نیاز به تمرین‌ عکاسی و مشق‌های مستمر است تا بتوان به زیر و بم این هنر تسلط پیدا کرد و امکانات عکاسی را در راستای ذهنیت خود به کار گرفت. در همین راستا در ادامه به چند تمرین یا مشق‌های مختلف عکاسی اشاره شده است که با انجام آن‌ها می‌توان به تسلط بیشتری بر مسائل تکنیکی و فنی عکاسی دست یافت.<>

۱. یکی از ده‌تا عکاسی انتزاعی از یک سوژه

سعی کنید ۱۰ عکس انتزاعی مختلف از یک سوژه در زاویه‌ها و کادر‌بندی‌های مختلف بگیرید. هر چه سوژه انتخاب شده کوچک‌تر باشد، تمرین سخت‌تری خواهید داشت. اولویت این تمرین انتخاب کادربندی و فرم است و نه خود سوژه‌ای که عکاسی می‌شود. سعی کنید فرم‌های جذابی را از سوژه ثبت کنید که در حالت عادی کمتر به آن توجه می‌شود.

۲. ایجاد محدودیت

برای درک درست‌تر از قابلیت‌های یک دوربین عکاسی می‌توان خیلی از پارامتر‌های عکاسی را محدود کرد و با تأکید بر قابلیت‌‌های دیگر چند مجموعه تمرینی جمع کرد. محدودیت‌ها می‌تواند گزینه‌های زیر باشد:

عکاسی با یک لنز پرایم (فاصله کانونی ثابت)

اوراکسپوز یا آندر اکسپوز عکاسی کردن

عکاسی بر روی عدد دیافراگم ثابت

عکاسی بر روی سرعت شاتر ثابت

عکاسی Low Level با نقطه دید از پایین

عکاسی فقط در حالت سیاه و سفید

و …

در هر یک از تمرین‌های بالا بر روی یکی از امکانات عکاسی تمرکز شده است و با انجام هر یک از آن‌ها به صورت جداگانه می‌توان راحت‌تر بر روی هر یک از این قابلیت‌ها تسلط یافت. در مرحله بعدی می‌توان دو یا سه تا از تمرین‌های بالا را با هم ترکیب کرد و خود را بیشتر به چالش کشید. فقط باید توجه داشت که مجموعه‌ای که در هر یک از این تمرین‌ها جمع می‌شود بهتر است که از انسجام فرمی و موضوعی نیز برخوردار باشد.

۳. با فیلم نگاتیو عکاسی کنید:

در عکاسی فیلم (آنالوگ) معمولاً عکاسان دقت بیشتری بر روی تنظیم کادربندی و پارامترهای نوردهی دارند چرا که عکس بعد از ثبت شدن قابل رؤیت نیست و باید در تاریک‌خانه ظاهر شود. همین امر باعث می‌شود که عکاس تسلط بیشتری را بر روی کادربندی و تنظیمات نوردهی داشته باشد. برای رسیدن به چنین تسلطی می‌توان چند حلقه فیلم ۱۳۵ برای دوربین‌های آنالوگ ۳۵ میلی‌متری و فیلم ۱۲۰ برای دوربین‌های فیلمی مدیوم‌فرمت گرفت و مدتی با آن‌ها عکاسی کرد. اگر هم دوربین فیلم (آنالوگ) در اختیار ندارید می‌توانید صفحه نمایش دوربین دیجیتال خود را با چسب یا کاغذ بپوشانید و ۲۴ یا ۳۶ فریم از موضوع مورد علاقه خود عکس بگیرید و بعد آن‌ها را مشاهده کنید. با انجام مستمر این تمرین می‌توان بر روی دوربین خود مسلط شد و نیازی به این نباشد که بعد از گرفتن هر عکس به نمایشگر نگاه کرد و خود را با تنظیمات و کلید‌های دوربین سردرگم کرد.

۴. بررسی و تمرین میزان سن

به یک محل خارجی مناسب بروید و سعی کنید که بر روی یکی از موارد زیر تاکید کنید. در تمرین دوم سعی در این بود که به امکانات و قابلیت‌هایی که یک دوربین عکاسی ارائه می‌دهد مسلط شویم. در این تمرین با استفاده از این قابلیت‌ها (مثل تنظیم ایزو، دیافراگم، سرعت شاتر، عمق میدان و فوکوس، فاصله کانونی و …) بر روی یکی از ویژگی‌های عکاسانه صحنه متمرکز شد. این ویژگی‌ها مانند تئاتر یا سینما میزان سن (Mise en Scene) را تشکیل می‌دهد. ویژگی‌های صحنه می‌تواند یکی از موارد زیر باشد:

نور و کیفیت آن

سایه

خطوط

شکل و فرم

بافت و اشکال تکرار شونده (Texture)

رنگ

اندازه عمق

و …

در هر تمرین سعی کنید که بر روی یکی از ویژگی‌های بالا تاکید و عکاسی کنید.

تمرین‌‌های بسیار بیشتری را می‌تواند در کتاب‌های عکاسی یا در مجله پیکسل پیدا کنید. ولی داشتن مهارت و خلاقیت در مسائل تکنیکی عکاسی تنها بخشی از ماجرا است. بخش دیگر داشتن خلاقیت در عکاسی کاربردی و دغدغه ذهنی و ایده در عکاسی هنری است. منظور از عکاسی کاربردی، عکاسی تبلیغاتی، صنعتی، مد و از این قبیل است که در آن علاوه بر مهارت باید به خلاقیت و سبکی شخصی دست یافت. در طرف مقابل در عکاسی هنری پای دغدغه هنرمند نیز به میان می‌آید و باید با دست‌یابی به سبکی شخصی، با به کارگیری قابلیت‌های عکاسی، ایده خود را در قالب یک تصویر عکاسانه بازنمایی کند. به عنوان مثال در عکس‌های ناداف کاندار، سبک شخصی این هنرمند (زاویه داد واید، کنتراست نسبتاً کم و ترکیب‌بندی‌هایی نسبتاً یکنواخت) به خدمت بازنمایی دغدغه او در عکس آمده است.

بنابراین تمرین‌های بالا زمانی می‌تواند مفید‌تر واقع شود که با مفهومی که در ذهن دارید، دنبال شوند؛ مثلاً اگر موضوع مورد علاقه شما عکاسی خیابانی است و تناسبات بین مردم و محیط شهری، بهتر است که تمرین‌های بالا را در راستای بیان این مفهوم انجام بدهید.

قطعا این آموزش ها می تواند شما را به عکاس بزرگی تبدیل کند.

منبع: پیکسل

آیا شما هم برای خواندن مقالات آموزشی عکاسی ، سر از اصطلاحات پیچیده و عجیب غریب اش در نمی اورید ؟ یا مطالعه مقالات آموزشی این حرفه را به خاطر عدم آشنایی با این اصطلاحات، پشت گوش می اندازید ؟
به محضی که اصطلاحات تخصصی مهارتی مثل عکاسی را یاد بگیرید ، مطالعه مقالات آموزشی و تخصصی برایتان مثل آب خوردن خواهد بود . خوشبختانه دایره ی این اصطلاحات چندان وسیع نیست و در یک مقاله میگنجد .

1. لنز 

یک جعبه پر از لنز ، آرزوی اغلب عکاسان ماهر یا آماتور است . ساختار دوربین ها از دو بخش بدنه و لنز تشکیل شده که با این توصیف ، حتما متوجه حضور تاثیر گذار این قطع بر عکاسی شده اید .
به مجموعه ای از عدسی های واگرا و هم گرا که برای ساخت یک عدسی محدب مرکب همکاری می کنند لنز گفته می شود . کار این قطعات متمرکز کردن نور برای ورود به سنسور است .

2. اتاقک تاریک 

اصطلاح اتاقک تاریک ، بی برو برگرد شما را یاد حس نوستالژیک عکس های قدیمی می اندازد اما ردپایش در عکاسی مدرن امروزه هم دیده می شود .
اتاقک تاریک همان بدنه دوربین می باشد که محل قرارگیری سطح حساس به نور است. در دوربین های آنالوگ این سطح حساس به نور از جنس سیلیکون (sensor) فیلم است و در دوربین های پرهیاهوی دیجیتال به جای فیلم ، سنسور عهده دار این نقش شده است .

3. سینکرونیزه 

سرعت همزمان و هماهنگ برای باز شدن کامل پرده شاتر و روشن شدن فلاش و تخلیه کامل نورش را سرعت سینکرونیزه می نامند .

4. ترکیب بندی یا کمپوزیسیون 

اگر یکی دو تا مقاله آموزشی در زمینه عکاسی مطالعه کرده باشید ، اصطلاح ترکیب بندی را به کررات در آنها دیده اید . در واقع کارکرد این اصطلاح به همین اندازه مهم است که روی آن تاکید شده .
تعریف ساده از ترکیب بندی در عکاسی ، ساختاربندی و چیدمان بهینه و اصولی عناصر درون کادر است به صورتی که بتواند توجه و چشم مخاطب را در نگاه اول جذب خود نماید . ترکیب بندی جزو اولین مسیر های ارتباطی شما با بیننده است که در عین حال مهارت و اشراف عکاس روی عکاسی را به رخ می کشد . (برای اطلاعات بیشتر اینجا را کلیک کنید)

5. زاویه دید

مفهوم زاویه دید در عکاسی ، چندان تفاوتی با مفهوم زاویه دید چشمان شما ندارد . اینکه شما از چه زاویه به یک گل رز نگاه می کنید ، دقیقا مشابه این مسئله است که از طریق لنز دوربین ، کدام زاویه را برای ثبت تصاویر برمیگزینید.
این مفهوم در ورای ظاهر ساده اش ، تاثیر چشمگیری روی ثبت تصاویر خلاقانه دارد .

6. پرسپکتیو 

اگر سررشته ای در نقاشی داشته باشید ، احتمالا مفهوم پرسپکتیو را زیاد شنیده . اینبار هم مفهوم پرسپکتیو در نقاشی ، چندان تفاوتی با مفهوم پرسپکتیو در عکاسی ندارد . هنر نمایش یک تصویر سه بعدی در یک قاب دو بعدی مبنای مفهومی به نام پرسپکتیو است . در پرسپکتیو ، وسواس زیادی روی نمایش اندازه و شکل و فاصله اشیا از هم وجود دارد به طوری که می توان ادعا کرد مبنای اصلی این مفهوم بر اساس همین مقیاس ها شکل گرفته است .

7. عمق میدان (depth of field) 

به صورت کلی عمق تصاویر رابطه تنگاتنگی با مفهوم وضوح در عکاسی دارد . بدیهی است که سوژه مورد نظر ما هرچه عمیق تر به تصویر کشیده شده باشد ، در واقع واضح تر به نظر می رسد . عمق میدان یا depth of field هم تا حدودی به همین مفهوم اشاره دارد . بخش هایی از عکس که وضوح بیشتری دارند اصطلاح عمق میدان اطلاق می شود تا جایی که این بخش ها ، قابلیت فوکوس قابل توجهی نیز دارند .

8. زاویه دماغی (look room) 

این اصطلاح ، در واقع یک قانون عکاسی است که بیشترین تاثیر را روی حس بیننده از تماشای عکس شما ایفا می کند . در این قانون عکاسی اگر قصد عکاسی به سبک پرتره را داشته باشید ، باید به صورت استاندارد یک فضای خالی جلو صورت سوژه در نظر بگیرید . حتما می پرسید چرا ؟ سوژه های تو در تو برای عکاسی پرتره ، ممکن است حس خفگی و عدم رضایت را در بیننده برانگیزد . پس تا حد الامکان  فضای خالی مقابل صورت سوژه را

9. فضای خالی بالای سر (head room) 

این مورد هم ، یکی از قوانین عکاسی برای القای حس خوب به بیننده است. طبق این قانون فضای خالی بالای سر سوژه در کادر باید به صورتی قرار گیرد که بالای سر او فضای خالی وجود داشته باشد .به زبان ساده مرز بین سر سوژه و انتخای کادر نباید در یم خط قرار بگیرد و کادر بعد از آن بسته شود. head room هم باعث آرامش ذهنی و حس تنفس در مخاطب عکس می شود .

10. فاصله کانونی 

اصطلاح فاصله کانونی را زیاد بین مقالات دیده اید . فاصله کانونی به فاصله بین محل مرکز اپتیکال تا جایی که تصویر مجازی داخل دوربین تشکیل می شود، گفته می شود .

11. دیافراگم 

گشودگی دریچه دیافراگم ، از جمله فاکتور های تاثیر گذار و قابلیت های تخصصی تعبیه شده درون دوربین های دیجیتال حرفه ای است . دیافراگم به مجموعه ای از تیغه های فلزی گفته می شود که همگی متحدالشکل، متحدالمرکز و متحدالمحیط می باشد که همگی به دور لنز کشیده می شوند به طور که نقطه مرکزی باز و خالی می ماند .

12. فوکوس 

اصطلاح فوکوس در عکاسی ، رابطه تنگاتنگی با وضوح تصاویر دارد . با تکیه بر قابلیت فوکوس در عکاسی می توانید حداکثر وضوح تصویر را محک بزنید .این ساز و کار در دوربین های دیجیتال با حرکت دادن اجزایی از لنز قابل پیاده سازی است .
هرچه قدرت فوکوس دوربین بالاتر باشد ، یعنی تصویری با وضوح بالاتر در اختیار شماست

13. حساسیت ایزو 

ایزو مدیریت سرعت نور وارده به سنسور را کنترل میکند و اغلب با اعدادی در رنج  ۱۰۰ ۲۰۰ ۴۰۰ ۸۰۰  ۱۶۰۰ ۳۲۰۰ ۶۴۰۰ در دوربین سر و کار دارد .

14. سرعت شاتر

شاتر، مدیریت حجم نور و سرعت نور ورودی به سنسور دوربین را توسط یک پرده پارچه ای یا فلزی بر عهده دارد . شاتر عموما پشت آینه در جایی به نام gate قرار میگیرد .حرکت پرده شاتر هم میتواند به صورت عمودی یا افقی انجام گیرد که در هر حالت ، شاهد تاثیر منحصربفردی در تصویر خواهیم بود .

15. لنزهای ساده یا فیکس 

این لنز ، یکی از انواع لنز ها می باشد که فقط امکان عکاسی از یک زاویه دید دارد و امکان ایجاد تغییر در آن وجود ندارد.

16. لنزهای مرکب یا زوم 

این نوع لنز نیز ، یکی از انواع لنز های عکاسی است که از دالانی طولانی متشکل از مجموعه عدسی های متعددی به وجود آمده اند . خوشبختانه این لنز با قابلیت تغییر زاویه دید طراحی شده و به سبب قرار گیری هر یک از این عدسی ها در نقطه ای مشخص در صورت تغییر زاویه دید ، مشکلی ایجاد نمی کند .

17. فیلترها 

همانطور که نام این ابزار مشخص است ، فیلترها ابزاری کاربردی در عکاسی هستند که بخشی از نور را جذب کرده و بخشی از آن را برای رسیدن به لنز عبور می دهند.  نورهایی که توسط فیلتر ها جذب می شوند نورهای مکمل هستند و باعث تیره تر شدن عکس می شوند ، نورهایی که از فیلتر عبور می کنند طبعا نور های مفیدی هستند که شفافیت تصویر را بالا می برند .

18. نوردهی

به میزان نوری که طی پروسه عکسبرداری به دوربین وارد می شود و به سطح حساس به نور (همان فیلم یا حسگر تصویری) برخورد می کند نوردهی گفته می شود . به زبان ساده میزان نوردهی به فیلم به جهت تشکیل تصویر بر سطح حساس به نور را نوردهی می گوییم .

19. ضریب اف (f number)

اندازه گیری میزان گشودگی دریچه دیافراگم با عددی در کتار ضریب اف انجام میگیرد .

20. Light Metering Method 

نورسنجی دوربین دارای حالات مختلفی است که به آن light metering method گفته میشود. هر کدام از این حالات ، تنظیمات نوردهی اتوماتیک را به صورت متفاوتی انجام می دهد.

21. اگزیف (exif)

نمایش اطلاعاتی شامل تاریخ، مکان جغرافیایی و حتی برخی از تنظیمات دوربین مانند دیافراگم و سرعت شاتر به عهده اگزیف می باشد .

22. leg time

مدت زمانی که طول می کشد تا شما شاتر دوربین را بفشارید و عکس ثبت شود ، لگ تایم گفته می شود .

23. لنز ماکرو

نوع دیگری از لنز ها ، لنز های ماکرو می باشد که با ایجاد قابلیت عکاسی از فاصله بسیار کم از سوژه ، تصاویر خارق العاده ای برای شما به جای میگذارند. عموما این لنز برای عکاسی از موجودات ریز مانند حشرات بسیار مناسب میباشد.

24. هیستوگرام (Histogram) 

هیستوگرام نام نموداری است کهبه وسیله آن میتوان به شناسایی مناطق روشن و تاریک عکس پرداخت . در صورتی که خطوط این نمودار دارای الگوی بسیار نامنظم باشد ، لازم است دست به دامن ادیتور ها شوید و تصویرتان را ویرایش کنید .

25. فرمت jpeg 

یکی از فرمت ثبت تصویر jpeg می باشد که در دوربین های دیجیتال وجود دارد. این فرمت پیرو کانال های رنگی آن 8 بیتی است به این مفهوم که یعنی در یک تصویر  حداکثر 16 میلیون رنگ ذخیره میشود. اما حواستان باشد تصاویری که با این فرمت ذخیره می شوند کیفیت پایین تری دارند .

26. فرمت raw

نوع دیگری از فرمت ذخیره سازی تصویر در دوربین ها فرمتraw می باشد ، این فرمت برای ذخیره سازی تصاویر در دوربین های دیجیتال کاربرد دارد که بر خلاف فرمت jpeg ، کانال های رنگی آن 12 بیتی است . این فرمت علیرغم فضای زیادی که اشغال میکند، اما بدین جهت که به صورت مستقیم عکس را ذخیره میکند و هیچ گونه پردازش و فشرده سازی روی آن اعمال نمی کند ، تصویر نهایی کیفیت بسیار بالایی خواهد داشت و پردازش روی آن نتیجه بهتری به دنبال دارد .

27. تقدم دیافراگم (aperture priority) 

تقدم دیافراگم در دوربین ها با A یا AV نمایش داده میشود. در این حالت تنظیمات مربوط به دریچه دیافراگم توسط عکاس انجام میگیرد .

28. تقدم سرعت شاتر(Shutter Priority) 

نماد های S  یا TV حالت تقدم سرعت شاتر در دوربین ها نشان می دهند . بر این اساس شما میتوانید سرعت شاتر را تنظیم نمایید .

29. auto bracketing

اگر بخواهید از یک سوژه با نوردهی های مختلف عکس بگیرید با قایلبت auto bracketing چنین امکانی برای شما فراهم است .

30. قدرت روشنایی 

قدرت روشنایی به یکی از مشخصه های لنزها اشاره دارد که تعیین میکند عدسی های به کار رفته در لنز چه مقدار از نور محیط را حفظ می کنند و از هدر رفت آن جلوگیری می کنند . به زبان ساده چه مقدار از نور را از خود عبور میدهند.

31. live view 

این حالت از سال 2005 به بعد در دوربین های دیجیتال تعبیه شد که با تکیه بر آن عکاس می تواند بلافاصله پس از ثبت تصویر ، ان را در ال سی دی ببینید.

 

32. saturation

یکی از خصوصیات رنگ است و عبارت است از میزان خلوص یک رنگ نسبت به رنگ سفید. به عبارتی اگر نور سفید را به یک رنگ بتابانیم، درجه اشباع آن کاهش می یابد و اگر نور سفید را از یک رنگ پس بگیریم ، رنگ مورد نظر اشباع تر و خالص تر ب هنظر می رسد .

33. نور اصلی یا key light

نقش اساسی در نورپردازی چهره به وسیله این نور انجام می شود. به همین خاطر باید از شدت و قدرت قابل قبولی برخوردار باشد . این نور در پنج موقعیت شامل: رامبراند، پروانه، کلاسیک، 30 درجه و نیمه می تواند قرار گیرد.

34. نور فرعی یا fill light 

به نوری است که می تواند باعث کاهش سایه های ایجاد شده توسط نور اصلی شود ، نور فرعی گفته می شود . از نظر شدت و قدرت تابش نباید با نور اصلی برابر باشد چراکه باعث ایجاد سایه های جعلی در تصویر میشود.

احتمالا ایجاد پس زمینه محو ، اولین ذوق زدگی هنری شما در هنر عکاسی است . شاید هم اولین قابلیتی است که شما را جذب این دنیای عکاسی میکند . شاید هم اولین تله این دنیای پر رنگ و لعاب برای گرفتار کردن شما …
هرچه که هست زمان درازی است که از کاربران دنیای عکاسی حسابی دلربایی میکند .

از حق نگذریم ، وجود بوکه در پس زمینه عکس های پرتره همیشه غوغا به پا میکند. یک پرتره زیبا را در نظر بگیرید که با یک بوکه هنرمندانه مزین شده باشد . میتوانیم به این هم نشینی مسالمت آمیز بگوییم نور علی نور.

مواد لازم برای ثبت یک بوکه درست و حسابی یک لنز تله و سریع است.

البته اول کار بگویم که یک بوکه ایده آل معمولاً در شب و با پس زمینه ای از منابع نور رنگی بدست می آید اما در هوا سرد یا عدم دسترسی به منابع نور رنگی باید آستین ها را بالا بزنید و دست به کار شوید و بک گراند بوکه ای را خلق کنید .

 

 

 

ساخت یک بک گراند بوکه ای کار سختی نیست ؛ حداقل زحمتش به نتیجه نهایی می ارزد. اقلام زیر را تهیه کنید و کار را استارت بزنید :

• ورق آلومینیوم
• مقوا
• منبع نور (پایه نور)
• گیره کاغذ
• فلاش اکسترنال
• سافت باکس برای فلاش اکسترنال
• لنز تله فوتوی سریع برای دوربین

 

تصویر زیر را به حافظه خود بسپارید تا قدم به قدم برای پیاده سازی آن پیشروی کنیم

کمی خشونت را چاشنی کارتان کنید و فویل را مچاله و چروک نمایید . فویل چروک شده را با گیره یا چسب روی مقوا 100 در 70 سانتی متری تثبیت کنید و در نهایت آن را روی سه پایه نورپردازی قرار دهید .

بعد از آماده سازی این دستگاه نوبت به نکته مهمی می رسد که “تنظیم دیافراگم دوربین” نام دارد . راز موفقیت پرتره هنریشما استفاده از دیافراگم های باز و فاصله کانونی تله (85 سانتی متری) می باشد تا بوکه مورد نظر حاصل شود . البته حواستان به افراط و تفریط باشد چراکه دیافراگم های خیلی باز حسابی زیبایی بوکه را تحت تاثیر قرار میدهند و آن را کاهش میدهند .

چطور این اتفاق می افتد ؟

وقتی دریچه دیافراگم بیش از حد باز باشد ، دایره های بوکه بیش از بزرگ می شوند و پا را از گلیم خود درازتر کرده و وارد حیطه سوژه اصلی می شوند. چیزی که در این شرایط خواهید دید ، یک پرتره صد در صد ناخوشایند و غیر حرفه ای است .

 

تصویر زیر یک نمونه بوکه کاملا غیر حرفه ای و نامناسب است

 

 

در عکس فوق دیافراگم تا حدودی بسته شده و سوژه به بک گراند نزدیک تر شده ، در نتیجه افکت در حد قابل قبولی است .

 

 

در نقشه زیر ، نحوه قرار گیری تجهیزات بخوبی تعیین شده اند. تنظیمات دوربین هم شامل گشودگی دیافراگم F2.8، سرعت شاتر ۱/۱۰۰، حساسیت ISO 400، لنز با فاصله کانونی ۸۵mm بر روی دوربین کانن مدل EOS 5D Mk III می باشد

 

تجهیزات فرعی مورد نیاز نیز دو عدد فلاش اکسترنال (یکی در جهت بک گراند با قدرت ۱/۱۲۸ و دیگری روی سافت باکس حلقوی در جهت سوژه ) و سه پایه های نورپردازی می باشد.

 

 

اگر به جلوه های رنگی علاقه دارید ، روی فلش های اکسترنال ژل های رنگی بزنید . این مورد کاملا سلیقه ای دلخواه شما می باشد .

 

 

 

قصد داریم با شما در مورد مهمترین نکته هایی که هر عکاس باید بداند صحبت کنیم. تا بحال به این نکته فکر کرده اید که فرق بین یک عکس خوب و یک عکاس خوب چیست؟ بهترین پاسخ شاید تفاوت در ثبات و پایداری باشد. احتمالا برای همه ما پیش آمده که به طور شانسی یک عکس خوب گرفته باشیم. شما کاملا مطمئن نیستید که چطور موفق به گرفتن آن شدید، اما همه چیز به طرز جادویی در جای خود قرار گرفت و شما تصویری را ثبت کردید که باعث می شود احساس کنید یک ستاره به تمام معنا هستید. اما مهم این است که بتوانید آن هیبت و شکوه را دوباره تکرار کنید… بارها و بارها. این کاری است که عکاسان عالی می توانند انجام دهند.

پس عامل موفقیت چیست؟ خوش شانسی؟ گرفتن یک تریلیون عکس به طوری که چند تا از آن عکس های خوب اتفاقی در بین آنها باشد؟

نه. همه چیز به لیست کوتاهی از اصول و قواعد برمی گردد. اینها چیزهایی هستند که عکاسان می دانند، به طوری که وقتی زمان آن فرا رسد، می توانند این اطلاعات را وارد عمل کنند تا به آنها کمک کند آن تصاویر برنده را بگیرند.

پس می خواهید عکس های عالی بگیرید؟ می خواهید به عنوان یک عکاس پیشرفت کنید؟ این جایی است که باید از آن شروع کنید.

 

قدم اول: دوربین خود را بهتر بشناسید

آیا فکر می کنید برخی عکاسان حرفه ای وجود دارند که به طور کامل نمی دانند چطور دوربین خود را کنترل کنند؟ درست است. من از کجا می دانم؟

قبلا خودم یکی از آنها بودم.

بله، این یک اعتراف زشت بزرگ است، اما حقیقت دارد. ما با عکاسی در مُد اولویت دیافراگم شروع کردیم، و اجازه دادیم دوربین به جای ما فکر کند.

ما فکر می کردیم این کار آسان تر و سریع تر از یادگیری تمام آن مسائل تکنیکی ترسناک است.

و شما می توانید برای مدتی به این شیوه ادامه دهید. دوربین ها از همیشه هوشمندتر شده اند، و می توانند برای شما خیلی دقیق عمل کنند. اما ندانستن این مسائل تکنیکی شما را عقب نگه می دارد، و در رده «عکاسی شانسی» قرار می دهد.

چیزی که من اینجا دارم در مورد آن صحبت می کنم، نیاز به درک ویژگی های ضروری دوربین و لنزتان است، و دانستن این که چطور این امر بر روی ظاهر تصاویر شما تاثیر می گذارد.

شما باید بدانید چطور تغییر دیافراگم بر ظاهر عکس شما تاثیر می گذارد.

شما باید بدانید چطور سرعت شاتر خود را تنظیم کنید تا نتایجی که می خواهید را به دست آورید.

شما باید بتوانید ایزویی را انتخاب کنید که مناسب شرایط شما باشد.

و آن وقت، بر اساس ویژگی های دوربین خود، باید در مورد مُدهای درایو، تراز سفیدی، فوکوس، مُدهای تثبیت کننده و غیره بدانید.

خوشبختانه این مسائل آنقدر که به نظر می رسد دشوار نیستند. در واقع شما می توانید تمام آنها را تنها در چند ساعت یاد بگیرید. وقتی این کار را انجام دادید، آماده اید تا به مرحله بعدی بروید.

 

نکته دوم: درک نوردهی یا اکسپوژر

زمانی که شما درک دقیقی در مورد دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو، و این که چطور بر ظاهر عکس های شما تاثیر می گذارند پیدا کردید، باید همه آنها را در کنار هم قرار دهید و یاد بگیرید که آنها چطور با هم تعادل پیدا می کنند تا بتوانید یک نوردهی خوب ایجاد کنید.

یکی از سخت ترین چیزها این است که بفهمید منظور افراد از یک «نوردهی خوب» چیست. برخی از افراد فکر می کنند که تنها یک نوردهی درست و یک نوردهی اشتباه وجود دارد و اگر آن را اشتباه به دست آورید یک احمق هستید.

این طرز فکر احمقانه است.

و اگر به اینترنت مراجعه کنید و سعی کنید تعریف روشنی به دست آورید؟ ها، موفق باشید! همه آن تعریف ها فوق العاده گیج کننده هستند، و واقعا به اصل نحوه ایجاد یک نوردهی خوب نمی پردازند.

(نوردهی مورد علاقه من «شدت نوری که بر روی یک فیلم عکاسی می افتد ضرب در زمانی که نوردهی می شود است»… اوه… پس من به یک ماشین حساب نیاز دارم؟)

بنابراین ما تعریف خودمان را از نوردهی ارائه دادیم:

یک نوردهی خوب، میزان روشنایی است که می خواهید تصویر داشته باشد.

اگر از چیزی که شما می خواهید روشن تر باشد، زیاد نوردهی شده است. اگر تاریک تر از چیزی که شما می خواهید باشد، ناکافی نوردهی شده است.

ساده است.

در نهایت، همه چیز به تصمیم خلاقانه شما بستگی دارد. شما عکاس هستید. اما باید بدانید چطور همه چیز را تنظیم کنید تا به نوردهی مورد نظر خود دست یابید، و چطور از دوربین خود برای کمک به فهمیدن آن استفاده کنید.

 

نکته سوم: تسلط کامل بر نور

اجازه دهید با گفتن این جمله شروع کنم که من فکر نمی کنم هیچ کس واقعا بتواند کاملا بر نور مسلط شود (شاید به استثنای خدای یونانی آپولو). ما عکاسان برده های خوشحال و مشتاق نور هستیم. بدون آن ما نمی توانیم کارمان را انجام دهیم. و نور می تواند یک ارباب بی ثبات و بی دوام باشد (به خصوص اگر از نور طبیعی استفاده کنید).

اما یادگیری در مورد نور، درک جنبه ها و ظرافت های مختلف آن، دانستن نحوه کار با آن در هر شرایطی، ایجاد آن، دنبال کردن آن… خب، اینها واقعا پیگیری های مادام العمر عکاس هستند. ما هیچ وقت واقعا تسلط کامل پیدا نمی کنیم، اما ممکن است با سالها تمرین، به آن نزدیک شویم.

از کجا شروع کنیم؟ ساده است. از بیرون. زمانی که قدم به بیرون می گذارید، فرصت های نورپردازی بی شماری در انتظار شما هستند. آیا می توانید در نور شدید هنگام ظهر عکس بگیرید؟ در نور ساعت طلایی؟ پس از غروب خورشید؟ زمانی که ستاره ها ظاهر می شوند؟

سپس به داخل خانه برگردید. از نور پنجره ها استفاده کنید. تنوع نامحدودی آنجا وجود دارد، و در چنین سناریوی ساده (اما پیچیده) ای شما کم کم می توانید نکات ظریف تری را یاد بگیرید.

برای ادامه یادگیری آماده اید؟ ایجاد نور مورد نظر خودتان را امتحان کنید (مثل یک جادوگر!) یاد بگیرید که چطور از یک فلاش اکسترنال استفاده کنید. چند لامپ استودیویی کرایه کنید، قرض بگیرید یا بخرید، و شروع به ایجاد تنظیمات نورپردازی خودتان بکنید.

به جستجوی نور ادامه دهید، به یادگیری در مورد آن ادامه دهید، و به قرار گرفتن در شرایط نوری جدید ادامه دهید. این کار یک عمر ماجراهای عکاسی، و بیش از چند تصویر عالی برای شما به ارمغان خواهد آورد.

 

نکته چهارم: کاوش بهتر عمق میدان

خیلی خب، خیال بافی در مورد نور کافی است. بیایید وارد عمل شویم.

عمق میدان بخش بزرگی از عکاسی شماست که احتمالا تا حد زیادی آن را دست کم می گیرید.

من می دانم، چون خودم آن را دست کم گرفته ام. و می دانم که هنوز هم این کار را می کنم. شما چطور؟

عمق میدان یکی از آن چیزهایی است که در ابتدا ساده به نظر می رسد، و هرچه بیشتر یاد می گیرید پیچیده تر می شود. اما یادگیری در مورد آن، حتی در سطح پایه، تغییر زیادی در کار شما ایجاد خواهد کرد.

به عنوان مثال، شما بدون این که اول در مورد عمق میدان یاد بگیرید، ممکن است فکر کنید که برای به دست آوردن کمی تاری در پس زمینه تصویرتان، فقط باید مقدار دیافراگم خود را کم کنید.

اما فاصله کانونی، فاصله سوژه تا پس زمینه، و فاصله دوربین تا سوژه را در نظر نگرفتید. و با ترکیب عوامل خاص، دیافراگم شما ممکن است در واقع تاثیر بسیار کمی بر عمق میدان داشته باشد یا اصلا تاثیری نداشته باشد. این کاملا درست است. گاهی اوقات هیچ تفاوت عمق میدان قابل توجهی بین f/1.4 و f/11 وجود ندارد.

هنگامی که شما کم کم می فهمید که همه اینها چطور با هم ارتباط دارند، می توانید تاری پس زمینه چشمگیری به دست آورید، حتی با یک دوربین کامپکت در یک دیافراگم زیاد، تنها با دانستن این که دقیقا چطور باید تمام متغیرها را کنترل کنید.

یک تصور غلط دیگر در مورد عمق میدان این ایده است که «عمق میدان کم همیشه بهتر است». هنگامی که تازه شروع به کار می کنید، عمق میدان کم یک تکنیک جدید و هیجان انگیز است. اما در استفاده از آن زیاده روی نکنید. تا به حال دیده اید که یک عکس سر و شانه (هدشات) گرفته شده در ۸۵mm و f/1.2 چطور به نظر می رسد؟ یک بوکه زیبا به راحتی می تواند حواسمان را پرت کند، و فراموش کنیم که حتی یکی از آن گردی های چشم هم در فوکوس نیست. امم، خب این کاملا درست نیست.

از دیافراگم های زیاد نترسید. یا دیافراگم های کم. در واقع، اصلا از دیافراگم نترسید. یاد بگیرید که عمق میدان چطور کار می کند، و سپس از آن به عنوان یک تصمیم خلاقانه برای درست از کار درآوردن تمام تصاویر استفاده کنید. این کاری است که یک عکاس عالی انجام می دهد. آنها گزینه های خود را می دانند، و از تمام آنها استفاده می کنند. مطلب پیشنهاد شده در پایین شما را با تمام عوامل تاثیرگذار بر عمق میدان آشنا می کند.

 

نکته پنجم: شناخت بهتر پرسپکتیو

این شاید یکی از تحسین شده ترین موضوعات در عکاسی است. به بیان ساده، پرسکتیو مربوط به روابط فضایی بین اجسام در کادر شماست – اندازه های آنها، قرارگیری آنها، و فضای بین آنها. تمام این تعیین موقعیت ها شیوه ای که بیننده شما صحنه را تفسیر می کند را تغییر می دهند. این ممکن است باعث شود همه چیز سه بُعدی تر به نظر برسد، و یک حس عمق به عکس بدهد، یا ممکن است همه چیز را تخت و مسطح کند.

بنابراین چرا این موضوع به وضوح مهم به طور گسترده مورد بحث قرار نگرفته است؟ چون پیچیده است! یا حداقل در نگاه اول می تواند پیچیده باشد.

بیایید ساده شروع کنیم. زمانی که شما عکس می گیرید، جایی که در آن قرار می گیرید یک تصمیم بسیار مهم است. این چیزی است که پرسکتیو شما را تعیین می کند. و تغییر پرسپکتیو می تواند عکس شما را از یک تصویر معمولی به یک تصویر کاملا جذاب تبدیل کند.

شناخت پرسکتیو به تمرین و آزمایش زیادی نیاز دارد. و کمی تکان دادن پاهایتان، اینکه دولا شوید، دراز بکشید، روی یک نردبان بایستید، روی یک ساختمان بایستید، یک قدم به جلو بردارید، یک قدم به چپ بردارید. این چیزها پرسپکتیو شما را تغییر می دهند و تاثیرات عمده ای بر ظاهر و احساس عکس های شما ایجاد می کنند. آزمایش کنید. هر بار که پرسپکتیو خود را تغییر می دهید عکس بگیرید، و بعدا آنها را با هم مقایسه کنید. این کار چطور تصویر را تغییر می دهد؟

حالا فاصله کانونی چطور؟ آیا پرسپکتیو را تغییر می دهد؟ به لحاظ تکنیکی نه. این زاویه دید را تغییر می دهد (به عبارت دیگر، زاویه صحنه ای که دوربین شما ثبت می کند). لنزهای واید مقدار وسیع تری از یک صحنه را ثبت می کنند. تنها تغییر لنز پرسپکتیو را تغییر نمی دهد (هرچند ممکن است اینطور به نظر برسد). زمانی که شما تغییر لنز را با تغییر موقعیت ترکیب می کنید، پرسپکتیو تغییر می کند.

 

نکته ششم: غلبه بر ترکیب بندی

اکنون کمی فراتر می رویم، و وارد بحث ترکیب بندی می شویم. این یک موضوع مهم است که مربوط به نحوه سازماندهی المان های بصری کوچک مختلف در صحنه می باشد. این بحث گسترده تر از پرسپکتیو است، و شامل چیزهایی مانند نور، خطوط، اَشکال، فرم ها، رنگ ها، کادرها، بافت ها، الگوها، حرکت، بازتاب ها و غیره می باشد.

شما ممکن است «قوانین» ترکیب بندی را شنیده باشید: قانون یک سوم، فضای منفی، تعادل بصری. قوانین ترسناک، و کسل کننده به نظر می رسند، و این ایده که شما قبل از این که مجاز به عکاس بودن باشید باید بنشینید و آنها را حفظ کنید، احتمالا بسیاری از عکاسان را از غوطه ور شدن در دنیای شگفت انگیز ترکیب بندی باز می دارد.

اما من اینجا هستم تا به شما بگویم که «قوانین» در واقع قانون نیستند. آنها بیشتر شبیه دستورالعمل هستند. اینها راه هایی برای سازماندهی المان ها در کادر شما هستند که به گفتن یک داستان، انتقال یک احساس، یا جلب توجه بینندگان کمک می کنند. همه آنها چیزهای جالب و سرگرم کننده ای هستند، و چیزهای بسیار ضروری اگر بخواهید یک عکاس عالی باشید.

به عنوان مثال، آن «قانون یک سوم» که همیشه در مورد آن می شنوید. خب، این نشان می دهد که با قرار دادن سوژه در امتداد یکی از این خطوط یک سوم جادویی، یا در تقاطع خطوط (چیزی که من دوست دارم آن را یک نقطه عالی بنامم)، ناخودآگاه اهمیت آن المان را در کادر خود افزایش می دهید. و دانستن این موضوع مهم است، چون می تواند به شما کمک کند تا نگاه بیننده خود را به جایی که می خواهید هدایت کنید!

اما اگر احساس می کنید این قانون را دوست ندارید، می توانید آن را عمدا بشکنید، و سوژه خود را کاملا در مرکز کادر قرار دهید. شاید بخواهید تقارن سوژه خود را برجسته کنید. شاید یک سوژه بسیار جدی است، و قرار دادن آن در مرکز آن احساس را تقویت می کند.

این به شما، استاد عکاسی بستگی دارد. زمانی که شما در مورد ترکیب بندی بدانید، برای هر عکسی که می گیرید، انواع گزینه های جالب و سرگرم کننده مانند این را در نظر می گیرید.

 

نکته هفتم: از یک پردازش بی تقص استفاده کنید

اجازه بدهید کممی چالشی این بحث را به پایان برسانیم.

ببینید، در دنیای عکاسی دو دسته از افراد وجود دارند. کسانی که معتقدند پس پردازش (استفاده از نرم افزار برای ویرایش تصاویرتان پس از این که گرفته شدند) در بهترین حالت اتلاف وقت، و در بدترین حالت انحراف واقعیت است.

دسته دیگر معتقدند که پس پردازش ابزاری است که یک عکاس می تواند از آن استفاده کند تا با کمک آن تصاویرش بیشتر شبیه به آنچه که چشم آنها در هنگام گرفتن عکس شاهد آن بود شود، یا حالت عکس را بهبود بخشد یا یک داستان بگوید. این یک تکنیک خلاقانه است که قدمت آن به اندازه خود عکاسی است.

پس پردازش یک مهارت ضروری برای یک عکاس دیجیتال است. (حتی عکاسان فیلم هم پس پردازش انجام می دهند!)

این یک واقعیت ساده است که تصاویری که مستقیما از دوربین بیرون می آیند، چیزی جز صحنه اصلی که از آن عکس گرفته شده به نظر نمی رسند. آنها کسل کننده، تخت و بی روح هستند.

پس پردازش با تنظیم چیزهایی مانند کنتراست، روشنایی، وضوح، و اشباع، به بازگرداندن آن زیبایی کمک می کند.

سپس شما می توانید حتی از این هم فراتر بروید.

با برنامه هایی مانند لایت روم می توانید کارهایی مانند dodging و burning انجام دهید، که به معنی روشن یا تاریک کردن انتخابی بخش هایی از یک تصویر به منظور هدایت توجه بینندگان شما به جایی است که می خواهید.

اینها تکنیک های جدیدی نیستند. dodging و burning به آغاز عکاسی برمی گردند، اما در ابتدا به سختی با نوردهی بخش های مختلف چاپ برای مدت زمان های مختلف انجام می شدند.

خیلی دشوار بود، و اگر اشتباهی می کردید مجبور بودید دوباره از اول شروع کنید. dodge و burn این تصویر از اوگن اسمیت (W. Eugene Smith) ظاهرا ۵ روز طول کشیده است!

امروزه، با لایت روم، می توانید این کار را در عرض چند ثانیه انجام دهید، و هر چقدر می خواهید آن را تنظیم کنید تا وقتی که همه چیز عالی و بی نقص شود. احساس نمی کنید خوش شانس هستید؟ می دانم که چنین احساسی دارید!

 

نتیجه گیری نهایی

در این مقاله در مورد مهم ترین نکاتی که هر عکاس باید بداند صحبت کردیم. البته لازم به ذکر است که بعضی از آنها را می توان در یک دوره زمانی کوتاه فهمید، و برخی دیگر به یک عمر نیاز دارند تا بر آنها تسلط پیدا کنید. اما این خبر خوبی است. شما چیزهای هیجان انگیز زیادی برای یادگیری پیش رو دارید!

آیا موارد دیگری را نیز باید یادآوری کنیم؟ موضوعات دیگری وجود دارند که به عکاسی شما کمک کنند؟ البته که وجود دارد! اینها فقط یک نقطه شروع هستند.

شاید بخواهید پرتره بگیرید، و آن وقت چیزهای زیادی در مورد تعامل با سوژه و روانشناسی وجود دارد که می توانید یاد بگیرید. یا شاید بخواهید به عکاسی سفر بپردازید. در این صورت انواع مختلف ژانرها، از عکاسی خبری گرفته تا عکاسی منظره دارید، و آن وقت کنجکاوی انسان شناسان برای فرهنگ و علاقه مورخان به گذشته، در گفتن داستان هایی از مکان هایی که بازدید می کنید به شما کمک خواهد کرد.

هیچ پایانی برای چیزهایی که می توانید به عنوان یک عکاس یاد بگیرید وجود ندارد، اما این ۷ موضوع برای شروع خیلی خوب هستند. پس منتظر چه هستید؟ یکی از آنها را انتخاب کنید و به سراغ آن بروید.

نوبت شماست

کدام یک از این موضوعات مورد علاقه شماست؟ موضوع دیگری مد نظر دارید که دانستن آن برای عکاسان ضروری باشد؟

نظرات خود را همین حالا با ما به اشتراک بگذارید!

نویسنده: لورن لیم (LAUREN LIM)

برگرفته از سایت لنزک

حرفه عکاسی بدون داشتن خلاقیت و نوآوری قطعا معنایی نخواهد داشت و باید با آموزش قبلی آگاهی در این زمینه بدست آورده و دست به کار شد، در غیر این صورت نمی توان به اهداف رسید.

طریقه در دست گرفتن دوربین یکی از آن مهارت هایی است که معمولا نادیده گرفته می شود در حالی که یادگیری این مهارت می تواند تاثیر به سزایی در افزایش کیفیت عکس ها داشته باشد . حتی اگر تنظیمات دوربین را با توجه به شرایط محیطی به درستی انجام داده باشید , نگه داشتن اشتباه آن می تواند موجب لرزش دست شما و در نهایت افت کیفیت عکس شود . در ادامه با گجت نیوز همراه باشید .

حتما می دانید که بهترین روش برای جلوگیری از لرزش دوربین استفاده از سه پایه است . با این حال اگر برای دوربین خود سه پایه خریداری کرده باشید هم همیشه سه پایه در دسترس نیست . بنابراین باید یاد بگیرید که چگونه از بدن خود یک سه پایه بسازید تا از لرزش دوربین در زمان ثبت عکس , جلوگیری شود . روش صحیح نگه داشتن دوربین به نوع دوربین شما ( می تواندکامپکت یا SLR باشد ) و تمایل تان به استفاده از منظره یاب یا LCD دوربین بستگی دارد . در ادامه سعی شده روش های صحیح در دست گرفتن دوربین آموزش داده شود . توجه داشته باشید که این توضیحات برای افراد راست دست ارائه شده است .

دوربین های SLR

طرز صحیح قرارگیری دوربین SLR در دست

این دوربین ها سنگین تر از دوربین های Compact هستند و معمولا لنز هم روی آن ها نصب می شود , در نتیجه وزن دوربین افزایش می یابد . بنابراین این دوربین ها را باید خیلی محکم و با ثبات در دست گرفت تا در زمان عکس برداری , لرزشی در دوربین ایجاد نشود . در زمان نگه داشتن دوربین های SLR :
– با انگشتان دست چپ , لنز را به آرامی در دست بگیرید .
– از دست راست برای کنترل تنظیمات دوربین استفاده کنید .
– آرنج ها را به سینه فشار دهید .
– دوربین را به آرامی به پیشانی فشار دهید و سر را کمی به جلو خم کنید .

فشرده شدن آرنج ها به سینه , تکیه گاه محکمی را برای دوربین به وجود می آورد . دست چپ عمده وزن دوربین را تحمل می کند . سه انگشت پایین دست راست با کمک کف دست , دوربین را محکم نگاه می دارند . انگشت اشاره دست راست روی دکمه ی شاتر قرار می گیرد و انگشت شست در پشت دوربین . در این حالت اگر دست چپ را رها کنید , دست راست دوربین را به خوبی نگه داشته است .

دوربین های کامپکت و گوشی های موبایل

طرز صحیح قرار گیری دوربین های Compact و گوشی موبایل

دوربین های کامپکت و گوشی های موبایل سبک تر هستند ولی کوچک بودن آن ها , در دست گرفتن شان را دشوار می کند . اگر دوربین شما منظره یاب خوبی دارد از آن استفاده نمایید تا دوربین به بدن تان نزدیک تر و در نتیجه متعادل تر باشد . استفاده از LCD دوربین گرچه برای خیلی ها راحت تر است ولی مجبورید دوربین را از بدن خود دور نگه دارید که مشکل کاهش تعادل را به همراه خواهد داشت . در زمان نگه داشتن دوربین های کامپکت و گوشی های موبایل :
– دوربین را با دودست در فاصله 30 سانتی متری بدن خود نگه دارید .
– آرنج ها را به بدن بچسبانید .
– بند دوربین را به دور مچ دست بیاندازید . انگشت ها حتما باید به بدنه دوربین بچسبند . رها بودن انگشت ها در اطراف دوربین , احتمال مسدود کردن نور فلش یا قرار گرفتن آن ها در مقابل لنز را افزایش می دهد .

دیگر حالت های نگه داشتن دوربین

در وضعیت عمودی هم آرنج ها به بدن می چسبند و انگشتان دو دست به شکلی که ملاحظه می کنید در دو طرف دوربین محکم می شوند .

باز بودن آرنج ها احتمال لرزش دست را افزایش می دهند . اگر انگشت ها رها باشند هم ممکن است در مقابل لنز یا فلاش قرار گرفته و تصویر یا نور فلاش مخدوش کنند .

نگه داشتن دوربین با یک دست , تعادل آن را از بین می برد . ضمن آن که با انداختن بند دوربین به دور مچ دست می توانید از افتادن آن جلوگیری کنید .

مورد دیگری که جزو حالت های خطا حساب می شود را در زیر مشاهده می کنیم :

وضعیت پاها در حالت ایستاده

وضعیت غلط ( عکس سمت راست ) و وضعیت صحیح ( عکس سمت چپ ) از گرفتن دوربین در حالت ایستاده

پاها را باید به اندازه عرض شانه باز کرده و پای چپ را کمی جلوتر قرار دهید تا تعادل بدن بهتر حفظ شود . بهتر است زانو ها هم کمی خمیده باشند . اگر چه واژه ” عکاسی ” با ” سربازی ” هم آهنگ است ولی نیاز نیست در زمان گرفتن عکس , خبردار بایستید !

عکاسی در حالت نشسته

گرفتن صحیح دوربین در حالت نشسته

گاهی لازم است از منظر پایین از سوژه مورد نظر خود عکاسی کنید . بهترین حالت در چنین مواقعی آن است که زانو بزنید و زانوی راست را روی زمین قرار دهید . به این ترتیب می توانید از زانوی چپ به عنوان تکیه گاه استفاده کنید . اگر نمی خواهید روی زمین بنشینید , می توانید به حالت چمباتمه روی پای راست نشسته و دست ها را روی دو زانوی خود بگذارید . اگر جو عکاسی بدجور شما را گرفته است , می توانید کاملا روی زمین نشسته و بدنتان را به تکیه گاه محکمی برای دوربین تبدیل کنید . توجه داشته باشید که در هر سه حالت , آرنج ها روی زانو ها قرار گرفته و محکم می شوند .

استفاده از سایر تکیه گاه ها

همانطور که گفته شد , یکی از رموز ابتدایی برای گرفتن عکس های خوب , جلوگیری از لرزش دوربین است . علاوه بر یادگیری روش نگاه داشتن دوربین , استفاده از تکیه گاه های موجود در اطراف هم می تواند به ثابت نگه داشتن دوربین در زمانعکسبرداری کمک کند . بنابراین به دنبال یک دیوار , درخت , تخته سنگ , اتومبیل یا ستونی باشید تا با تکیه بر آن , ثبات دوربین را افزایش دهید . باید بتوانید وزن قسمت بالایی بدن را روی تکیه گاهی که انتخاب می کنید بیاندازید , همچنین بهتر است پاها را به اندازه عرض شانه باز کنید .

قطعا مطالعه مطلب می تواند کمک شایانی به شما در به دست گرفتن دوربین کند.

منبع : مجله وب
عکس و منبع اصلی : Vesnakozelj.Com

از آنجایی که هنر عکاسی یک هنر جذاب و جالب توجهی بوده و می توان هر چیزی را در آن سوژه قرار داد بنابراین باید با نحوه عکاسی از هرچیز نیز آشنایی داشته باشید در غیر این صورت نتیجه مطلوب بدست نمی آید.

برای عکاسی از گل های یخ زده شما به گل، فریزر، آب و یک ظرف پلاستیکی احتیاج دارید، و از آنجا که دوربین موبایل برای اهداف این آموزش بیشتر جواب می دهد، می توانید همین الان این ایده عکاسی را امتحان کنید. ترفند کلیدی که در این مقاله خواهید آموخت، روش جالب منجمد کردن تدریجی است که تنها یک نکته ساده دارد – خب در ادامه یاد می گیریم.

آیا تا به حال شده که یک دسته گل زیبا دریافت کرده باشید و به این فکر افتاده باشید که در حالت یخ زده چطور به نظر می رسد؟ نه؟ خب، من هم همینطور! در واقع، تا همین اواخر، من بیشتر به نگهداری گل ها در یک گلدان معمولی قدیمی علاقه مند بودم. اما عکاسان یک گروه خلاق و توانا هستند. ما در مورد برخی از اساسی ترین عناصر طبیعت، فکرهایمان را روی هم گذاشتیم و یک راه فوق العاده برای ایجاد این عکس های انتزاعی شگفت انگیز از گل های یخ زده کشف کردیم. و با چنین نتایج زیبایی، من آرزو می کردم که ای کاش زودتر دسته گل هایم را در فریزر می گذاشتم!

الف

تجهیزات

شما به موارد زیر نیاز خواهید داشت:

• گل
• فریزر
• آب
• ظرف
• دوربین

دوربین: شما می توانید عکاسی از گل های یخ زاده را با هر دوربینی که در اختیار دارید امتحان کنید. دوربین های موبایل حتی می توانند گزینه های بهتری باشند، چراکه سبک بوده، شما را درگیر تنظیمات نمی کنند و به شما این امکان را می دهند ساعت ها زوایای مختلف را امتحان کرده و به دنبال عکس های خلاقانه تری باشید. اگر تصمیم گرفتید عکاسی را با دوربین DSLR یاکامپکت انجام دهید، می توانید از چراغ قوه گوشی برای نورپردازی خلاقانه سوژه ها منجمد خود استفاده کنید.

ب

آماده کردن سوژه ها برای عکاسی

چند روش برای تهیه گل های یخ زده آماده برای عکاسی وجود دارد. یکی از آن روش ها شامل استفاده از نیتروژن مایع است، اما من به یک روش کمی کمتر فنی می پردازم. برای این که گل های زیبای خود را به طور کامل در یک قطعه یخ قرار دهید، باید به تدریج لایه های اطراف یخ را بسازید. به طور معمول، شما می توانید هر سینی قدیمی را با آب پر کنید، آن را در فریزر بگذارید و تا تابستان آن را فراموش کنید. با این حال، گل ها حاوی اکسیژن هستند، و اکسیژن سبک تر از آب است. این به این معنی است که قرار دادن گل ها در یک کاسه پر از آب و فریز کردن آن عملی نیست. با این کار گل ها به سطح آب می آیند، از یخ خارج می شوند و از بین می روند.

۱

محکم کردن گل ها

در عوض، در کابینت خود به دنبال ظروف نگهداری غذای پلاستیکی بگردید. من متوجه شده ام که یک ظرف پلاستیکی بزرگ و نسبتا کم عمق، بسته به فضای فریزر بهتر جواب می دهد. ظرف خود را با چند سانتی متر آب پر کنید. آب شیر وقتی یخ می زند ظاهر مات تری دارد، بنابراین اگر یک ظاهر براق و صیقلی تر می خواهید، از آب مقطر استفاده کنید. گل های خود را رو به پایین در آب قرار دهید، آنها را آنطور که دوست دارید مرتب کنید، و ظرف را در فریزر قرار دهید. مقدار کم آب یخ می زند، بخش هایی از گل ها را گیر می اندازد و آنها را محکم می کند به طوری که نمی توانند در لایه های آب بعدی شناور شوند.

بعد از چند ساعت ظرف را بردارید، و مطمئن شوید که گل ها تا حدودی در ظرف یخ زده اند. هنگامی که گل ها محکم شدند، چند سانتی متر دیگر آب سرد بر روی گل ها و یخ موجود بریزید. مراقب باشید بیش از اندازه نریزید – ممکن است یخ در زیر گرم شده و گل ها را رها کند، و مجبور شوید کل این روند را دوباره انجام دهید. ظرف را دوباره به فریزر بازگردانید.

گل های ثابت شده در جای خود توسط چند سانتی متر آب یخ زده

۲

مراحل نهایی

بعد از چند ساعت دیگر دوباره ظرف را از فریزر بیرون آورده و چند سانتی متر دیگر آب اضافه کنید. این بار، می توانید هر چقدر می خواهید آب اضافه کنید. اما به یاد داشته باشید، هر چه یخ ضخیم تر باشد، نور سخت تر می تواند از میان قطعه های یخ عبور کند، و باعث کاهش مقدار نوری می شود که به سنسور دوربین شما می رسد. با این حال، یخ به مرور زمان آب می شود، بنابراین افزودن آب بیشتر بهتر از اضافه کردن مقدار بسیار کم است. هنگامی که آخرین لایه آب را اضافه کردید، ظرف خود را برداشته و برای آخرین بار آن را در فریزر قرار دهید.

هنگامی که لایه بالایی یخ زد، ظرف را از فریزر درآورده و اجازه دهید ۱۰ دقیقه یا بیشتر بیرون بماند. بعد از این که یخ از ظرف جدا شد، ظرف را روی یک پارچه وارونه کنید. به آرامی به ظرف ضربه بزنید تا یخ جدا شود. کار تمام است، می توانید نتایج زیبای کار سخت خود را ببینید!

در این تصویر، پایه ظرف یک طرح بر روی یخ ایجاد کرده است. شما می توانید سطح آن را با مالش یک پارچه مرطوب گرم بر روی نقوش ناهموار، یکدست کنید.

ج

عکاسی از مخلوقتان

اکنون که مجسمه گل یخ خود را ساختید، وقت آن است که از آن عکس بگیرید قبل از این که ذوب شود. من توصیه می کنم که قطعه یخ خود را نزدیک یک منبع نور یا پنجره ای که نور طبیعی از آن می تابد، قرار دهید. این کار اجازه می دهد تا نور به یخ نفوذ کرده و غشاء گل ها، سوژه ای با جزئیات بیشتر ایجاد کنند. من برای عکس های خودم قطعه گل یخ زده را در مقابل شیشه بالکن آپارتمانم قرار دادم. مطمئن شوید که یک حوله در زیر یخ قرار دهید تا از خیس شدن سطح آن جلوگیری کنید.

قرار دادن قطعه گل های یخ زده در مقابل نور طبیعی، جزئیات را روشن کرده و به تن های تصویر تنوع می بخشد.

د

آزمایش!

اکنون که تکنیک را متوجه شدید، ترکیبات مختلف گل ها و ظروف را امتحان کنید. بسته به شکل و طول یک ظرف، می توانید تراکم و مسیر حباب ها را در یخ کنترل کنید. تنظیم جهت قرار گیری ظرف، یا شکستن و دوباره منجمد کردن یخ را امتحان کنید.

در عکس زیر برای ایجاد این نقوش گرد بر روی گل رز، من داخل یک لیوان شیشه ای را با یک کیسه پلاستیکی پوشاندم. بعد از محکم کردن سر گل در چند سانتی متر یخ اول، به تدریج لایه های یخ را ایجاد کردم تا به طور کامل رز را بپوشاند. هوایی که از گل رز بیرون آمد فشرده شد و در داخل پایه لیوان گیر افتاد، و الگوهای پیچیده ای در اطراف گل رز ایجاد کرد. برای این که یخ بیشتر گرد شود، من به مدت یک یا دو دقیقه با دستهایم لبه های آن را صاف کردم.

حباب های بلند معلق بر روی گل رز، مسیرهای اکسیژن در حال تلاش برای فرار هستند.

داخل یک لیوان شیشه ای را با پلاستیک بپوشانید، به طوری که وقتی گل کاملا با یخ پوشیده شد، جدا کردن آن از لیوان راحت تر باشد.

وقتی کاملا یخ زد، لیوان شیشه ای را در دمای اتاق قرار دادم، و هر ۱۰ دقیقه یکبار یا بیشتر به آرامی کیسه پلاستیکی را کشیدم. در نهایت کیسه پلاستیکی از شیشه جدا شد، من با دقت یخ را از لیوان بیرون آوردم، و گل به زیبایی پوشانده شده در داخل آن نمایان شد.

یک گل رز که بعد از قرار دادن به صورت عمودی در یک لیوان شیشه ای، کاملا یخ زده است.

همانطور که آب یخ می زند، اکسیژن از گل خارج می شود، و مسیرهای زیبایی در یخ به جا می گذارد.

ه

نمونه های بیشتر

عکاسی از گل های یخ زده راه فوق العاده ساده ای برای دادن یک ظاهر منحصر به فرد به عکس های شما از گل ها است. با چند ابزار ساده ای که در آشپزخانه یافت می شوند و انتخاب گل های زیبا، می توانید انواع بی شماری از عکس های زیبا ایجاد کنید. شما چه به دنبال به روز کردن مجموعه نمونه کارهای خود باشید و چه در جستجوی کاری برای انجام دادن در یک روز بارانی، این مجسمه های گلدار چشم نواز قطعا ارزش صرف وقت را دارند.

ترکیب یخ و مواد آلی ساده و قابل توجه است، حتی وقتی که یخ شروع به ترک برداشتن می کند.

با تمام این تفاسیر باید بیان داشت که گل های یخ زده عکاسی راحتی ندارند.

نویسنده: مگان کندی (Megan Kennedy)

 

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

عکاسی را می توان یکی از حرفه های جذابی دانست که بوسیله آن می توان به ثبت لحظات و دنیای پیرامون خود بپردازیم لحظاتی که به راحتی نمی توان آنها را به ثبت رساند و به دوربینی نیاز است.

طلوع و غروب خورشید فرصت های بی شماری را برای عکاسی به وجود آورده و زمان مناسبی برای عکاسی است. در این مقاله عکاسی، نکات عکاسی از طلوع و غروب را مرور خواهیم کرد.

نکاتی برای عکاسی از طلوع و غروب های خیره کننده

از قبل فکر کنید – اگرچه گاهی اوقات عکس های طلوع و غروب آفتاب را می توان خودبخود بدون هیچ گونه پیش بینی قبلی گرفت، اما اغلب بهترین عکس ها با برنامه ریزی به دست می آیند. مکان هایی که ممکن است برای غروب آفتاب خوب باشند را یک یا دو روز قبل از عکاسی مشخص کنید. به دنبال مکان های جالبی بگردید که در آن نه تنها می توانید مسیر خورشید را تا پایین (افق) ببینید، بلکه فرصت هایی برای گرفتن عکس هایی که شامل المان های پیش زمینه و سیلوئت باشند نیز وجود داشته باشد. غروب آفتاب تنها نیم ساعت یا کمی بیشتر طول می کشد، بنابراین شما باید قبل از غروب در مورد این المان ها فکر کنید، وگرنه ممکن است عکس های مورد نظر خود را از دست بدهید.

زمان طلوع یا غروب آفتاب را از قبل پیدا کنید و حداقل نیم ساعت قبل آنجا باشید، چون اغلب قبل از ظاهر شدن خورشید یا بعد از این ناپدید شدن آن، جادوی واقعی اتفاق می افتد.

حواستان به آب و هوا نیز باشد.  معمولا وقت هایی که در آسمان ابر وجود داشته باشد، شگفتی واقعی اتفاق می افتد! همچنین از روزهایی که گرد و غبار یا دود در هوا وجود دارد آگاه باشید، چون آنها نیز می توانند نتایج شگفت انگیزی ایجاد کنند.

از قبل در نظر بگیرید که به چه تجهیزاتی ممکن است نیاز داشته باشید. از جمله سه پایه، لنزهایی که محدوده ای از فواصل کانونی به شما خواهند داد، باتری های اضافی و غیره.

تکنیک های ترکیب بندی

در فواصل کانونی مختلف عکاسی کنید زاویه باز می تواند عکس های منظره جالبی ایجاد کند، اما اگر می خواهید خورشید خودش یک ویژگی عکس باشد، می توانید درست بر روی آن زوم کنید.

به یاد داشته باشید که عرض خورشید تنها نیم درجه است، بنابراین هنگام عکاسی با یک لنز واید تنها بخش کوچکی از عکس را در بر خواهد گرفت. اگر می خواهید خورشید جزئی از عکستان باشد، باید با استفاده از هر چیزی از یک لنز ۲۰۰mm گرفته تا به بالا، بر روی آن زوم کنید. این کار نیاز شما به سه پایه را افزایش می دهد!

سیلوئت ها به عنوان نقاط کانونی مانند تمام عکس های دیگر، غروب نیز به یک نقطه توجه (جذابیت) نیاز دارد و یکی از بهترین راه های اضافه کردن یک نقطه توجه به تصویر این است که سعی کنید نوعی سیلوئت را در عکس بگنجانید. این سیلوئت می تواند یک چیز بزرگ مانند یک رشته کوه باشد، چیزی که بخشی از محیط باشد، مانند یک درخت نخل یا یک اسکله یا حتی می تواند یک شخص باشد.

نکته مهم در مورد سیلوئت ها این است که آنها به عکس های طلوع یا غروب آفتاب، حالت و زمینه اضافه می کنند.

قانون یک سوم قانون یک سوم را در عکاسی خود از طلوع و غروب آفتاب به یاد داشته باشید. اگرچه شما همیشه می توانید قوانین را بشکنید، اما اغلب ایده خوبی است که المان هایی مانند افق، خورشید، سیلوئت ها و غیره را در جایی به غیر از مرکز تصویر قرار دهید.

تکنیک های نوردهی

در نوردهی های مختلف عکاسی کنید اگر اجازه دهید دوربینتان تصمیم بگیرد که در چه طول شاتری عکاسی کند، احتمالا عکسی به دست می آورید که واقعا زیبایی نور را ثبت نمی کند. اغلب اوقات عکس کم نوردهی می شود، چون آسمان هنوز هم نسبتا روشن است.

به جای تکیه بر مُد خودکار دوربین، غروب آفتاب زمان ایده آلی برای تغییر حالت دوربین به مُد اولویت دیافراگم یا اولویت شاتر، و گرفتن عکس های مختلف در نوردهی های مختلف است.

نکته مهم در مورد طلوع و غروب آفتاب این است که هیچ نوردهی درستی وجود ندارد و شما می توانید با استفاده از انواع مختلف آنها نتایج خیره کننده ای به دست آورید. همچنین به یاد داشته باشید که نوردهی های مختلف (دیافراگم و سرعت شاترهای مختلف) نتایج متنوعی ایجاد خواهند کرد، بنابراین ارزشش را دارد که بیش از تنها چند عکس بگیرید کلید این کار آزمایش و تجربه کردن است.

من معمولا از مُد اولویت شاتر استفاده کرده و با یک سرعت شاتر نسبتا سریع شروع می کنم و سپس به آرامی به سراغ سرعت شاترهای آهسته تر می روم.

براکتینگ تکنیک دیگری که می توانید برای به دست آوردن نوردهی درست امتحان کنید براکتینگ است که در آن از آنچه که دوربین برای گرفتن تصویر به شما پیشنهاد می دهد استفاده می کنید و سپس چند عکس هم در زیر و هم در بالای آن نشانه می گیرید. به عنوان مثال اگر دوربین شما می گوید در ۱/۶۰ ثانیه در f/8 عکس بگیرید، شما یک عکس در ۱/۶۰ در f/5.6 و سپس عکس دیگری در f/11 می گیرید. با این کار شما یک سری عکس در نوردهی های مختلف به دست می آورید که نتایج و رنگ های کمی متفاوتی به شما خواهند داد. اکثر DSLR ها و برخی دوربین های دیجیتال کامپکت یک ویژگی براکتینگ توکار دارند، بنابراین نیازی نیست که شما این کار را به صورت دستی انجام دهید یاد بگیرید چطور از آن استفاده کنید!

قفل نوردهی خودکار یک ترفند نوردهی دیگر، در صورتی که شما مُد براکتینگ یا اعتماد به نفس استفاده از آن را نداشته باشید، استفاده از قفل نوردهی خودکار است، اگر دوربین شما این قابلیت را داشته باشد، که به شما اجازه می دهد دوربین خود را به سمت یک مکان تاریک تر نشانه گرفته و نوردهی را برای آن نقطه قفل کنید (به عنوان مثال می توانید آن را رو به سمت زمین مقابل خودتان بگیرید و نوردهی را بر روی آن قفل کنید) و سپس تصویر را رو به غروب آفتاب دوباره ترکیب بندی کنید. این بدین معنی خواهد بود که شما یک عکس زیاد نوردهی شده تر می گیرید.

دوربین را از مُد تراز سفیدی خودکار خارج کنید زمانی که شما مُد تراز سفیدی دوربین خود را بر روی حالت خودکار تنظیم می کنید، ریسک از دست دادن برخی از تُن های طلایی گرم طلوع یا غروب آفتاب را متقبل می شوید. در عوض عکاسی در مُد ابری یا سایه را امتحان کنید که به دوربین شما می گویند که همه چیز را کمی گرم تر کند. همچنین، اگر در حال عکاسی از طلوع آفتاب هستید و عکسی با یک حالت سردتر می خواهید، می توانید با تنظیمات تراز سفیدی دیگر آزمایش کنید.

سایر نکات مربوط به طلوع و غروب آفتاب

سه پایه اگر شما در حال عکاسی در سرعت شاترهای طولانی تر و با فواصل کانونی طولانی تر هستید، یک سه پایه یا روش دیگری برای اطمینان از این که دوربین شما کاملا ثابت و بی حرکت باشد، ضروری است.

فوکوس دستی گاهی اوقات هنگام عکاسی در شرایط نوری حاد، بعضی از دوربین ها ممکن است مشکل فوکوس داشته باشند. اگر این مسئله برای دوربین شما صدق می کند، به مُد دستی تغییر حالت دهید تا مطمئن شوید که عکس های واضح یا شارپ خوبی می گیرید.

به اطراف خود نگاه کنید چیز شگفت انگیز در مورد غروب آفتاب این است که نه تنها رنگ های شگفت انگیزی در آسمان مقابل شما ایجاد می کند، بلکه همچنین می تواند یک نور طلایی زیبا به وجود بیاورد که برای انواع دیگر عکاسی فوق العاده است. از آنجا که پیشرفت غروب آفتاب فرصت های دیگری برای عکاسی در اطراف شما به وجود می آورد (نه فقط در مقابل شما)، ممکن است یک فرصت عالی برای گرفتن پرتره، عکس منظره، عکس ماکرو و غیره در پشت سر خود در نور طلایی به دست آورید.

به عکس گرفتن ادامه دهید طلوع یا غروب آفتاب به مرور زمان به طور ثابت تغییر می کند و می تواند بعد از این که خورشید پایین می رود یا ظاهر می شود، رنگ های عالی ایجاد کند، بنابراین همانطور که در بالا اشاره کردم، به عکاسی در نوردهی های مختلف و فواصل کانونی مختلف ادامه دهید، تا وقتی که مطمئن شوید دیگر همه چیز تمام شده است.

قطعا این نکات کمک شایانی به شما در ثبت تصاویر می کنند.

نویسنده: دارن رووسه (Darren Rowse)

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

عکاسی همانند همه حرفه ها نکات و اصطلاحاتی داشته که اگر از آن آگاهی نداشته باشیم قطعا نمی توانیم به عکاس حرفه ای تبدیل شویم زیرا نیاز است تا این اصطلاحات یاد گرفته شود.

یادگیری عکاسی دیجیتال کار سختی به نظر می رسد – به خصوص زمانی که شما با انواع اصطلاحات تکنیکی مواجه می شوید که آنها را نمی فهمید و به دیکشنری نیاز پیدا می کنید. یا بدتر، سعی می کنید چیزهایی را که یاد گرفته اید با استفاده از عباراتی مانند «آن سوراخی که از میان آن نگاه می کنی» یا «آن دکمه ای که برای گرفتن عکس فشار میدهی» توضیح دهید. درک اصطلاحات، تعاریف، و واژگان عکاسی یک گام اولیه ضروری به سمت بهبود مهارت شما به عنوان یک عکاس مبتدی است.

از اینها گذشته، آن دستورالعمل ها و کلاس های عالی پر از واژه ها و مفاهیم جدید هستند. در حالیکه صدها اصطلاح مرتبط با عکاسی وجود دارد، مبتدیان باید این ۲۵ واژه را به مجموعه واژگان خود بیافزایند تا شروع خوبی در تسلط بر اصول داشته باشند.

و اکنون، ۲۵ واژه و تعریف رایج عکاسی که همه عکاسان مبتدی باید بدانند:

دیافراگم

دیافراگم (Aperture) اولین واژه رایج عکاسی است که باید یاد بگیرید. به زبان ساده، دیافراگم اندازه گشایش دهانه لنز است. به لنز به عنوان یک پنجره فکر کنید – پنجره های بزرگ اجازه ورود نور بیشتری را می دهند، در حالیکه پنجره های کوچک اجازه ورود نور کمتری را می دهند. یک دیافراگم کاملا باز اجازه ورود نور بیشتری را به تصویر می دهد و عکس روشن تر می شود، در حالیکه با یک دیافراگم کوچک نور کمتری وارد شده و عکس تاریک تر می شود. دیافراگم بر حسب ضریب اف یا f-stop اندازه گیری می شود؛ در یک ضریب اف کوچک مانند f/1.8 دهانه لنز باز، و در یک ضریب اف بزرگ مانند f/22 گشایش دهانه باریک است. دیافراگم یکی از سه تنظیمات دوربین است که نوردهی یک تصویر، یا میزان روشن یا تاریک بودن آن را تعیین می کند. دیافراگم بر این که چه مقدار از تصویر در فوکوس (واضح) باشد، تاثیر می گذارد – دیافراگم های باز به پس زمینه نرم و فوکوس نشده (تار) منجر می شوند، در حالیکه دیافراگم های باریک بخش بیشتری از تصویر را واضح یا شارپ نگه می دارند.

Al Servo یا فوکوس پیوسته

به طور معمول، فوکوس خودکار بر روی سوژه (یا چیزی که دارید از آن عکس می گیرید) قفل می شود و قفل شده باقی می ماند. اما، با Al Servo یا فوکوس خودکار پیوسته، فوکوس خودکار به کار کردن ادامه می دهد. با یک حالت فوکوس خودکار، اگر سوژه (یا دوربین) حرکت کند، عکس خارج از فوکوس خواهد بود. با Al Servo یا فوکوس خودکار پیوسته، سیستم فوکوس خودکار تا وقتی که شما عکس بگیرید، به فوکوس کردن ادامه خواهد داد، بنابراین سوژه هنوز هم شارپ می ماند، حتی اگر حرکت کند. این تنظیمات دوربین برای درک عکاسی از اشیاء متحرک ضروری هستند.

نسبت تصویر

اگر تا به حال تصاویر را چاپ کرده باشید، احتمالا متوجه شده اید که یک نسبت ۸ x 10 معمولا تصویر اصلی را برش می زند (کراپ می کند). این به خاطر نسبت تصویر (Aspect Ratio) است. نسبت تصویر، نسبت طول به عرض است. یک تصویر ۸ x 10 نسبت تصویر مساوی با یک تصویر ۴ x 5 دارد، اما یک تصویر ۴ x 7 کمی عریض تر است. شما می توانید نسبت تصویر را در دوربین خود تغییر دهید اگر می دانید که می خواهید تصویر خود را چگونه چاپ کنید، یا می توانید عکس خود را هنگام ویرایش به نسبت ابعاد مورد نظرتان کراپ کنید (بُرش دهید).

بوکه

بوکه (Bokeh) دایره های روشنی است که وقتی چراغ (نور)ها در یک تصویر خارج از فوکوس باشند، ایجاد می شوند. بوکه یک افکت منظم برای پس زمینه یک عکس است، که از طریق دیافراگم های باز ایجاد می شود.

حالت عکاسی پشت سر هم

شما می توانید در یک زمان چند عکس بگیرید. یا می توانید حالت عکاسی پشت سر هم (Burst Mode) را فعال کنید و دوربین تا زمانی که شما دکمه شاتر را پایین نگه داشته اید، یا تا وقتی که بافر پر شود (که راه فریبنده ای است برای گفتن این که دوربین دیگر نمی تواند پردازش کند)، به عکس گرفتن ادامه خواهد داد. سرعت گرفتن عکس های پشت سر هم بسته به نوع دوربین شما متفاوت است، بعضی از آنها سریع تر از بقیه هستند. این سرعت بر حسب «fps» یا فریم (تصویر) بر ثانیه نوشته می شود.

عمق میدان

عمق میدان (Depth of field) یک واژه عکاسی است که به مقداری از تصویر که در فوکوس است اشاره دارد. دوربین بر روی یک فاصله فوکوس خواهد کرد، اما یک محدوده فاصله در جلو و پشت آن نقطه وجود دارد که واضح یا شارپ باقی می ماند – این محدوده عمق میدان است. از طرف دیگر، در مناظر اغلب بخش عمده تصویر در فوکوس است – این یک عمق میدان زیاد است، و محدوده فاصله زیادی شارپ باقی می ماند.

دیجیتال در مقابل اپتیکال (نوری)

دیجیتال (Digital) و اپتیکال (Optical) واژه های مهمی هستند که هنگام خرید یک دوربین جدید باید آنها را بدانید. دیجیتال به این معنی است که نتیجه از طریق نرم افزار به دست می آید، نه بخش های فیزیکی دوربین. اپتیکال همیشه بهتر از دیجیتال است. این اصطلاحات معمولا هنگام اشاره به زوم (بر روی یک دوربین کامپکت) و همچنین تثبیت کننده تصویر مورد استفاده قرار می گیرند.

نوردهی

نوردهی (Exposure) میزان روشن یا تاریک بودن یک تصویر است. تصویر زمانی ایجاد می شود که سنسور دوربین (یا نوار فیلم) در معرض نور قرار می گیرد – این واژه از همین جا نشأت گرفته است. یک عکس تاریک کم نوردهی شده یا در معرض نور کافی قرار نگرفته است؛ یک عکس روشن زیاد نوردهی شده یا در معرض نور بیش از حد قرار گرفته است. نوردهی را می توان از طریق دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو (بیشتر دو مورد آخر) کنترل کرد. نوردهی امری سلیقه ای است – هیچ نوردهی «درست»ی وجود ندارد.

جبران نوردهی

جبران نوردهی (Exposure Compensation) راهی است برای این که به دوربین بگویید دوست دارید نوردهی روشن تر یا تاریک تر باشد. از جبران نوردهی می توان در بعضی از مُدهای خودکار و نیمه خودکار مانند اولویت دیافراگم استفاده کرد. جبران نوردهی بر حسب استاپ های نور اندازه گیری می شود، اعداد منفی به تصویر تاریک تر منجر شده و اعداد مثبت عکس روشن تری ایجاد می کنند.

فوکوس

هنگامی که چشم شما بر روی سوژه ای که به شما نزدیک است فوکوس می کند، اشیاء دور تار به نظر می رسند. واژه عکاسی رایج «فوکوس (Focus)» نیز همین معنا را دارد. چیزی که در فوکوس باشد واضح یا شارپ است، در حالیکه یک شیء که خارج از فوکوس باشد شارپ نیست (تار است). نواحی فوکوس مختلف تعیین می کنند که آیا دوربین دارد بر روی چند نقطه یا بر روی یک نقطه انتخاب شده توسط کاربر فوکوس می کند.

همگام سازی فلاش

شما احتمالا می دانید که فلاش یک درخشش ناگهانی (انفجار) نور است – همگام سازی فلاش (Flash Sync) تعیین می کند که فلاش چه موقع فایر یا زده شود. به طور معمول فلاش در ابتدای عکس فایر می شود، اما تغییر حالت همگام سازی فلاش تنظیم می کند که چه موقع این اتفاق بیفتد. به عنوان مثال، حالت همگام سازی فلاش پرده دوم، فلاش را به جای ابتدا در انتهای عکس فایر می کند.

هیستوگرام

در عکاسی، هیستوگرام (Histogram) یک نمودار است که نشان می دهد چه تعداد پیکسل روشن و تیره در یک تصویر وجود دارد. اگر قله یا نقطه اوج نمودار به سمت چپ باشد، تصویر مقدار زیادی رنگ های تیره دارد. اگر قله نمودار به سمت راست باشد، تصویر مقدار زیادی رنگ روشن دارد. اگر لبه های آن قله ها بریده (قطع) شده باشد، تصویر کم (در لبه سمت چپ) یا زیاد (در لبه سمت راست) نوردهی شده است. هیستوگرام چیزی است که مبتدیان باید بعد از این که درک خوبی از مُدهای دستی به دست آوردند، یاد بگیرند.

کفشک (هات شو)

کفشک (Hot Shoe) یک اسلات (شکاف) در بالای دوربین برای اضافه کردن لوازم جانبی مانند فلاش کفشک است. این اصطلاح هیچ ارتباطی با کفش یا درجه حرارت ندارد.

ایزو

ایزو (ISO) مشخص می کند که دوربین چقدر نسبت به نور حساس است. به عنوان مثال، ایزو ۱۰۰ به این معنی است که دوربین زیاد حساس نیست – که برای عکاسی در نور روز مناسب است. ایزو ۳۲۰۰ به این معنی است که دوربین بسیار نسبت به نور حساس است، بنابراین شما می توانید از این ایزوی بالاتر برای گرفتن عکس در نور کم استفاده کنید. مشکل اینجاست که به نظر می رسد تصاویر در ایزوی بالا دانه دانه (نویزدار) بوده و جزئیات کمتری دارند. برای به دست آوردن یک نوردهی مناسب، ایزو با دیافراگم و سرعت شاتر متعادل می شود.

نوردهی طولانی

نوردهی طولانی (Long Exposure) تصویری است که به مدت طولانی نوردهی شده، یا از یک سرعت شاتر طولانی استفاده کرده است. این تکنیک برای عکاسی از اجسام ثابت در نور کم، یا تبدیل اجسام متحرک به یک تاری هنری مفید است. عکاسی شبانه با نوردهی طولانی می تواند نتایج بسیار باور نکردنی ایجاد کند. به عنوان مثال، این تکنیکی است که اغلب برای عکاسی از رد ستارگان مانند تصویر زیر مورد استفاده قرار می گیرد.

دستی

مُد دستی (Manual) به عکاس اجازه می دهد تا نوردهی را تنظیم کند، به جای این که دوربین این کار را به صورت خودکار انجام دهد. در مُد نوردهی دستی، شما دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو را انتخاب می کنید، و این انتخاب ها بر میزان روشن یا تاریک بودن تصویر تاثیر می گذارند. مُدهای نیمه دستی شامل مُد اولویت دیافراگم (که در آن شما فقط دیافراگم را انتخاب می کنید)، مُد اولویت شاتر (که در آن فقط سرعت شاتر را انتخاب می کنید) و مُد خودکار برنامه ریزی شده (که در آن ترکیبی از دیافراگم و سرعت شاتر را به جای تنظیم آنها به صورت جداگانه انتخاب می کنید) می باشند. دستی می تواند به فوکوس دستی، به جای استفاده از فوکوس خودکار نیز اشاره داشته باشد.

نورسنجی

استفاده از مُد دستی صرفا مبتنی بر حدس و گمان نیست – یک نورسنج توکار (ساخته شده در داخل دوربین) به هدایت آن تصمیمات کمک می کند، و نشان می دهد که آیا دوربین فکر می کند تصویر زیاد یا کم نوردهی شده است. نورسنجی (Metering) در واقع بر اساس یک رنگ خاکستری متوسط است، بنابراین داشتن اشیاء روشن تر یا تیره تر در تصویر می تواند نورسنج را کمی گیج (مختل) کند. مُدهای نورسنجی نشان می دهند که نورسنج چگونه نور را می خواند. نورسنجی ماتریسی به این معنی است که دوربین نور را از کل صحنه می خواند. نورسنجی مرکزگرا تنها آنچه را که در مرکز کادر است در نظر می گیرد و نورسنجی نقطه ای نور را بر اساس جایی که نقطه فوکوس شما بر روی آن قرار دارد، می سنجد.

نویز

نویز (Noise) نقطه های ریز در تصویر است، که حالت دانه دانه بودن یا زبری به آن می دهند. تصاویر گرفته شده در ایزوهای بالا نویز زیادی دارند، بنابراین بهتر است که از کمترین ایزویی که می توانید برای میزان نور موجود در صحنه استفاده کنید.

RAW (خام)

RAW یک نوع فایل است که به عکاس اجازه می دهد تا کنترل بیشتری بر ویرایش عکس داشته باشد. RAW یک نگاتیو دیجیتال محسوب می شود، که در آن نوع فایل پیش فرض JPEG قبلا کمی پردازش شده است. با این حال، باز کردن فایل RAW به نرم افزار خاصی نیاز دارد، در حالیکه JPEG عمومی تر است.

قانون یک سوم

قانون ترکیب بندی یک سوم (Rule of Thirds) به صورت فرضی تصویر را هم در جهت افقی و هم عمودی به سه قسمت تقسیم می کند. اغلب جالب ترین ترکیب بندی ها نتیجه قرار دادن سوژه در یکی از تقاطع های آن خطوط فرضی، به جای مرکز تصویر می باشند.

سرعت شاتر

شاتر بخشی از دوربین است که باز و بسته می شود تا اجازه ورود نور و گرفتن تصویر را بدهد. سرعت شاتر (Shutter Speed) مدت زمانی است که آن شاتر باز می ماند، که بر حسب ثانیه یا کسری از ثانیه، مانند ۱/۲۰۰ s. نوشته می شود. هرچه شاتر طولانی تر باز بماند، اجازه ورود نور بیشتری را می دهد. اما در حالیکه شاتر باز است، هر چیزی که حرکت کند تار می شود، و اگر کل دوربین حرکت کند، کل تصویر تار می شود – به همین دلیل است که برای سرعت شاترهای طولانی تر سه پایه لازم است.

کنترل شاتر

کنترل شاتر (Shutter Release) دکمه ای است که برای گرفتن عکس فشار می دهید. خواهش می کنم قابلی نداشت ?

تایم لپس

تایم لپس (Time Lapse) ویدئویی است که از چسباندن چند عکس گرفته شده از یک چیز یکسان در زمان های مختلف به یکدیگر ساخته می شود و به نظر می رسد که زمان سریع تر در حال گذر است. تایم لپس را با نوردهی طولانی اشتباه نگیرید، که یک تصویر تنها با یک سرعت شاتر طولانی است.

منظره یاب

منظره یاب (Viewfinder) روزنه (حفره)ای است که برای گرفتن تصویر در میان آن نگاه می کنید. برخی از دوربین های دیجیتال منظره یاب ندارند و فقط از صفحه نمایش استفاده می کنند، اما تمام DSLR ها و اغلب دوربین های بدون آینه از منظره یاب استفاده می کنند.

تراز سفیدی

چشم های شما به طور خودکار برای منابع نور مختلف تنظیم می شوند، اما دوربین این کار را نمی کند – به همین دلیل است که گاهی اوقات شما عکسی می گیرید که خیلی آبی یا زرد به نظر می رسد. استفاده از تنظیمات تراز سفیدی (White Balance) درست باعث می شود چیزی که در واقعیت سفید است، در عکس واقعا سفید به نظر برسد. یک تنظیمات تراز سفیدی خودکار وجود دارد، اما مانند هر تنظیمات خودکار دیگری، همیشه دقیق نیست. شما می توانید از یک پیش تنظیمات بر اساس نوری که در حال عکاسی در آن هستید، مانند نور خورشید یا لامپ های تنگستن استفاده کنید، یا می توانید یک عکس از یک شیء سفید بگیرید و تراز سفیدی را به صورت دستی تنظیم کنید.

اگر قصد داریم به عکاسی حرفه ای تبدیل شوید این نکات را یادگیرید.

نویسنده: جاستین کاتز (JUSTIN KATZ)

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

یکی از سوژه های جالب توجه در عکاسی کودکان هستند. عکاسان این نوع سوژه ها را گزینه مناسبی برای آلبوم آثار خود می دانند زیرا بیشتر افراد از آنها تاثیر می پذیرد و به نوعی اثرگذارترند.

چگونه باید از فرزندم عکاسی کنم؟ چه دوربینی برای عکاسی از کودکان خوب است؟ در پیکسل بارها پیش آمده است که با چنین سؤالاتی، به‌خصوص از سوی والدین مواجه شده‌ایم. به همین دلیل تصمیم گرفتیم مطلبی اختصاصی در مورد عکاسی کودک بنویسیم و راهنمایی، تجهیزات، تنظیمات و تکنیک‌های عمومی عکاسی از کودکان را مورد بررسی قرار دهیم. با ما همراه باشید.

<>

عکاسی کودک نیز مانند هر پرتره‌ی دیگری است و اصول کلی عکاسی مانند کادربندی، نورسنجی و … را باید رعایت کنید، با این تفاوت که کنترل کودکان بسیار سخت‌تر و سوژه‌های پر جنب‌وجوش و غیرقابل‌پیش‌بینی به‌حساب می‌آیند. پس ابتدا به‌صورت عمومی به تنظیماتی که می‌توانند کار شما را راحت‌تر کنند اشاره خواهیم کرد:

حالت تقدم دیافراگم

بهتر است ابتدا با قرار دادن دوربین در حالت تقدم دیافراگم یا Aperture Priority شروع کنید. در این حالت کنترل عمق میدان در اختیار شما است و سرعت شاتر توسط دوربین تعیین خواهد شد. این حالت در دوربین‌های کانن با نام Av و در نیکون با حرف A مشخص شده است. تقریباً تمامی دوربین‌های DSLR و بدون‌آینه دارای حالت Aperture Priority هستند. بسیاری از دوربین‌های کامپکت پیشرفته نیز چنین حالتی را دارند. اگر دوربین شما به این حالت مجهز نشده است می‌توانید از حالت Portrait استفاده کنید که معمولاً بازترین دیافراگم را به‌صورت خودکار انتخاب می‌کند.

دیافراگم

دیافراگم f/5.6 نقطه‌ی شروع خوبی است. با انتخاب این دیافراگم می‌توانید پس‌زمینه را تا حدودی تار کنید، ولی عمق میدان کافی برای فوکوس بر روی کل چهره را نیز در اختیارتان می‌گذارد. سپس می‌توانید با تجربه‌اندوزی بیشتر در حالت‌های مختلف دیافراگم‌های بازتر یا بسته‌تری را نیز به کار بگیرید.

حساسیت ایزو

انتخاب حساسیت مناسب مستقیماً به نور محیط بستگی دارد. هرچه حساسیت کمتر باشد نویز تصویر نیز کمتر خواهد بود. ولی در محیط‌های تاریک برای این‌که سرعت شاتر بیش‌ازحد کم نشود ممکن است مجبور شوید از ایزوهای بالاتر نیز استفاده کنید. اکثر دوربین‌های امروزی تا ایزوی ۸۰۰ یا بالاتر نیز عکس‌های باکیفیتی را تولید می‌کنند. اگر از دوربین‌های فول‌فریم مانند 5D Mark IV یا D810 استفاده می‌کنید می‌توانید حساسیت‌های به‌مراتب بالاتری را نیز استفاده کنید. در بین دوربین‌های سطح پایین‌تر نیز مدل D3400 و D3300 نیکون قیمت مناسب را با عملکرد خوب در ایزوهای بالا ترکیب کرده‌اند. در بین دوربین‌های سطح متوسط نیز کانن 80D و نیکون D7200 یا D5600 عملکرد بسیار خوبی دارند.

سرعت شاتر

در حالت aperture Priority سرعت شاتر توسط دوربین تعیین می‌شود، ولی به‌هرحال باید حواستان به‌سرعت شاتر باشد و سعی کنید آن را سریع‌تر از ۲۰۰/۱ ثانیه نگه دارید. هر وقت که متوجه کند شدن سرعت شدید، یا ایزو را افزایش دهید یا کمی دیافراگم را بازتر کنید. اگر نمی‌خواهید مدام حواستان به سرعت شاتر باشد و کودکان در فضای باز در حال جنب‌وجوش هستند می‌توانید از حالت Sports نیز استفاده کنید.

فوکوس

توصیه می‌کنم سیستم فوکوس را بر روی فوکوس خودکار تک‌نقطه‌ای تنظیم کنید. می‌توانید آن را بر روی چند نقطه‌ای نیز بگذارید، ولی به دلیل این‌که کودکان جنب‌وجوش زیادی دارند بهتر است دقیقاً بدانید کدام قسمت از کادر فوکوس خواهد شد.

فلاش/نورپردازی

بهتر است از فلاش داخلی دوربین برای عکاسی پرتره استفاده نکنید. اگر اسپیدلایت دارید می‌توانید نور آن را از طریق انعکاس بر روی دیوارها یا سقف‌های سفید مورد استفاده قرار دهید. در کل بهتر است در محیط باز یا کنار پنجره‌های پرنور از نور طبیعی بهره بگیرید. مگر این‌که بخواهید رو به خورشید عکاسی کنید که در این حالت می‌توانید از فلاش به‌عنوان Fill Flash یا نور پُرکننده استفاده نمایید. برای آشنایی بیشتر با فلاش‌ها و نحوه‌ی استفاده از آن‌ها می‌توانید این مطلب را نیز مطالعه کنید.

لنز

برای انتخاب لنز هنگام عکاسی کودک دو رویکرد اصلی وجود دارند. اولی استفاده از لنزهای تله که معمولاً برای پرتره استفاده می‌شوند و می‌توانند پس‌زمینه‌ای تار و عکس‌هایی بدون اعوجاج را تولید کنند. لنزهای 70-200 مانند EF 70-200mm f/2.8L USM و EF 70-200mm f/4.0 IS برای کانن یا AF-S 70-200mm f/2.8G ED VR II برای نیکون لنزهایی مناسب برای این نوع رویکرد به‌حساب می‌آیند.

رویکرد دیگر استفاده از لنزهای واید و نزدیک شدن به سوژه‌ها است. لنزهای واید موجب ایجاد اعوجاج در عکس می‌شوند و می‌توان از این اعوجاج به شکلی خلاقانه بهره گرفت. همچنین امکان نمایش محیط اطراف را نیز به‌خوبی فراهم می‌کنند. برای این رویکرد می‌توان لنزهایی مانند EF-S 18-135mm F/3.5-5.6 IS USM برای دوربین‌های کراپ کانن، EF 24-105mm f/4L IS USM برای دوربین‌های فول‌فریم کانن، AF-S DX 18-140mm F/3.5-5.6 ED VR برای دوربین‌های کراپ نیکون و AF-S 24-120mm F/4G ED VR برای دوربین‌های فول‌فریم نیکون را نام برد. نکته‌ی مثبت در مورد این نوع لنزها این است که علاوه بر ارائه‌ی فواصل کانونی واید مانند ۱۸ یا ۲۴ میلی‌متر، فواصل کانونی تله‌ی متوسط را نیز پوشش می‌دهند.

خوب، حالا که در مورد تنظیمات به‌صورت عمومی صحبت کردیم برویم به سراغ خود پروسه‌ی عکاسی. ولی قبل از این‌که به توضیح جزئیات بپردازیم باید به این نکته اشاره کنیم که برای ثبت عکس‌های زیبا باید کاری کنید که کودکان با دوربین و شما راحت باشند. کمی با آن‌ها بازی کنید، عکس‌هایی را گرفته‌اید به آن‌ها نشان دهید، اگر به اندازه‌ی کافی بزرگ هستند به آن‌ها اجازه دهید به درون منظره‌یاب نگاه کنند و حتی چند عکس بگیرند. به‌طورکلی کمی زمان را با آن‌ها بگذرانید تا با شما احساس راحتی کنند. با این توضیحات می‌رویم به سراغ تکنیک‌ها و روش‌های مناسب برای عکاسی کودک:

مکان

مکان عکاسی شما بستگی زیادی به فرصت و موقعیت شما دارد. ولی سعی کنید دو یا سه مکان جذاب را همراه با تنظیمات مناسب آن در ذهن داشته باشید. اگر چند ساعت وقت دارید حداقل یک موقعیت در فضای باز و یک موقعیت در فضای بسته مانند اتاق بازی یا اتاق خواب را پوشش دهید. پارک‌ها، ساحل و باغ‌وحش می‌توانند فضای مناسبی را برای عکاسی از کودکان تأمین کنند، به‌خصوص پس‌زمینه‌های رنگی می‌توانند بسیار جذاب باشند.

رویکرد ساده

ساده‌ترین و راحت‌ترین رویکرد برای عکاسی کودک این است که تا جای ممکن از آن‌ها عکاسی کنید. اجازه دهید به فعالیت‌هایی که از آن‌ها لذت می‌برند بپردازند و شما با دوربین آماده باشید و در موقعیت‌های مختلف از آن‌ها عکاسی کنید. هرازگاهی نیز می‌توانید از آن‌ها بخواهید چند لحظه به دوربین نگاه کنند. به این شکل لحظات ناب فراوانی را ثبت خواهید کرد.

ژست

کودکان بزرگ‌تر به ژست‌ گرفتن عکس‌العمل بهتری نشان می‌دهند، ولی معمولاً نمی‌توان از کودکان با سنین کم درخواست ژست کرد. در عکس زیر می‌توانید چند نمونه ژست مناسب کودکان را مشاهده کنید. می‌توانید از این ژست‌ها برای ایده گرفتن و شروع کار استفاده کنید و سپس از خلاقیت خودتان بهره بگیرید.

هم قد کودکان شوید

برای عکاسی کودک یکی از مؤثرترین روش‌ها این است که خود را تا قد آن‌ها پایین بیاورید. چمباتمه بزنید یا روی زانو بنشینید تا هم‌قد آن‌ها شوید و دوربین را در ارتفاع چشم آن‌ها نگه دارید. به این شکل می‌توانید عکس‌هایی صمیمی‌تر را ثبت نمایید.

زاویه‌ی دید خود را تغییر دهید

همیشه گفته‌ایم و باز هم می‌گوییم: در عکاسی وقتی قوانین را به‌خوبی یاد گرفتید وقت آن است که آن‌ها بشکنید! در بسیاری از موارد استفاده از زاویه‌ی دید بالا می‌تواند نتایج جالب‌توجهی را تولید کند.

نزدیک ‌شوید/زوم کنید

در مطالب مرتبط به کادربندی هم این موضوع را مورد بحث قرار داده‌ایم. یکی از روش‌های به دست آوردن کادربندی مناسب این است که کادر را از سوژه پر کنید. عکس‌های واید که مناظر اطراف را نیز به نمایش می‌گذارند خوب هستند، ولی بیشتر والدین دوست دارند در عکس‌ها چهره‌ی فرزندشان نیز دیده شود. پس حتماً چند عکس از نزدیک یا زوم شده بر روی چهره نیز بگیرید.

بر روی چشم‌ها فوکوس کنید

به چشم‌ها توجه ویژه‌ای داشته باشید. اگر از فوکوس نقطه‌ای استفاده می‌کنید نقطه‌ی فوکوس را بر روی چشم قرار دهید. اگر سایر قسمت‌های آناتومی چهره از فوکوس خارج باشند چندان مهم نیست، ولی سعی کنید فوکوس حتماً بر روی چشم‌ها انجام شود.

پس‌زمینه

به پس‌زمینه‌ی عکس حتماً دقت کنید. پس‌زمینه‌های شلوغ می‌توانند تمرکز را از سوژه‌ی اصلی منحرف کنند. پس قبل از شروع عکاسی به‌خوبی عناصر مختلف پس‌زمینه را تحت نظر بگیرید تا موجب بر هم زدن تمرکز بر روی سوژه نشوند. حتماً چند عکس هم با پس‌زمینه‌های رنگی و یک‌دست بگیرید. همچنین می‌توانید سوژه را به‌گونه‌ای نورپردازی کنید که اساساً پس‌زمینه دیده نشود.

عکس‌های انتزاعی بگیرید

در بین عکس‌هایتان چند تصویر آبستره را نیز جای دهید. برای مثال تنها از کفش‌ها عکاسی کنید، بر روی دست‌ها یا مژه‌ها فوکوس کنید و سایر قسمت‌ها را از کادر خارج نمایید. این عکس‌ها جذابیت زیادی دارند و تنوع عکس‌هایتان را افزایش می‌دهند.

به‌صورت پیاپی عکاسی کنید

حداقل برای بخشی از عکاسی، دوربین را در حالت Burst قرار دهید و پشت سرهم عکاسی کنید. این تکنیک به‌خصوص در فضاهای باز مانند پارک‌ها مؤثر خواهد بود. می‌توانید چند عکس پشت سر هم را در یک کادر قرار دهید و آن‌ها را چاپ کنید. همچنین امکان ثبت عکس‌های جالب را افزایش خواهید داد.

افراد دیگر را نیز در عکس جای دهید

در عکاسی کودک، یکی از راه‌های اضافه کردن محتوا و ایجاد احساس راحتی این است که از افراد دیگری که کودکان با آن‌ها راحت هستند استفاده کنید. دوستان، پدر و مادر، خواهر و برادر و… با این روش می‌توانید رابطه‌ای صمیمی را به عکس اضافه کنید و باعث می‌شود که حواس کودک نیز تمام اوقات به شما و دوربین نباشد.

عکس‌های مفرح بگیرید

در عکاسی کودک باید روح بازیگوش کودکانه را به نمایش بگذارید. شوخ و بذله‌گو باشید و از بچه‌ها هم بخواهید که بازیگوشی کنند و سپس عکس‌هایشان را به آن‌ها نشان دهید تا انرژی بیشتری کسب کنند. به این شکل عکس‌ها طبیعی‌تر و کودکانه‌تر خواهند بود.

با توجه به این راهنما می توانید عکاسی زیبایی داشته باشید.

عکاسی حرفه ساده ای نیست و نمی توان در طول مدت زمان کوتاه به یک عکاس حرفه ای تبدیل شد. نخست آن که لازم است ابزار لازم را داشت و سپس آن که باید آموزش های لازم را دادید تا به فردی حرفه ای در این زمینه تبدیل شد و حرف هایی برای گفتن داشت.

در گذشته دوربین‌های کامپکت از سنسورهای کوچک بهره می‌بردند و اگر به سراغ دوربین‌های با قابلیت تعویض لنز مانند دوربین‌های DSLR می‌رفتید سنسوری بزرگ در اختیارتان قرار می‌گرفت. سایز سنسور تأثیر مستقیم بر روی کیفیت عکس داشت و سنسورهای بزرگ‌تر به معنی کیفیت بهتر نیز بودند.

<>

هنوز هم سایز سنسور از اهمیت بالایی برخوردار است. سنسورها معمولاً گران‌ترین قسمت هر دوربینی هستند و دوربین‌های با سنسور بزرگ‌تر قیمت بالاتری هم دارند. به همین دلیل یک دوربین با سنسور 1/2.3 اینچی گران‌قیمت پیدا نمی‌کنید و قادر نخواهید بود یک دوربین ارزان‌قیمت با سنسور فول‌فریم نیز خریداری کنید.

البته این روزها، سازندگان دوربین‌های کامپکت را نیز با سنسورهای نسبتاً بزرگ عرضه می‌کنند. همین موضوع سایز سنسور را کمی پیچیده‌تر از قبل کرده است و سنسورهای کوچک نیز مزایای مختص به خودشان را دارند. بیشتر شدن تنوع سنسورها در انواع مختلف دوربین‌ها ممکن است موجب سردرگمی برخی از مشتریان، به خصوص کاربران تازه‌کار شود. همچنین ابعاد سنسور بر روی فاصله‌ی کانونی مؤثر دوربین نیز تأثیرگذار است و برای انتخاب یک دوربین جدید اهمیت دارد.

در این مطلب قصد داریم سایز سنسورهای معمول امروزی را از کوچک‌ترین تا بزرگ‌ترین مورد بررسی قرار دهیم و تأثیر هر کدام بر روی کیفیت و قابلیت‌های دوربین را نیز بیان کنیم. ولی ابتدا بد نیست در مورد رابطه‌ی سایز سنسور و فاصله‌ی کانونی توضیح مختصری را ارائه کنیم.

سایز سنسور و فاصله‌ی کانونی

سایز سنسور بر روی نوع لنزی که باید بخرید تأثیر مستقیم دارد. دوربین‌های کامپکت دارای لنز یکپارچه هستند، بنابراین چندان نیازی نیست نگران نوع لنز باشید، ولی در دوربین‌های با لنز قابل‌تعویض، هر لنز یک تصویر دایره‌ای را تشکیل می‌دهد که باید بتواند ابعاد سنسور را پوشش دهد. البته استثناء نیز وجود دارد که بعداً در مورد آن بحث خواهیم کرد.

چه در دوربین‌های کامپکت و چه بر روی لنزهای قابل‌تعویض عددی که حک می‌شود نشان‌گر فاصله‌ی کانونی واقعی است. این عدد در صورتی صحیح است که سنسور یا فیلم از نوع 35 میلی‌متری یا فول‌فریم باشند. ولی لنزها برای کار با سنسورهای مختلفی طراحی می‌شوند و فاصله‌ی کانونی مؤثر آن‌ها بر روی سنسورهای مختلف متفاوت است. به همین دلیل سازندگان عددی به نام فاکتور برش یا Crop Factor را ارائه می‌کنند.

این عدد برای سنسورهای فول‌فریم معادل 1 است، بنابراین وقتی یک لنز 55-18 را بر روی سنسور فول‌فریم نصب می‌کنید فاصله‌ی کانونی مؤثر 55-18 را ارائه می‌کند، ولی وقتی همین لنز را بر روی دوربینی با سنسور APS-C با فاکتور برش 1.5 برابر نصب کنید فاصله‌ی کانونی مؤثر 82-27 را ارائه می‌کند. دلیل آن هم این است که سنسور APS-C به اندازه‌ی کافی بزرگ نیست که بتواند از کل گستره‌ی تصویر لنز استفاده کند. با بریده شدن بخشی از تصویر توسط سنسور این‌گونه به نظر می‌رسد که فاصله‌ی کانونی طولانی‌تر شده است و گستره‌ی دید بسته‌تر شده است.

برای این‌که بدانید هر لنز بر روی هر سنسوری چه فواصل کانونی را ارائه می‌کند باید فاکتور برش را در فاصله‌ی کانونی واقعی لنز ضرب کنید.

سایز سنسور

با این توضیحات به بررسی سایزهای معمول سنسور در بازار امروز می‌پردازیم.

1/2.3 اینچ

این کوچک‌ترین سایز سنسوری است که به‌طورمعمول در دوربین‌های امروزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. اکثر دوربین‌هایی که از این نوع سنسور استفاده می‌کنند دارای رزولوشنی بین 16 تا 20 مگاپیکسل هستند.

درحالی‌که این نوع سنسورها را در انواع مختلفی از دوربین‌ها می‌توان یافت، در سال‌های اخیر استفاده از آن‌ها به شدت کاهش یافته است و اکثر سازندگان به سراغ سنسورهای بزرگ‌تر رفته‌اند. دلیل آن نیز بهبود کیفیت دوربین‌ گوشی‌های هوشمند است.

استفاده از این نوع سنسور به دست آوردن زوم زیاد را راحت می‌کند. به همین دلیل هم بیشتر دوربین‌های سوپرزوم از این سایز سنسور استفاده می‌کنند. برای به دست آوردن زوم زیاد با استفاده از سنسورهای بزرگ‌تر، باید لنزهای بزرگ‌تر، سنگین‌تر و گران‌قیمت‌تری را استفاده کرد.

در نور مناسب می‌توان با چنین سنسوری عکس‌های قابل قبولی گرفت، ولی با کاهش نور محیط، نویز به‌سرعت افزایش می‌یابد و گستره‌ی دینامیکی چندان خوبی را نیز ارائه نمی‌کنند.

فاکتور برش برای این نوع سنسورها 5.6 برابر است، ولی اکثر سازندگان فاصله‌ی کانونی معادل این نوع دوربین‌ها را ارائه می‌کنند و اساساً نیاز چندانی هم به تبدیل فاصله‌ی کانونی ندارند.

از شناخته‌شده‌ترین دوربین‌های بازار که از این نوع سنسور استفاده می‌کنند می‌توان نیکون P900، کانن SX60، نیکون B700 و کانن SX720 را نام برد.

1/1.7 اینچ

این سنسورها کمی از مدل‌های 1/2.3 اینچی بزرگ‌تر هستند و می‌توانند کمی بهتر سوژه را از پس‌زمینه جدا کنند. همچنین از لحاظ میزان جزئیات، گستره‌ی دینامیکی و نویز کمی بهتر عمل می‌کنند.

برای مدتی، این سایز سنسور از محبوبیت زیادی در دوربین‌های کامپکت پیشرفته برخوردار بود، ولی با مرسوم شدن سنسورهای یک اینچی از محبوبیت آن‌ها کاسته شده است. این نوع سنسور در حال حاضر بیشتر توسط پنتاکس در سری Q مورد استفاده قرار می‌گیرد. فاکتور برش برای این سنسورها 4.5 برابر است.

یک اینچی

این نوع حس‌گرها در حال حاضر از محبوبیت زیادی برخوردار هستند. همان‌طور که اشاره شد، این سنسورها بیشتر در دوربین‌های کامپکت پیشرفته کاربرد دارند و معمولاً با لنزهایی با فاصله‌ی کانونی بین 24 تا 100 میلی‌متر جفت و جور می‌شوند. البته دوربین‌های سوپرزوم مانند سونی RX10 III و کانن G3 X نیز وجود دارند که از این نوع حس‌گر استفاده می‌کنند.

دوربین‌هایی که از این سایز سنسور استفاده می‌کنند معمولاً کیفیت عکس بسیار خوبی دارند، به‌خصوص وقتی از دیافراگم‌های باز بهره گرفته شود تا نور زیادی را دریافت کنند. البته تنها ابعاد آن‌ها نیست که موجب افزایش کیفیت شده است، بلکه در ساختار اکثر آن‌ها از فناوری‌های جدیدی استفاده شده است که کارایی آن‌ها را نسبت به سنسورهای معمولی افزایش داده‌اند.

فاکتور کراپ برای سنسورهای یک اینچی 2.7 برابر است، ولی به دلیل اینکه این نوع سنسورها نیز اکثراً در دوربین‌های کامپکت استفاده می‌شوند نیاز چندانی به این فاکتور نخواهید داشت.

دوربین‌های شناخته‌شده‌ی سونی مانند RX100 IV، RX100 V و دوربین‌های سری G کانن مانند G7 X Mark II، G9 X و G5 X از معروف‌ترین دوربین‌هایی هستند که از این نوع سنسور استفاده می‌کنند.

Micro Four Third

این نوع سنسورها که به نام MFT یا Micro 4/3 نیز شناخته می‌شوند توسط الیمپوس و پاناسونیک مورد استفاده قرار می‌گیرند. این سنسورها به میزان قابل‌توجهی از حس‌گرهای یک اینچی بزرگ‌تر هستند. فاکتور برش این نوع سنسورها 2 برابر است، به همین دلیل فاصله‌ی کانونی معادل آن‌ها بسیار راحت محاسبه می‌شود. به طور مثال یک لنز 35-12 بر روی سنسور MFT فاصله‌ی کانونی مؤثر 70-24 را ارائه می‌کند.

APS-C

این نوع سنسورها به طرز وسیعی در دوربین‌های DSLR سطح مبتدی و میان‌رده مورد استفاده قرار می‌گیرند و حالا در دوربین‌های بدون‌آینه نیز مرسوم شده‌اند. این نوع سنسورها بالانس مناسبی را بین ابعاد جمع‌و‌جور و کیفیت مناسب ارائه می‌کنند. دوربین‌های شناخته‌شده‌ی سطح مبتدی و متوسط مانند نیکون D3300، D3400، D5600 یا کانن 700D، 750D و 80D از سنسور APS-C استفاده می‌کنند. حتی برخی از دوربین‌های سطح بالاتر مانند نیکون D7200، نیکون D500 و کانن 7D Mark II نیز از این نوع سنسور بهره می‌گیرند. در بین دوربین‌های بدون‌آینه نیز می‌توان سونی a6500، سونی a6300 و کانن EOS M5 را نام برد.

البته تمامی سنسورهای APS-C دارای ابعاد یکسانی نیستند و کمی با هم فرق دارند. سنسورهای کانن کمی کوچک‌تر هستند و فاکتور برش آن‌ها معادل 1.6 است، درحالی‌که سنسورهای مورد استفاده‌ی نیکون و سونی کمی‌ بزرگ‌تر هستند و فاکتور برش آن‌ها 1.5 برابر است.

این نوع سنسورها در کل انعطاف‌پذیری بالایی دارند و در بین عکاسان ورزشی و حیات‌وحش از محبوبیت زیادی برخوردار هستند، زیرا فاکتور برش آن‌ها موجب افزایش نسبی فاصله‌ی کانونی می‌شود.

APS-H

این نوع سنسورها بیشتر توسط دوربین‌های سری 1D کانن مانند 1D Mark III و 1D Mark IV مورد استفاده قرار گرفته‌اند. ولی این سری از دوربین‌های کانن نیز طی چند سال اخیر به سراغ سنسورهای فول‌فریم رفته‌اند.

فاکتور برش این سنسورها 1.3 برابر است و کم‌تر از سنسورهای APS-C بر روی فاصله‌ی کانونی تأثیر می‌گذارند. طی چند سال اخیر یک مدل 51 مگاپیکسلی از آن‌ها در Sigma sd Quattro H مورد استفاده قرار گرفت و کانن نیز یک مدل 250 مگاپیکسلی از آن‌ها را برای استفاده‌های نظامی و امنیتی ساخته است. استفاده از این سنسور دیگر در دوربین‌های DSLR مرسوم نیست.

فول‌فریم

سنسورهای فول‌فریم در دوربین‌های سطح بالا و حرفه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند و بیشتر سازندگان در دوربین‌های پرچم‌دار خود از این نوع حس‌گرها بهره می‌گیرند. دوربین‌هایی مانند سونی a7R II، کانن 5D Mark IV و نیکون D810 از این دست هستند.

مساحت نسبتاً زیاد آن‌ها به این معنی است که می‌توانند نور زیادی را جذب کنند که موجب تولید عکس‌های باکیفیت‌تری می‌شود. همچنین این امکان را به سازندگان می‌دهند که رزولوشن‌های متنوعی را مورد استفاده قرار دهند. در حال حاضر این نوع سنسورها را می‌توان با رزولوشن‌های مختلفی از 12 تا 50 مگاپیکسل یافت.

ابعاد سنسورهای فول‌فریم تقریباً مشابه فیلم‌های 35 میلی‌متری است، به همین دلیل نیازی به تبدیل فاصله‌ی کانونی ندارند یا اصطلاحاً فاکتور برش آن‌ها معادل یک است. اگر لنزی برای استفاده با فیلم‌های 35 میلی‌متری طراحی شده باشد و آن را بر روی سنسور فول‌فریم استفاده کنید فاصله‌ی کانونی هیچ تغییری نخواهد داشت.

برخی از سازندگان اجازه‌ی استفاده از لنزهای APS-C را بر روی سنسورهای فول‌فریم می‌دهند. در این حالت رزولوشن سنسور کاهش می‌یابد و اطلاعات فقط از قسمت میانی آن خوانده می‌شوند. برای این‌که مطمئن شوید لنز مورد نظرتان بر روی دوربین شما قابل استفاده است یا خیر می‌توانید این مطلب را مطالعه کنید.

قطع متوسط

سنسورهای قطع متوسط به میزان قابل‌توجهی از حس‌گرهای فول‌فریم بزرگ‌تر هستند و ارائه‌ی تعدادی از مدل‌های جدید مانند فوجی GFX 50S و هسلبلاد X1D موجب جلب توجه بیشتر به سمت این نوع دوربین‌ها شده است.

در تئوری سیستم‌های قطع متوسط استاندارد کیفیت بالاتری را ارائه می‌کنند، ولی هزینه‌های بالا و برخی از محدودیت‌ها آن‌ها را به مصارف حرفه‌ای محدود کرده‌اند. دوربین‌های DSLR معمولاً کوچک‌تر هستند و ارگونومی بهتری دارند. همچنین تنوع لنزهای آن‌ها به‌مراتب بیشتر است و سیستم فوکوس سریع‌تری نیز دارند. ولی اگر بخواهید دوربینی را تنها بر اساس کیفیت عکس انتخاب کنید باید به سراغ سنسورهای قطع متوسط بروید. با ارائه‌ی دوربین‌های بدون‌آینه‌ی قطع متوسط فوجی و هسلبلاد، کم‌کم به تنوع لنزهای این نوع دوربین‌ها نیز اضافه خواهد شد.

به دلیل این‌که این نوع سنسورها در ابعاد مختلفی تولید می‌شوند فاکتور برش آن‌ها بین 0.79 تا 0.64 متغیر است.

امیدواریم این مطلب بتواند برای شما مفید و کارآمد باشد.

دوربین ها انواع مختلفی داشته که باید به DSLR و معمولی تقسیم کرد. مدل های حرفه ای را DSLR می گویند زیرا می توانند عملکرد بالایی از خود نشان دهند. در سوی دیگر برخی مدل ها معمولی هستند و بیشتر قابلیت آنها دستی است.

در سال‌های گذشته اگر می‌خواستید یک دوربین باکیفیت برای استفاده‌های عمومی و حرفه‌ای خریداری کنید، باید به سراغ دوربین‌های دیجیتال اس‌ال‌آر می‌رفتید. ولی حالا چند سالی است که دوربین‌های بدون‌آینه و حتی در مواردی دوربین‌های کامپکت پیشرفته نیز کیفیتی مشابه و حتی بهتر را ارائه می‌کنند.

ولی نکته‌ی جالب این است که اگر به دنبال ارزان‌ترین دوربین با لنز قابل تعویض و یک منظره‌یاب خوب باشید باید به سراغ انواع DSLR سطح پایین بروید. همچنین تقریباً تمام عکاسان حرفه‌ای ورزشی، خبری و حتی حیات‌وحش همچنان از دوربین‌های DSLR حرفه‌ای استفاده می‌کنند. درست است که فاصله‌ی بین این نوع دوربین‌ها با انواع بدون‌آینه و کامپکت پیشرفته کاهش یافته است، ولی همچنان دوربین‌های DSLR دارای جایگاه ویژه‌ای هستند و بهترین دوربین‌ها برای یادگیری عکاسی و بیشتر عکاسان حرفه‌ای به‌حساب می‌آیند.

<>

ما هم تصمیم گرفتیم در ادامه ۱۰ دوربین DSLR برتر بازار امروز را معرفی کنیم. معیار انتخاب این دوربین‌ها لزوماً بالاترین کیفیت یا بیشترین مگاپیکسل یا امکانات نبوده است، بلکه ترکیبی از قابلیت‌های فیلم‌برداری و عکاسی، تجربه‌ی کاربری، تنوع لنزها و قیمت را برای تعیین آن‌ها در نظر گرفته‌ایم؛ بنابراین نسبت کیفیت و امکانات به قیمت دارای اهمیت زیادی است و لزوماً باکیفیت‌ترین و گران‌ترین دوربین‌ها در این لیست جای نگرفته‌اند.

همچنین دوربین‌های 1D X Mark II و D5 از کانن و نیکون را در لیست قرار نداده‌ایم، زیرا در جایگاه ویژه‌ای قرار می‌گیرند و مناسب این لیست نیستند.

1- کانن EOS 5D Mark IV

سنسور: فول‌فریم | رزولوشن: ۳۰٫۴ مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 61 نقطه‌ای با 41 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3.2 اینچی لمسی با رزولوشن 1،620،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 7 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 4K | سطح کاربری: حرفه‌ای

نکات مثبت:

• عملکرد عالی
• سیستم فوکوس پیشرفته

نکات منفی:

• قیمت بالا
• آپشن‌های محدود برای فیلم‌برداری 4K

سری دوربین‌های 5D کانن دارای سابقه‌ای درخشان هستند و اولین مدل 5D توانست عکاسی فول‌فریم را در اختیار توده‌ی مردم قرار دهد. Mark II نیز اولین دوربین DSLR با قابلیت فیلم‌برداری Full HD بود و Mark III در بین عکاسان و فیلم‌سازان جایگاه بسیار ویژه‌ای داشت. 5D Mark IV نیز نسخه‌ای بهبودیافته و بهینه از تمامی مدل‌های قبلی به‌حساب می‌آید. سنسور آن عکس‌هایی بسیار شارپ تولید می‌کند و سیستم فوکوس 61 نقطه‌ای آن نیز عملکرد فوق‌العاده‌ای دارد. می‌توان گفت 5D Mark IV یکی از بهترین دوربین‌هایی است که تاکنون ساخته شده است.

2- دوربین نیکون D810

 

سنسور: فول‌فریم | رزولوشن: 36.3 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 51 نقطه‌ای با 15 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3.2 اینچی با رزولوشن 1،229،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 5 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 1080P | سطح کاربری: حرفه‌ای

نکات مثبت:

• ارگونومی و کیفیت عکس عالی
• قیمت مناسب برای یک دوربین حرفه‌ای

نکات منفی:

• قابلیت‌های فیلم‌برداری محدود و قدیمی
• سرعت عکاسی پیاپی متوسط

شاید D810 نسبت به سایر رقبا تا حدودی قدیمی شده باشد، ولی همچنان رقیبی قدرتمند به‌حساب می‌آید. بدنه‌ی آن مانند یک تانک ساخته شده است و ارگونومی بسیار خوبی هم دارد. قیمت آن هم نسبت به رقبایی مانند 5D Mark IV بسیار به‌صرفه است. D810 نیز مانند D800E فاقد فیلتر AA است تا حداکثر رزولوشن و شارپنس ممکن را ارائه کند.

درست است که دوربین‌هایی مانند کانن 5DS و سونی a7R II دارای رزولوشن بیشتری هستند، ولی همچنان میزان جزئیات عکس‌های D810 فوق‌العاده به‌حساب می‌آید. اگر به دنبال عکاسی ورزشی هستید دوربین‌هایی مانند D500 و D5 فوکوس و عکاسی پیاپی سریع‌تری را ارائه می‌کنند، ولی ازلحاظ کیفیت تصویر این دوربین در گروه قیمتی خودش بی‌رقیب است.

3- کانن EOS 5DS

سنسور: فول‌فریم | رزولوشن: 50.6 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 61 نقطه‌ای با 41 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3.2 اینچی با رزولوشن 1،040،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 5 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 1080P | سطح کاربری: حرفه‌ای

نکات مثبت:

• ارائه‌ی جزئیات خارق‌العاده
• قیمت مناسب برای یک دوربین حرفه‌ای

نکات منفی:

• ایجاد فایل‌های بسیار سنگین
• تنها بهترین لنزها را می‌توان برای آن استفاده کرد

رزولوشن 50.6 مگاپیکسلی 5DS بالاترین در بین دوربین‌های فول‌فریم به‌حساب می‌آید. کیفیت عکاسی این دوربین عالی است و میزان جزئیات عکس‌هایش خارق‌العاده هستند. حتی نویز آن نیز قابل‌قبول است و گستره‌ی دینامیکی مناسبی هم دارد. 5DS حالا معیار کیفیت عکس در بین دوربین‌های فول فریم به‌حساب می‌آید، هرچند که بی‌عیب هم نیست. در این دوربین خبری از وای‌فای نیست و توانایی فیلم‌برداری 4K هم ندارد. همچنین ذخیره و پردازش‌ عکس‌های آن نیازمند حافظه‌های بزرگ و سریع و کامپیوترهای قدرتمند است.

4- نیکون D500

 

سنسور: APS-C | رزولوشن: 20.9 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 153 نقطه‌ای با 99 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3.2 اینچی لمسی مفصلی با رزولوشن 2،359،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 10 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 4K | سطح کاربری: حرفه‌ای

نکات مثبت:

• سیستم فوکوس فوق‌العاده‌ی 153 نقطه‌ای
• بدنه‌ی فلزی مقاوم

نکات منفی:

• رزولوشن نسبتاً پایین
• قابلیت‌های محدود فیلم‌برداری

نیکون در ساخت D500 از قابلیت‌های دوربین پرچم‌دار D5 استفاده کرد و آن‌ها را در بدنه‌ای کوچک‌تر با سنسور APS-C جای داد. سنسور استفاده شده در این دوربین تنها 20.9 مگاپیکسل رزولوشن دارد که از D7200 کمتر است، ولی همین موضوع باعث شده است که بتواند با سرعت 10 فریم بر ثانیه عکاسی کند. در همین حال سیستم فوکوس 153 نقطه‌ای آن شاید بهترین سیستم فوکوس حال حاضر باشد. D500 یک دوربین همه‌کاره‌ی بسیار خوب است که به‌صورت ویژ‌ه‌ای در عکاسی ورزشی و حیات‌وحش می‌درخشد.

 

5. کانن EOS 7D Mark II

 

سنسور: APS-C | رزولوشن: 20.2 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 65 نقطه‌ای با 65 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3 اینچی با رزولوشن 1،040،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 10 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 1080P | سطح کاربری: حرفه‌ای

نکات مثبت:

• ساختار مقاوم و مستحکم
• سیستم فوکوس ترکیبی و عکاس پیاپی 10 فریم بر ثانیه

نکات منفی:

• قیمت بالا برای یک دوربین APS-C
• رزولوشن پایین سنسور

درست مانند D500، کانن 7D Mark II نیز امکانات برادر بزرگ‌ترش 1D X را در ابعادی کوچک‌تر با سنسور APS-C جای داده است. این دوربین قادر است با سرعت 10 فریم بر ثانیه عکاسی کند و سیستم فوکوس بسیار پیشرفته‌ای هم دارد. با استفاده از این دوربین می‌توانید با قیمتی کم‌تر مانند حرفه‌ای‌ها از وقایع ورزشی و حیات‌وحش عکاسی کنید.

البته این دوربین تنها در عکاسی سرعتی خوب نیست، بلکه یک همه‌فن‌حریف خوب نیز به‌حساب می‌آید. بدنه‌ی آلیاژی آن فوق‌العاده مستحکم است و در مقابل عواملی مانند باران و گردوغبار مقاومت می‌کند. همچنین سنسور آن به سیستم فوکوس Dual Pixel مجهز شده که برای فیلم‌برداری ایدئال است.

6. نیکون D7200

سنسور: APS-C | رزولوشن: 24.2 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 51 نقطه‌ای با 15 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3.2 اینچی با رزولوشن 1،229،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 6 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 1080P | سطح کاربری: متوسط

نکات مثبت:

• سنسور 24 مگاپیکسلی بسیار باکیفیت
• سیستم فوکوس قدرتمند 51 نقطه‌ای

نکات منفی:

• قابلیت‌های فیلم‌برداری محدود
• سرعت متوسط در عکاسی پیاپی

این دوربین APS-C که از D500 ارزان‌تر است، نمی‌تواند قابلیت‌های حرفه‌ای مشابه آن را ارائه کند، ولی رزولوشن بیشتری دارد. نیکون در D7200 از سنسور 24 مگاپیکسلی APS-C بدون فیلتر AA استفاده کرده است که شارپ‌ترین تصاویر را در بین دوربین‌های APS-C ارائه می‌کند.

D7200 نمی‌تواند از نظر سرعت و کیفیت ساخت با D500 رقابت کند، ولی همچنان می‌تواند با سرعت 6 فریم بر ثانیه به‌صورت پیاپی عکاسی کند و بافر آن برای 27 عکس RAW یا 100 عکس Jpeg کافی است. سیستم فوکوس 51 نقطه‌ای آن نیز از دوربین‌های حرفه‌ای نیکون قرض گرفته شده است.

7. نیکون D750

سنسور: فول‌فریم | رزولوشن: 24.3 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 51 نقطه‌ای با 15 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3.2 اینچی مفصلی رزولوشن 1،229،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 6.5 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 1080P | سطح کاربری: متوسط

نکات مثبت:

• سنسور 24 مگاپیکسلی فول‌فریم
• صفحه‌نمایش مفصلی

نکات منفی:

• قابلیت‌های فیلم‌برداری محدود
• کیفیت و رزولوشن پایین‌تر نسبت به D810

از قابلیت‌ها و ظاهر D810 خوشتان می‌آید ولی قدرت خرید آن را ندارید؟ D750 با سنسور فول‌فریم 24 مگاپیکسلی برای شما ساخته شده است. درست است که رزولوشن D810 را ندارد، ولی همچنان کیفیت بسیار خوبی را ارائه می‌کند و در ایزوهای بالا به‌خوبی می‌درخشد. کمی هم انعطاف‌پذیرتر از D810 است، زیرا سرعت عکاسی پیاپی 6.5 فریم بر ثانیه‌ی آن کمی سریع‌تر است و صفحه‌نمایش آن از نوع مفصلی است. این در حالی است که سیستم فوکوس آن دقیقاً با D810 یکسان است.

8. نیکون D3300

سنسور: APS-C | رزولوشن: 24.2 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 11 نقطه‌ای با 1 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3 اینچی با رزولوشن 921،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 5 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 1080P | سطح کاربری: مبتدی

نکات مثبت:

• سنسور 24 مگاپیکسلی عالی
• نسبت فوق‌العاده‌ی کیفیت به قیمت

نکات منفی:

• کنترل‌های ابتدایی و محدود
• ممکن است برای برخی دست‌ها زیادی کوچک باشد

در نقطه‌ی مقابل انتخاب‌های اول ما، D3300 یک دوربین کوچک و فوق‌العاده ارزان است. درعین‌حال یکی از شارپ‌ترین و باکیفیت‌ترین سنسورهای APS-C جهان را دارد و شاید نسبت به قیمت یکی از بهترین دوربین‌ها نیز به‌حساب آید. سنسور آن با دوربین‌هایی مانند D7200 یکسان است و به دلیل نبود فیلتر AA قادر است تصاویری فوق‌العاده شارپ را تولید کند.

درست است که کنترل‌های روی بدنه‌ی آن ابتدایی هستند و برای مبتدی‌ها طراحی شده‌اند، ولی در دست یک حرفه‌ای می‌تواند عکس‌هایی در حد دوربین‌های چندین برابر گران‌تر را ثبت کند.

9. کانن EOS 750D

سنسور: APS-C | رزولوشن: 24.2 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 19 نقطه‌ای با 19 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3 اینچی لمسی مفصلی با رزولوشن 1،040،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 5 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 1080P | سطح کاربری: مبتدی/متوسط

نکات مثبت:

• قابلیت‌های متنوع
• کاربری آسان

نکات منفی:

• سیستم فوکوس کند
• سیستم منوی قدیمی

اگر کمی از قیمت D3300 بالاتر بروید، می‌توانید امکانات به‌مراتب بیشتری را دریافت کنید. سنسور 24.2 مگاپیکسلی 750D کیفیت بسیار مناسب و عملکردی قابل‌توجه را در نور کم ارائه می‌کند. همچنین سیستم فوکوس و نورسنجی آن نیز نسبت به مدل 700D دستخوش تغییرات و بهبود شده است و قابلیت‌های وای‌فای و NFC نیز به آن اضافه شده‌اند.

همچنین مانند مدل‌های قبلی دارای صفحه‌نمایش مفصلی لمسی است که عکاسی و فیلم‌برداری با آن را بسیار لذت‌بخش کرده است.

10. پنتاکس K-1

سنسور: فول‌فریم | رزولوشن: 36 مگاپیکسل | فوکوس خودکار: 33 نقطه‌ای با 25 نقطه‌ی صلیبی | صفحه‌نمایش: 3.2 اینچی مفصلی با رزولوشن 1،037،000 پیکسل | عکاسی پیاپی: 4.4 فریم بر ثانیه | فیلم‌برداری: 1080P | سطح کاربری: متوسط/حرفه‌ای

نکات مثبت:

• قابلیت‌های قابل‌توجه
• قیمت مناسب

نکات منفی:

• سیستم فوکوس کند
• سیستم منوی قدیمی

پنتاکس K-1 ساختار مستحکم و مقاوم همراه با سنسور فول‌فریم را در قیمتی مناسب عرضه کرده است. البته ارزان نیست، ولی در مقایسه با نیکون D810، کانن 5D Mark IV و سونی a7R II قیمت مناسب‌تری دارد. سیستم Pixel Shift که در این دوربین استفاده شده نیز بسیار هوشمند است و می‌‌تواند درحالی‌که دوربین را روی دست نگه داشته‌اید 4 عکس مختلف را با هم ترکیب کند.

این دوربین مانند 5D Mark IV یک همه‌فن‌حریف نیست، بلکه بیشتر برای عکاسی از مناظر، طبیعت بی‌جان، پرتره یا هر سوژه‌ی دیگری که نیاز به فوکوس سریع ندارد مناسب است. در چنین سناریوهایی سیستم Pixel Shift و سنسور 36 مگاپیکسلی آن به‌خوبی می‌درخشند.

با این حساب باید بدانید کدام دوربین DSLR بهترین است.

دوربین ماجراجویی (Adventure Camera) :

به نظر شما مگاپیکسل یک دوربین فاکتور جامعی برای خرید یک دوربین عکاسی سطح بالاست یا المان های تاثیرگذار دیگری نیز وجود دارند ؟
آیا برایتان پیش آمده که کیفیت عکس یک دوربین عکاسی با مگاپیکسل پایین تر رضایتبخش تر از تصویر نهایی از یک دوربین با مگاپیکسل بالاتر باشد ؟
این سوالات به ظاهر ساده اثبات می کند بجز عدد مگاپیکسل معروف دوربین ها ، فاکتور های بی نام نشان اما موثر دیگری وجود دارند که نقش کلیدی بر کیفیت عکس ها ایفا می کنند .
اگر در فکر خرید یک دوربین حرفه ای همه فن حریف باشید ، پیشنهاد می کنیم یکی از دغدغه هایتان سایز سنسور دوربینتان باشد و گول دستاویز های تبلیغاتی اعداد مگاپیکسل های نجومی را نخورید ! مدل ها و انواع و اقسام دوربین ها چنان گسترده شده که در ابتدای ورود به این دنیای بی در و پیکر ، کمی گیج می شوید . جای نگرانی نیست ؛ هر آنچه که در مورد “سایز سنسور” لازم است ، در این مقاله به ساده ترین زبان می آموزید . حتما میدانید که سایز سنسور از مهمترین و کلیدی ترین فاکتور های تعبیه شده در یک دوربین است که اغلب مرجع یک قیاس جانانه بین مدل های مختلف دوربین های عکاسی قرار میگرد .

 

 

بهتر است این مورد را به طور کلی به یاد داشته باشید .  دوربین های کامپکت دوربین های کاندید سنسور های کوچک و در مقابل ، دوربین های DSLR با قابلیت تعویض لنز، کاندید دوربین های با سنسور های بزرگ هستند . پس اگر به دنبال دوربین با سنسور بزرگ‌تری هستید ، ترجیحاً باید به دنبال یک دوربین دیجیتالی بروید . کیفیت بالای تصاویر ناشی از سایز سنسور بالا اجتناب ناپذیر است . 

 

سنسور ها را بهتر بشناسید 

 

اگر ذهنیت درستی از اهمیت سنسور ها در دوربین ها ندارید ، بهتر است بدانید قلب هر دوربین دیجیتال سنسور تصویر آن است. وظیفه سنسور تصویر، رساندن نور به سیگنال‌های الکترونیکی است . به کمک  این سنسور است که دوربین تصویر را به‌صورت دیجیتالی ذخیره می نماید. البته به‌جز دوربین های عکاسی دیجیتال، ردپای این قطعه در دیگر ابزارهای تصویربرداری نیز دیده می شود . الگوهای نوری بازتاب شده یا ساطع‌شده از برخی اشیا بر روی سطح سنسور تأثیر می‌گذارد و سبب ثبت تصاویر می‌گردد.

 

عکاسان قدیمی اطلاعات چندانی در این باره نداشتند اما نکته جالب اینجاست که ابعاد سنسور، کماکان نکته‌ی بسیار موثری در کیفیت عکاسی و خرید دوربین محسوب می شود.
از آنجا که این قطعه ، یک قطعه کلیدی در یک دوربین است ، گران‌قیمت‌ترین بخش یک دوربین به حساب می آید و طبیعتا هرچه این سنسور بزرگ‌تر باشد قیمت دوربین نیز گران‌تر خواهد بود. در همین راستا دوربین‌‌های ۲٫۳/۱ اینچی عموما گران‌قیمت نیستند و در مقابل نمیتوانید دوربین های کامپکت فول فریم، ولی ارزان قیمت پیدا کنید.

 

 

خوشبختانه امروزه دوربین های کامپکت نیز مجهز به سنسور های بزرگی هستند  و قابلیت تعویض لنز نیز دارا می باشند .

شاید در ظاهر خبر خوبی باشد ولی در واقع این مسئله اوضاع را خیلی پیچیده‌تر از گذشته کرده است. امروزه، شاهد خودنمایی دوربین هایی هستیم  که با سنسورهای کوچک عکس‌هایی حیرت انگیزی ثبت می‌کنند. با آنکه دوربین های مجهز به سنسور بزرگ تصاویر خیره کننده ای ثبت می کنند اما در مقابل دوربین هایی با سنسور های کوچک ، بسیار سنگین وزن بوده و رقابت تند و تیزی در این زمینه با یکدیگر دارند .

 

تکنولوژی مربوط به سنسور ها چنان پیشرفتی داشته اند که این حجم از اطلاعات وسیع ، اغلب خریداران دوربین ها را گیج و سردرگم کرده است . مخصوصا برای اشخاصی که هیچ آشنایی با دنیای عکاسی و سنسور ها و درک صحیحی از ابعاد آنها ندارند  . در این بین ذکر این نکته خالی از لطف نیست که سایز سنسور رابطه مستقیمی با فاصله کانونی لنز دارد. به همین جهت ، برای خرید یک دوربین حساسیت ویژه روی سایز سنسور داشته باشید .

این مقاله اطلاعات جامعی از سایز سنسورها و کاربرد هریک از آن ها ذکر شده است  و از تأثیر هر سایز بر روی کیفیت تصویر مورد بررسی قرار گرفته است . اما بهتر است قبل از هر چیز، بدانید که نسبت فاصله‌ی کانونی و سایز سنسور چگونه است .

 

 

سایز سنسور و فاصله‌ی کانونی

 

اگر قرار است یک دوربین کامپکت بخرید، لنز روی خود دوربین سوار است که به آن لنز یکپارچه میگوییم . در این نوع دوربین نیازی نیست خیلی  نگران سایز سنسور و نوع لنز باشید.

اما موضوع نوع لنز و سایز سنسور زمانی حائز اهمیت می باشد که دوربینی با قابلیت تعویض لنز خریداری کنید .اینجاست که مسئله‌ی نوع لنز و سایز سنسور بسیار مهم می شود. چون در این گروه دوربین ها، هر لنز دارای یک قالب دایره‌ای است که به واسطه آن سنسور را پوشش می دهد (منظور قطر دایره ای نوری است که در لنز موجود است ) که این مسئله مستقیماً بر ابعاد سنسور تأثیر می‌گذارد. البته در این میان یک استثنا هم وجود دارد که در آینده آن را تشریح می کنیم

 

فرقی نمی کند دوربین کامپکت باشد یا دیجیتالی (دارای قابلیت تعویض لنز) ، بهر حال عدد حک شده روی لنز نرخ حقیقی فاصله‌ی کانونی است. این عدد در صورتی درست است که سنسور  از نوع ۳۵ میلی‌متری یا همان فول‌فریم باشند.
عموما لنزها برای کار با سنسورهای مختلف طراحی می‌شوند و فاصله‌ی کانونی مؤثر آن ها بر روی سنسورهای مختلف متمایز است. بدین سان سازندگان نرخی به نام فاکتور برش یا Crop Factor را ارائه کرده اند تا درک مفاهیم مربوط به ابعاد سنسور ساده تر شود .

 

 

به عنوان مثال دوربینی کوچکتر از فول فریم ممکن است از لنزی استفاده کند که فاصله‌ی کانونی آن ۵۵-۱۸ میلی‌متری دارد . اما عملا فاصله کانونی حقیقی از ۸۲-۲۷ میلی‌متر کمتر می‌باشد. به این دلیل که سایز سنسور به اندازه‌ی کافی بزرگ نیست که بتواند از کل وسعت تصویر لنز استفاده کند. با برش بخشی از تصویر که توسط سنسور انجام می شود ، به نظر می‌رسد که فاصله‌ی کانونی افزایش یافته و گستره‌ی دید بسته‌تر شده است. برای این‌که تشخیص دهید هر لنز بر روی هر سنسوری روی چه فواصل کانونی پوشش ایجاد می کند باید به حاصل ضرب فاکتور برش در فاصله‌ی کانونی واقعی لنز مراجعه کنید.

 

زیر و بم سایز سنسور ها

 

برای اطلاع دقیق تر از سایز سنسور ها ، این بخش را به دقت مطالعه کنید اما قبل از آن این نکته را به خاطر بسپارید که همه سنسور های یک دسته باهم برابر نیستند.

 

۱-سنسور ۲٫۳/۱ اینچی

 

 

ابعاد سنسور: ۶٫۳ در ۴٫۷ میلی‌متر

 

این سنسور ، کوچک‌ترین سنسوری است که امروزه در دوربین ها دیده می شود . این سنسور ها در بدنه‌ی کوچک دوربین های کامپکت قابل جایگذاری است . اغل دوربین هایی که از این سنسور استفاده می‌کنند رزولوشن ۱۶ تا ۲۰ مگا پیکسلی دارند .

 

البته از این سنسور در مدل های مختلف دوربین ها استفاده می شود اما از آنجایی که سازندگان روزبه‌روز به سمت طراحی سنسورهای بزرگ سایز متمایل می شوند ،‌ کاربرد این سنسور نیز رو به کاهش است . تا جایی که امروزه در دوربین های جدید، ردپای این سنسور دیده نمی شود .

 

کارکرد این سنسورها ، در ساخت دوربین های کامپکت بسیار جمع‌وجوری دیده می شود که از لنز‌های زوم نیز بهره می برند . از آنجا که زوم‌ کردن با این سنسور ها بسیار ساده است.
مثل دوربین های کامپکت superzoom. برای طراحی و پیاده سازی این گروه از دوربین ها سنسور ۲٫۳/۱ اینچی بهترین گزینه است  چرا‌که در صورت استفاده از سنسور های با سایز بزرگ، وزن دوربین سنگین‌تر، و اندازه آن حجیم‌تر و البته قیمت آن گران‌تر می شود.

 

اگر شرایط نوری مناسب باشد ، با استفاده از این سنسور، می‌توان عکس‌های منحصر بفرد و باکیفیتی ثبت کرد. اما در شرایط نوری نامناسب هیچ امیدی به ثبت عکس های راضی کننده نیست .

 

از معروف ترین دوربین هایی که از این نوع سنسور استفاده می‌کنند نیکون P900، کانن SX60، نیکون B700 و کانن SX720 را مثال زد .

 

۲-سنسور ۱٫۷/۱ اینچی

 

 

 

سایز سنسور: ۷٫۶ در ۵٫۷ میلی‌متر

 

این سنسور کمی از سنسور پاراگراف قبل ( ۲٫۳/۱ اینچی) بزرگ‌تر است. این سنسور ها عملکرد های فوکوس و شارپ‌ نمودنتصویر را به سادگی پیاده می‌کنند چرا که به راحتی می تواند بک‌گراند را تار نمایند . این سنسور ها در نمایش جزئیات سایه‌ و روشن عملکرد بهتری را ارائه داده اند . در شرایط نوری نامساعد هم کم و بیش خوب عمل می‌کنند.

 

طی کوتاه مدت این سنسور ها بسیار محبوب و پرفروش شدند اما از زمانی که سنسور های ۱ اینچی راه را به بازار باز کردند ، از اهمیتشان کم  شد. از سنسور های ۱٫۷/۱ اینچی هم در دوربین های مدل کامپکت Pentax در سری Q استفاده می شود.
در این دوربین ها فاکتور برش  ۴٫۵ برابر است.

 

 

۳-سنسور ۱ اینچی

 

 

سایز سنسور: ۱۳٫۲ در ۸٫۸ میلی‌متر

 

این نوع سنسورها محبوب تریت لنز های در حال حاضر هستند . کاربرد این سنسورها بیشتر در دوربین های کامپکت پیشرفته دیده می شود و عموما با لنزهایی سازگارند که فاصله‌ی کانونی بین ۷۰-۲۴ میلی‌متر یا ۱۰۰-۲۴ میلی‌متر دارند .حضور این سنسور در دوربین های سوپر زوم مثل پاناسونیک FZ2000 و سونی RX10 III دیده میشود.

 

حضور سنسور های یک اینچی در دوربین های سری ۱ نیکون (سری دوربین های کامپکت نیکون) و موبایل Panasonic CM1 مشاهده می شود .
کیفیت عکس های این سنسور ها عالیست خصوصا اگر از دیافراگم باز بهره مند باشند . شاید فکر کنید کیفیت تصویر تمام و کمال وابسته به سایز سنسور است اما بخش اعظمی از آن به خاطر وجود فناوری جدید در این قطعه است که کارایی آن را افزایش داده است .

 

فاکتور کراپ هم برای سنسورهای یک اینچی نرخ قابل قبولی دارد و ۲٫۷ برابر است، اما چون این نوع سنسورها اغلب در دوربین های کامپکت استفاده می‌شوند نیاز چندانی به کراپ نخواهید داشت.

 

دوربین هایی که از این سایز سنسور استفاده می کنند دوربین های شناخته‌شده‌ی سونی مانند RX100 IV، RX100 V و دوربین های برند کانن سری G همچون G7 X Mark II، G9 X و G5 X می باشند

 

۴-سنسور Micro Four Thirds

 

سایز سنسور: ۱۷٫۳ در ۱۳ میلی‌متر

 

این سنسور در سیستم دوربین های کامپکت و Olympusدیده می شود . این سنسورها تفاوت قابل توجهی با سنسور ۱ اینچی دارند و تا حد زیادی بزرگ‌تر می‌باشند، اما به‌هرحال از سنسور های APS-C که در بخش های بعدی توضیح خواهیم داد، کوچک‌تر هستند.

 

سایز این سنسورها یک‌ چهارم سایز سنسور های فول فریم می‌باشد. محاسبه‌ی مقدار حقیقی فاصله‌ی کانونی در این سنسور ها بسیار ساده می‌باشد. آن قدر ساده که کافی است آن را دو برابر کنید. از آنجا که ضریب برش این سنسور ۲ برابر است ، آن را در 2 ضرب کردیم .

این سنسور  در ورژن ۱۲٫۸ مگاپیکسلی دوربین‌ کامپکت Lumix LX100 محصول شرکت پاناسونیک، به‌کار گرفته شده است .

 

۵-سنسور APS-C

 

سایز سنسور : ۲۳٫۵ در ۱۵٫۶ میلی‌متر

 

این سنسور در دوربین های DSLR  سطح متوسط( میان رده) و سطح مبتدی بسیار دیده می شود . البته امروزه در دوربین های کامپکت نیز این سنسور به کار گرفته می شود . این سنسور عملکرد خیره کننده ای در کیفیت عکس و حجم فایل‌ ها ایجاد می کند و علاوه بر این ، این سنسور ها با انواع لنز‌ها سازگار می‌باشد. (برای آشنایی مفصل تر با دوربین های DSLR ، اینجا را کلیک کنید)

بهتر است بدانید همه‌ی سنسورهای APS-C سایز های یکسانی ندارند  و هم‌اندازه نیستند. تجربه نشان میدهد سنسورهای  APS-C در دوربین های کانن تا حدودی کوچک‌تر از سنسور های مورد استفاده در دوربین های عکاسی نیکون و سونی می‌باشند. فاکتور کراپ سنسور های APS-C در دوربین های کانن ۱٫۶ برابر است، درحالی‌که فاکتور کراپ آن ها در دوربین های برند نیکون و سونی ۱٫۵ برابر است.

به طور کلی این نوع سنسورها محبوبیت  بالایی دارند و شما را دعوت به لذت عکاسی ورزشی، حیات‌وحش و طبیعت می‌کنند و به همین دلیل بسیار پرفروش می‌باشند.

 

۶-سنسور فول فریم

 

 

سایز سنسور: ۳۶ در ۲۴ میلی‌متر

 

این سنسورهای فول‌فریم در دوربین های سطح بالا و همه فن حریف استفاده می شود و بیشتر سازندگان محبوب و اسم و رسم دار در دوربین های پرچم‌دار خود این نوع سنسور ها را به کار میگیرند . دوربین های برند سونی a7R III، برند کانن مدل ۵D Mark IV و نیکون مدل D850 مجهز به این سنسور هستند .

سایز بزرگ این سنسورها سبب می شود که نور بیشتری به سنسور برسد تا عکس های تولید شده از کیفیت مطلوب تری برخوردار باشند . علاوه بر این به کمک این قابلیت سازندگان دوربین های عکاسی می‌توانند از رزولوشن‌ها و تعداد پیکسل‌های متنوعی در دیوایس های خود استفاده کنند. در حال حاضر مدل‌های 12 ، 24 و 36 مگاپیکسلی از این سنسور وجود دارند.

این سنسور ها فاکتور برشی ندارند که بخواهیم ابعاد مختلفش را وصف کنیم چراکه ابعاد سنسورهای فول‌فریم تا حدودی شبیه به فیلم‌های نگاتیو ۳۵ میلی‌متری است . اصطلاحا فاکتور برش در این مورد را معادل یک در نظر میگیریم .

برای دستیابی به تصاویر شارپ و خیره کننده، یک ابزار تخصصی وجود دارد که از جانب عکاسان آماتور گاها جدی گرفته نمی شود اما امان از حرفه ای ها که حسابی جادوی تصویر آن را درک کرده اند. در اینکه اسم اتو فوکوس یا فوکوس خودکار دوربین را بارها شنیده اید شکی نیست اما اینکه در چه شرایطی کاربرد دارد و معجزه گر است، جای حرف بسیار است؛ اینکه فوکوس اتوماتیک کمی خودکامه و تک رای است حرفی نیست اما با تکنیک های زیر میتوانید این قابلیت هیجان انگیز را در راستای اهداف هنری خود رام کنید. بررسی رفتار فوکوس اتوماتیک در شرایط مختلف، اولین سرنخ ما برای جلوگیری از مشکلات احتمالی این قابلیت است.

1-تشخیص اشتباه سوژه توسط فوکوس اتوماتیک:

امان از وقتی که قابلیت فوکوس سر ناسازگاری بردارد و در تشخیص سوژه مورد نظر ما بدقلقی کند! البته بسیاری از عکاسان تازه کار انتخاب نقطه فوکوس را به دوربین واگذار می کنند که در اکثر اوقات هم نتیجه مطلوب و تصویری واضح و شارپ به همراه دارد اما گاهی دوربین در شناسایی سوژه مورد نظر برای فوکوس دست و پا شکسته عمل میکند.

به طور کلی از آنجا که فوکوس خودکار معمولا در ناحیه مرکز کادر به دنبال سوژه می گردد، به همین دلیل گاهی چهره افراد را اولویت قرار می دهد و روی نقطه اشتباهی از صحنه فوکوس می کند که فرسنگ ها با هدف شما فاصله دارد. به عبارتی، دوربین عنایت ویژه ای بر نزدیک ترین سوژه ها دارد و روی آنها فوکوس می کند؛ این در حالیست که شاید شما سوژه دیگری را در فاصله بیشتر در نظر داشته باشید.

خبر خوب این که در بیشتر دوربین ها این امکان وجود دارد که نقطه فوکوس خودکار را به صورت دستی انتخاب کنید. فقط بایستی مد مناسبی را انتخاب کنید که این مد در دوربین های متفاوت با سازنده های متفاوت با نام های متفاوتی شناخته می شود. هم در حالت single point (یک نقطه ای) و هم در حالت Multiple Points (چند نقطه ای).

در دفترچه راهنمای همه دوربین ها ذکر شده است که چگونه حالت انتخاب دستی نقطه فوکوس را فعال کنید. با فعال کردن این حالت، معمولا فشار دادن دکمه ای برای حالت انتخاب نقطه فوکوس و تنظیم بی چون و چرای آن از دوربین خواهد بود . البته در بعضی از دوربین ها هم انتخاب نقطه فوکوس فقط با فشردن دکمه های جهت دار انجام می شود.

با لمس نقطه مورد نظر LCD در دوربین هایی که صفحه لمسی دارند می تونید نقطه مورد نظر را برای فوکوس خودکار انتخاب کنید.

البته بعضی دوربین ها در صورت فعال بودن حالت Face Detection AF یا فوکوس خودکار تشخیص چهره، دوربین در صورت رویت چهره در کادر، نقطه فوکوس انتخاب شده را نادیده می گیرد.

پس در شرایطی که می خواهید فوکوس روی سوژه ای غیر چهره انجام شود، باید این حالت را غیر فعال کنید تا بتوانید روی نقطه مورد نظر فوکوس کنید.

 

2-ارتباطی بین سرعت بالای فوکوس و کیفیت بالای تصاویر وجود ندارد

شاید ما بنا به عادت فوکوس سریع را در دوربین مناسب تر بدانیم؛ اما این موضوع همیشه قطعی نیست و در بعضی شرایط می تواند برعکس عمل کند. به همین خاطر است که بعضی دوربین های گران قیمت مثل Canon 7D Mark II یا Canon 5D Mark III این قابلیت را دارند که سرعت تغییر فوکوس را متناسب با مدت زمان تغییر حالات و فاصله سوژه تنظیم کرد.

به این مثال توجه کنید؛ تصور کنید در حال عکاسی از شناگری هستید که رو به روی شما شنای پروانه انجام می دهد؛ اگر سرعتتغییر فوکوس دوربین بالا باشد، وقتی سر شناگر در سطح آب باشد روی آن فوکوس خواهد کرد ولی با پایین رفتن شناگر زیر آب، از آنجا که زمان کافی برای تجزیه و تحلیل حالت ندارد، بر انتهای استخر فوکوس خواهد کرد. هنگامی که سر شناگر دوباره از آب خارج شود، دوربین با زحمت بسیار دوباره بر آن فوکوس می کند و با ادامه این روند، و لحظه های حساسی که می توانید عکس مناسبی بگیرید از دست می رود زمان شما برای ثبت تصویر بی نقص هدر می رود.

اگر سرعت فوکوس دوربین کمی کند تر باشد، به این دلیل که سرعت تغییر فاصله سوژه هنگام تغییر حالت زیاد است، فوکوس دوربین تغییر نمی کند و وقتی سر شناگر از آب بیرون می آید فاصله فوکوس تغییر زیادی نمی کند.

این تغییر آهسته فوکوس هنگامی که اجسامی بین شما و سوژه مورد نظر واقع می شود هم بسیار کاربردی است. مثلا در عکاسی از بازیکنان یک تیم در ورزشگاه، ممکن است به طور مداوم تماشاچیان و یا چیز های دیگر برای زمان بسیار کوتاهی مقابل دید شما قرار بگیرند و اگر سرعت تغییر فوکوس دوربین تان کند باشد،شما و فوکوس خودکار دوربین با چالشی روبه رو نخواهید شد.

دوربین های گران قیمت SLR کمپانی های کنون و نیکون دارای سیستم فوکوس خودکار پیچیده ای هستند که با توجه به سوژه و خواست عکاس می شود آنها را تنظیم کرد. برای انجام هر چه بهتر این کار باید از نحوه عملکرد سوژه و دوربین آگاهی داشت.

3-گشودگی دیافراگم قابل استفاده در فوکوس

اصولا کمپانی های سازنده دوربین ها دیافراگمی که سیستم فوکوس خودکار در آن کار می کند، بیان می کنند. مثلا سیستم فوکوس خودکار بعضی از دوربین های مدرن روس دیافراگم f/8 عمل می کنند.

ماکزیموم دیافراگم عکاسی که lens maximum aperture نامیده می شود با دیافراگم عکاسی یا shooting aperture تفاوت دارد که گاهی عکاسان تازه کار را به اشتباه می اندازد.

اندازه دیافراگم وقتی که فوکوس انجام شده باشد و دقیقا قبل از نوردهی، تغییر می کند و در دوربین های مدرن فوکوس خودکار در بازترین حالت دیافراگم انجام می شود تا نور کافی به سمت سنسور هدایت شده و عکس شما از وضوح و شفافیت چیزی کم نداشته باشد.

بنابراین این امکان وجود دارد که با دوربینی که سیستم فوکوس خودکار آن در دیافراگم f/5.6، f/8 یا بازتر از اینها عمل می کند، با دیافراگم F/16 عکاسی کنید.

به کار بردن مبدل تله یا teleconverter با لنز، به اندازه شارپنس و سرعت لنز، فاصله کانونی را افزایش می دهد.

همان طور که در قبل تر بیان شد، بعضی از دوربین های مدرن دارای  فوکوس خودکار f/8 هستند. به این صورت که یک لنز  f/4 با مبدل X 2 متصل شده به آن با کاهش 2 پله نور همچنان می تواند فوکوس خودکار انجام دهد.

پس برای خرید مبدل تله ، همیشه سیستم فوکوس خودکار دوربین خود را هم در نظر داشته باشید.

4- مدل نقطه فوکوس خودکار خطی و صلیبی

سامانه های فوکوس خودکار تشخیص فازی یا phase detection در دوربین های SLR ،اصولا شامل دو نوع نقطه فوکوس خودکار خطی یا Linear و صلیبی یا Cross type هستند که حالت خطی مدل استاندارد برای فوکوس است که تنها هنرنمایی اش در تشخیص اختلاف کنتراست روی یک خط از صفحه را است . اما نقاط فوکوس خودکار در حالت صلیبی یا ضربدری می تواند اختلاف کنتراست را در دو صفحه عمودی و افقی بسنجد و به همین علت است که حساسیت این نوع نسبت به سامانه های خطی بیشتر است.

دسته ای از دوربین ها فقط یک نقطه فوکوس با سامانه صلیبی دارند که آن هم در مرکز کادر قرار دارد؛ ولی بقیه دوربین ها در سامانه صلیبی دارای تعداد بیشتری نقاط فوکوس خودکار هستند که با مطالعه دفترچه راهنمای دوربین بیشتر سر از کار این نقاط و محل قرار گیری شان درخواهید آورد. عملکرد این نقاط در شرایط خاصی قابل قبول تر است.

بعضی از دوربین های حرفه ای برای افزایش حساسیت نقطه اتوفوکوس وسط کادر را به شکل جفت دارند (Double Cross Type). اما این قابلیت زمانی کاربرد دارد که لنز های سریع با ماکزیمم دیافراگم f/2.8 به کار گرفته شود.

5-وابستگی مدهای نورسنجی به نقطه فوکوس خودکار

در بسیاری از دوربین ها نقطه فوکوس خودکار را به سامانه نورسنجی یا metering ارتباط می دهند. حتی مدهای نورسنجیمانند Evaluative یا Matrix که شامل چند بخش هستند. (برای اطلاعات دقیق تر در مورد نورسنجی اینجا را کلیک کنید)

این موضوع این مفهوم را می رساند که روشنایی سوژه ای که زیر نقطه فوکوس می باشد می تواند روشنایی کل عکس را تحت تاثیر قرار دهد. اگر سوژه در زیر نقطه فوکوس بسیار روشن و یا بسیار تاریک تر از بقیه بخش های کادر تصویر باشد، می تواند تعادل نوردهی عکس را بر هم بزند. در چنین شرایطی می توانید به شکل دستی نوردهی تصویر را انجام دهید تا این مشکل بر طرف شود.

6- سیگنال تمیز لازمه عملکرد صحیح سیستم اتوفوکوس با تشخیص کنتراست

سیستم اتوفوکوس phase detection یا تشخیص فاز عملکرد سریعی دارد؛ اما شما این توانایی را ندارید که در زمان استفاده از آن، از نمای زنده (live view) هم استفاده کنید. با اینکه سیستم فوکوس خودکار تشخیص کنتراست از این سامانه کند تر عمل می کند، ولی به شما این مزیت را می دهد که بتوانید از live view هم استفاده کنید.

دوربین های Compact برای فوکوس کردن از داده های سنسور تصویر استفاده می کنند؛ به همین دلیل است که قدرت این سیگنال نسبت به سیگنال نویز برای سیستم اتوفوکوس مهم است.

پیشرفتی که در سامانه های فوکوس خودکار دوربین های کامپکت در سال های گذشته مشاهده کرده اید، تا حدودی تحت تاثیر گسترش قدرت کنترل نویز تصاویر می باشد.

بی شک یکی از متداولترین نوع عکاسی نوع خیابانی بوده که افراد بسیاری در این زمینه مهارت داشته و می توانند بهترین ها را در این بخش به تصویر بکشند که تاثیربرانگیز نیز می باشد.

آیا تا به حال تعجب کرده اید که عکاسان گذشته چه کار می کردند؟ تمام چیزی که آنها داشتند، دوربین های دستی بود و با این حال به نوعی یک روش داشتند که حتی بهتر از آخرین تکنولوژی فوکوس خودکار امروزی بود! در عجبید که آن روش چه بود؟ بیایید اول بفهمیم که چه بود و پس از آن در مورد آنچه که اکثر افراد آن را بهترین تنظیمات دوربین برای عکاسی خیابانی می دانند بحث کنیم. در ادامه این آموزش عکاسی با ما همراه شوید.

بهترین تنظیمات برای عکاسی خیابانی

اکنون، قبل از پرداختن به این موضوع، اجازه دهید یک چیز را مشخص کنیم. اگر شما دارید کاری در عکاسی خیابانی خود انجام می دهید و آن کار برای شما جواب می دهد، آن وقت به تمام معنا، تنظیماتی را که بهتر از همه مناسب شماست و احتمالا می خواهید به آن بچسبید را پیدا کرده اید. چیزی که من در اینجا ارائه می دهم، روش های آزمون و خطا شده ای است که نه تنها عکاسان گذشته از آنها استفاده کرده اند، بلکه اکثر عکاسان خیابانی این روزها نیز آنها را ترجیح می دهند. اما این روش ها به هیچ وجه جادو نیستند. با این حساب، اجازه دهید با تمرکز بر عکاسی خیابانی شروع کنیم.

چه چیزی سریع تر از فوکوس خودکار است؟

می دانم که احتمالا تعجب می کنید که چطور چیزی می تواند سریع تر از آخرین تکنولوژی فوکوس خودکار باشد، به خصوص وقتی که هر دوربین جدید می خواهد که شما باور کنید سریع ترین AF (فوکوس خودکار) دنیا را دارد. پاسخ این است – «پیش فوکوس». آنچه که عکاسان گذشته انجام می دادند از پیش فوکوس کردن دوربین هایشان بر روی یک منطقه خاص و سپس عکس گرفتن بود، و توجه به این که سوژه هایشان در داخل آن منطقه قرار گیرد.

اگر شما به مثال زیر نگاه کنید، می بینید که عکاس می توانسته بر روی منطقه آبی یا منطقه قرمز از پیش فوکوس کند. آن وقت هر چیز یا هر کسی که به منطقه آبی یا قرمز می آمد (بسته به این که کدام را انتخاب می کردند) در فوکوس قرار می گرفت.

مناطق پیش فوکوس

فوکوس خودکار مشکلات خاص خود را نیز دارد، چرا که حتی اگر شما سریع ترین فوکوس خودکار جهان را هم داشته باشید، تنها می تواند حدس بزند که شما می خواهید آن «کجا» فوکوس کند. هنگامی که افرادی به سمت شما می آیند، به احتمال زیاد بر روی شخصی که از همه به شما نزدیک تر است فوکوس خواهد کرد. شما می توانید نقاط فوکوس خود را تغییر دهید، اما اگر می خواهید خارج از آن نقطه عکس بگیرید، باید فوکوس کرده و دوباره ترکیب بندی کنید. اما در عکاسی خیابانی همیشه این فرصت را ندارید. مناطقی که از پیش روی آن ها فوکوس شده، مشکل را از بین می برند. آنها مانند یک میدان نیرو هستند که شما در مقابل دوربین خود دارید، هر کسی که وارد آن میدان نیرو می شود در فوکوس خواهد بود. آن میدان ها معمولا به دیافراگم های کوچکتر نیاز دارند، از این رو عکاسان خیابانی معمولا بر f/5.6 یا f/8 تکیه می کنند.

آماده سازی میدان نیرو

به منظور آماده سازی میدان نیروی خودتان، لازم است بدانید که چه نوع عکس هایی را می خواهید. آیا می خواهید تصاویر کلوزآپ (نزدیک) از سوژه های خود بگیرید، یا دور؟ این مسئله تعیین خواهد کرد که کجا باید فوکوس کنید. اجازه دهید بگوییم که شما می خواهید چند عکس با کمتر از یک متر فاصله از سوژه خود بگیرید. تمام کاری که باید انجام دهید این است که لنز خود را اینطور قرار دهید:

دیافراگم من f/16 است، بنابراین من علامت را در سمت چپ بر روی ۰٫۷ قرار می دهم، و به علامت دیگر در سمت راست نگاه می کنم. این به من می گوید که هر چیزی بین ۰٫۷ تا ۱٫۲ متر در فوکوس خواهد بود. دیافراگم اینطور عمل می کند که هر چه شما دورتر باشید، عمق میدان بیشتر می شود، بنابراین با قرار دادن آن بر روی یک متر، فضای زیادی در فوکوس خواهد داشت.

اما، می گویید «لنز من آن علائم را ندارد»! اینجاست که ابزاری مانند DOFmaster به کار می آید:

در این سایت به عنوان مثال، می گویید که یک کانن ۷D دارید. آن را از منوی کشویی دوربین (Camera) انتخاب کرده و درفاصله کانونی لنز قرار دهید (مثلا ۳۵mm). اگر در یک متر فوکوس کنید، هر چیزی از ۰٫۸۹m تا ۱٫۱۴m در فوکوس خواهد بود. اما این ابزار همچنین به شما می گوید که چطور بزرگترین منطقه را به دست آورید، و به شما می گوید که فاصله ابر کانونی شما چیست. بنابراین اگر در ۸٫۰۹m فوکوس کنید، هر چیزی از ۴m تا بی نهایت در f/8 در فوکوس خواهد بود.

عکاسی: فاصله ابرکانونی (Hyperfocal ) به فاصله ای گفته می شود که با فوکوس در آن فاصله با مقدار معینی از دیافراگم می توانید بزرگترین عمق میدان را تا بینهایت داشته باشید، به عبارت دیگر با فوکوس کردن در فاصله ابرکانونی عمق میدان شما مقداری خواهد بود از بینهایت تا نزدیک ترین فاصله ممکن تا دوربین.

اکثر عکاسان خیابانی که من می شناسم آن را بر روی فاصله ابر کانونی تنظیم می کنند. اما زمانی که نور شروع به کم شدن می کند، اگر آنها بخواهند بخشی از تصویر در فوکوس نباشد، یا اگر بخواهند سوژه هایشان واقعا نزدیک باشند، از مناطق کوچکتر (و دیافراگم های باز تر) استفاده می کنند و بین آنها جابجا می شوند.

اما اگر دوربینتان حتی به شما نگوید که کجا فوکوس کرده اید چطور؟ آن وقت شما تنها به یک اپلیکیشن برای آن نیاز دارید. می توانید EasyMeasure (iOS) یا Smartmeasure (Android) را دانلود کنید. پس از آن در مقابل یک دیوار بایستید تا فاصله خود از آن را به دست آورید، به جلو و عقب بروید تا وقتی که فاصله مورد نظر خود را به دست آورید، سپس بر روی دیوار فوکوس کرده و بفرمایید منطقه شما تنظیم شده است!

تنظیمات دیگر

هنگامی که فوکوس و دیافراگم خود را تنظیم کردید، تنظیمات دیگر را باید چه کنید؟ شما چند انتخاب دارید. اول از همه، می توانید همه آنها را بر روی حالت دستی قرار دهید (عکاسی در مُد نوردهی Manual) و در حین کار آنها را تنظیم کنید. یا می توانید سرعت شاتر را بر روی حالت خودکار قرار دهید (دوربین در مد اولویت دیافراگم) و ایزو را به صورت دستی تنظیم کنید.

یک انتخاب خوب این است که سرعت شاتر را سریع تر از ۱/۱۲۵ ثانیه نگه دارید چون اتفاق ها در خیابان معمولا سریع رخ می دهند و آهسته تر از این مقدار ریسک ثبت لرزش دوربین و تار شدن عکس وجود دارد. البته همین مسئله در مورد وقتی که شما به صورت دستی عکاسی می کنید نیز صادق است، بهتر است که زیر ۱/۱۲۵ ثانیه نروید، اما اگر آهسته عکس می گیرید، این مسئله ممکن است برای شما متفاوت باشد.

تنظیمات دیگری که باقی مانده ایزو است. شما می توانید آن را بر روی ایزو خودکار نیز قرار دهید، اما یک سقف برای آن تعیین کنید. من فکر می کنم اکثر دوربین های مدرنی که قابل تنظیم هستند نباید با سقف ۱۶۰۰ مشکلی داشته باشند. اما باید مراقب باشید، برخی از دوربین ها ایزوی خودکار خوبی ندارند و در نور روز بر روی ایزو ۱۶۰۰ قرار خواهند گرفت.

عکاسی: ایزو خودکار (Auto ISO) یکی از قابلیت های بسیار خوب و مفید برخی دوربین های دیجیتال است. شما می توانید دوربین را روی مُد نوردهی دستی (M) قرار دهید و برای حفظ تعادل نوردهی ایزو را روی خودکار تنظیم کنید. البته ممکن است شرایط نوری یا تنظیمات شما (سرعت شاتر و دیافراگم) به نحوی باشد که دوربین ایزو را بیش از حد بالا ببرد که منجر به نویز در تصویر شود. اگر دوربین شما قابلیت تنظیم بیشینه (maximum) ایزو را در حالت ایزو خودکار داشته باشد، می توانید بیشترین ایزویی که مایلید دوربین از آن فراتر نرود (برای مثال ۱۶۰۰) را وارد کنید.

تنظیمات نیمه خودکار

تنظیمات زیر به شما کمک خواهند کرد تا تمرکزتان فقط روی عکس باشد و تنها نگرانی شما این باشد که آیا شخصی در منطقه فوکوس شما هست یا نه:

• دیافراگم خود را بر روی f/8 تنظیم کنید
• در فاصله ابر کانونی فوکوس کنید
• سرعت شاتر خودکار (مُد اولویت دیافراگم)، پایین تر از ۱/۱۲۵ ثانیه نروید
• ایزوی خودکار، تنظیم کنید که بالاتر از ۱۶۰۰ نرود

یکی از نقاط قوت تنظیمات فوق انعطاف پذیری در تغییر شرایط نوری است. تصور کنید که دارید در یک ساختمان راه می روید، که از آنجا داخل تاریک تر از بیرون است، که فوق العاده آفتابی است.

اگر قرار باشد سرعت شاتر و ایزو را به صورت دستی تنظیم کنید، ممکن است یک لحظه ناب را از دست بدهید. در حالیکه دارید سرعت شاتر را تغییر می دهید، ممکن است وقت برای تغییر ایزو نداشته باشید و کنترل نوردهی را از دست بدهید. با این حال، اگر حداقل یکی از آنها خودکار باشد، این کار به صورت خودکار برای شما انجام می شود.

نتیجه گیری

اینها تنظیمات عکاسی خیابانی بود که عکاسان گذشته از آنها استفاده می کردند (البته بدون مُد خودکار) و بسیاری از عکاسان خیابانی امروزه هنوز هم از آنها استفاده می کنند. اما چیزی که از همه مهمتر است این است که بفهمید چه چیزی بهتر از همه برای شما و سبک عکاسیتان جواب می دهد. این تنظیمات را امتحان کنید. آنها آزمون و خطا شده اند، اما هیچ کس نگفته که شما «باید» از آنها استفاده کنید. آنچه را که برای شما کارساز است انجام دهید! خودتان باشید، تمرکز خود را حفظ کنید، و به عکاسی ادامه دهید.

اگر شما نیز شیفتگی به عکاسی خیابانی دارید می توانید از آن بهره گیرید.

نویسنده: اولیویه دونگ (Olivier Duong)

منبع

برگرفته از: digital-photography-school

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

عکاسی را به سادگی نمی توان فراگرفت و به فردی تبدیل شد که در این زمینه می تواند عملکردی بزرگ از خود نشان دهد و استعداد خود را به خوبی به نمایش بگذارد. انجام این عمل نیاز است تا با آگاهی لازم همراه باشد.

این آموزش برای مبتدیان عکاسی از کنسرت در نظر گرفته شده است. اگر شما یک دوربین DSLR دارید و به یادگیری نحوه کنترل تنظیمات دوربین خود برای گرفتن عکس های عالی در کنسرت ها یا رویداد های مشابه علاقه مند هستید، این آموزش عکاسی برای شماست. اگر شما یک عکاس با تجربه هستید که قبلا از نمایش ها عکاسی نکرده است، ممکن است اطلاعات مفیدی در این مطلب همراه با نکات زیادی که در حال حاضر می دانید، وجود داشته باشد. به دلیل پایه ای بودن آموزش (پرداختن به مقدمات عکاسی مثل نوردهی، نورسنجی و فوکوس) و همچنین در بر داشتن نکاتی که می توانند برای عکاسی در شرایط کم نور یا دارای حرکت زیاد مورد استفاده قرار گیرند، مطالعه این مطلب را به همه عکاسیی های عزیز توصیه می کنیم.

اول از همه: هیچ تنظیمات دوربین کامل و بی نقصی برای عکاسی از کنسرت وجود ندارد.

هر موقعیت نیازمند تنظیمات دوربین متفاوتی است که بر اساس عوامل بی شماری می باشند. چقدر نور وجود دارد؟ آیا سوژه در حال حرکت است؟ من چقدر عمق میدان می خواهم؟ آیا اشکالی ندارد که عکس های من دانه دانه (نویز دار) باشند؟

اغلب به طور خاص از عکاسان موسیقی سوال می شود «از چه تنظیماتی استفاده می کنید؟» هر عکاس کنسرت، یا هر عکاس به طور کلی، می داند که پاسخ این سوال چندان مفید نخواهد بود، چون تنظیمات شما به طور مداوم با توجه به وضعیت تغییر می کند. آنچه مفید است به دست آوردن یک درک پایه از این که هر تنظیمات چطور عمل می کند، هر تنظیمات را تا چه حدی می توانید پیش ببرید، و یک پایه برای شروع عکاسی در آن است.

بسیاری از مبتدیان عکاسی به سمت عکاسی از کنسرت کشیده می شوند، چون جای جذابی برای شروع است! شما به گروه های موسیقی نزدیک می شوید و از مصاحبت با آنها لذت می برید، فرصت ثبت صدها لحظه با ارزش برای عکاس» را دارید، و با عکاسی خود کار نیز می کنید. علیرغم جذب مبتدیان، عکاسی از یک کنسرت یکی از سخت ترین شرایط برای هر عکاس است. نور بسیار کم، شرایط نوری دائما در حال تغییر، و سوژه های به سرعت در حال حرکت، گرفتن عکس های عالی را بسیار سخت می کنند.

هنگامی که شما برای اولین بار عکاسی از کنسرت را آغاز می کنید، به احتمال زیاد با نمایش های محلی کوچک شروع می کنید تا مجموعه نمونه کارهای خود را بسازید. گاهی اوقات این نمایش ها بدترین شرایط نورپردازی را دارند، که کار را بسیار سخت می کند. اما خبر خوب این است که هیچ کس اهمیت نمی دهد اگر شما دوربینتان را آنجا بیاورید، و برای خودتان عکاسی کنید، بنابراین هیچ فشاری وجود ندارد و شما می توانید با خیال راحت آزمایش و تمرین کنید!

اگر هنوز یک «لنز سریع» ندارید، Yongnuo 50mm f/1.8 به عنوان اولین لنز برای عکاسی از کنسرت، گزینه خوبی برای شروع است.

عکاسی: به لنزی که بیشینه گشودگی دیافراگم بزرگ تری داشته باشد (ضریب اف کوچکی مثل f/1.8)، «لنز سریع» گفته می شود، چراکه اجازه تنظیم سرعت شاتر های سریع تر را می دهد.

نگاهی سریع به تنظیمات پایه دوربین

مُد نوردهی: دستی (Manual)

سرعت شاتر: ۱/۲۵۰ ثانیه یا سریع تر

دیافراگم: کاملا باز (f/1.4-f/2.8)

ایزو: بالاترین حد ممکن؛ ماکزیمم ۳۲۰۰

تراز سفیدی: WB خودکار

فوکوس خودکار: متوالی (Al-Servo)

حالت عکاسی: متوالی (پیوسته)

نورسنجی: N/A

کیفیت تصویر: RAW

تنظیمات دوربین برای عکاسی از کنسرت

تمام تنظیمات دوربین شما با هم ترکیب می شوند تا به یک تصویر با نوردهی مناسب منجر شوند. داشتن یک درک پایه از مثلث نوردهی مهم است، و به شما کمک می کند تا بفهمید چطور باید تنظیمات خود را برای هر وضعیت تغییر دهید.

در واقع، مثلث نوردهی به دست آوردن نوردهی صحیح را بسته به سه چیز بیان می کند:

ایزو – سنسور دوربین شما نسبت به نور چقدر حساس است

سرعت شاتر – شاتر چه مدت باز می ماند تا به نور اجازه ورود دهد

دیافراگم – اندازه گشایش لنز شما، که اجازه می دهد نور وارد شود

در عکاسی از کنسرت، شما دائما در حال تلاش هستید تا اجازه ورود بیشترین مقدار نور ممکن را بدهید. بنابراین می خواهید که دیافراگم کاملا باز، ایزو بالا، و سرعت شاتر پایین باشد… اما اگر زیاده روی کنید عواقبی برای هر یک از این تنظیمات وجود دارد. ما به هر یک از این تنظیمات و عواقب فراتر رفتن از محدودیت های آنها خواهیم پرداخت.

مُد نوردهی: دستی

عکاسی در مُد نوردهی دستی (M) بیشترین کنترل را بر نوردهی تصویر به شما می دهد. شما می خواهید قادر به تغییر سریع تنظیمات خود برای غلبه بر شرایط نوری در حال تغییر، به خصوص هنگام عکاسی از کنسرت باشید.

برخی از افراد ممکن است مدهای AV (اولویت دیافراگم) یا TV (اولویت شاتر) را برای عکاسی از نمایش ها توصیه کنند، اما من آنها را توصیه نمی کنم چون شما به کنترل کامل بر دیافراگم، ایزو، و سرعت شاتر برای تنظیم بر اساس موقعیت نیاز دارید. جنبه مثبت دیگر این است که عکاسی به صورت دستی به سرعت شما را مجبور خواهد کرد تا یاد بگیرید چطور هر تنظیمات بر تصویر شما تاثیر می گذارد و به همین دلیل شما عکاس بهتری خواهید شد!

عکاسی: یکی از نکاتی که به شما عزیزان توصیه می کنیم، تمرین برای تسلط پیدا کردن بر اعمال تنظیمات یا تنظیم سریع دوربین است. اینکه بتوانید سریع و بدون فکر، حتی در تاریکی، برای مثال سرعت شاتر را تغییر دهید. در عکاسی از رویداد هایی مثل کنسرت، عکاسی حیات وحش و یا عکاسی از برخی ورزش ها، صحنه ها و لحظات ناب خیلی سریع اتفاق افتاده و ناپدید می شوند. بنابراین علاوه بر اینکه مهم است توجه خود را به اطراف خود یا صحنه نگه دارید، باید دست تان نیز در کار کردن با دوربین خود روان و سریع باشد تا در صورت نیاز به تغییر تنظیمات لحظه ای ناب را از دست ندهید.

سرعت شاتر: ۱/۲۵۰ ثانیه یا سریعتر

در حالت ایده آل سرعت شاتر شما باید تا جایی که ممکن است سریع باشد، به اندازه ای که وضوح را حفظ کنید و سوژه ها تار نشوند، و در عین حال عکس هم به اندازه کافی روشن باشد.

اگر سرعت شاتر شما بیش از حد آهسته باشد، وقتی سوژه ها در کادر حرکت می کنند شما ماتی حرکت (motion blur) به دست می آورید. این یک چالش بزرگ در عکاسی از کنسرت است، چراکه در آن سوژه های شما دائما در حال حرکت هستند و شما واقعا باید حرکت را متوقف یا فریز کنید.

۱/۲۵۰ ثانیه پایه خوبی است، اما یک قانون نیست. این سرعت بیشتر حرکت را به خوبی ثبت می کند، و اجازه می دهد نور کافی وارد شود بنابراین شما مجبور نیستید تنظیمات دیگر خود را بیش از حد تغییر دهید. اگر نورپردازی نمایش روشن است، و شرایط به شما اجازه می دهد تا سرعت شاتر خود را به چیزی مانند ۱/۴۰۰ یا ۱/۶۴۰ ثانیه افزایش دهید، آن وقت می توانید حرکت را به خوبی متوقف کنید.

در شرایط خیلی کم نور، ممکن است مجبور شوید سرعت شاتر خود را به زیر ۱/۲۵۰ ثانیه کاهش دهید. شما می توانید این کار را انجام دهید، اما باید در مورد سرعت آهسته تر از ۱/۱۰۰ ثانیه مراقب باشید، حتی اگر سوژه ها خیلی حرکت نمی کنند. بر روی صفحه پیش نمایش دوربینتان سخت می توانید بگویید که آیا مقدار کمی ماتی حرکت دارید یا نه، اما واقعا ناراحت کننده است که به خانه بروید و ببینید همه عکس هایتان تار و فاقد وضوح (شارپنس) هستند.

اینها چند نمونه خوب از «متوقف یا فریز کردن حرکت» در یک لحظه ناب هستند:

با استفاده از یک سرعت شاتر سریع، من توانستم پریدن خواننده را در کادر متوقف کنم؛ که یکی از جالب ترین لحظات بود.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۴۰۰، دیافراگم f/2.8، ایزو ۲۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، کانن ۱۶-۳۵mm f/2.8L II

برای این عکس من سرعت شاترم را بر روی ۱/۱۰۰۰ ثانیه قرار دادم، چون نمی خواستم کاغذ رنگی های در حال افتادن تار شوند. عکاسی در مد دستی و توانایی تغییر سریع سرعت شاترم به من اجازه داد تا این لحظه را ثبت کنم.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۱۰۰۰ ثانیه، دیافراگم f/2.8، ایزو ۱۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 6D، کانن ۱۶-۳۵mmm f/2.8L II

دیافراگم: f/1.4 – f/2.8+

برای عکاسی از کنسرت ها، شما به یک لنز «سریع» تخصصی نیاز دارید که اجازه استفاده از یک دیافراگم با ضریب اف (f-number) کوچک را می دهد. آنها اغلب واقعا گران قیمت هستند، اما گزینه های مختلف لنز تقریبا با هر قیمتی وجود دارد. این لنزها اجازه ورود نور بیشتر را می دهند به طوری که شما مجبور نیستید سرعت شاتر خود را خیلی آهسته یا ایزو را واقعا زیاد کنید (بعدا به این مورد خواهیم رسید) تا تصاویر به اندازه کافی روشنی به دست آورید.

شما اغلب با باز ترین دیافراگم ممکن عکس می گیرید، یعنی از کوچک ترین ضریب اف که لنزتان اجازه می دهد استفاده می کنید. یک عیب آن این است که هرچه ضریب اف شما عدد کوچک تری (دیافراگم باز تر) باشد، عمق میدان کم تری خواهید داشت، و عکس شما به اندازه وقتی که یک ضریب اف بزرگتر تنظیم می کردید شارپ نمی شود. این امر می تواند به از دست دادن نقطه فوکوس شما منجر شود، اما لنزها و دوربین های خوب کمتر در این مورد دچار مشکل می شوند.

اما داشتن یک عمق میدان کم می تواند افکتی عالی برای استفاده باشد، حتی اگر به معنی از دست دادن چند عکس باشد. این کار می تواند عکس های شما را جالب تر کند، به خصوص اگر به سوژه خود نزدیک باشید. این امر به طور موثر سوژه و پس زمینه شما را از هم جدا می کند. اینها چند نمونه هستند.

عکاسی: عمق میدان کم، به عکاس اجازه می دهد روی سوژه فوکوس کرده و آن را واضح و شارپ ثبت کند، در عین حال پس زمینه ای مات داشته باشد – یا به عبارتی سوژه و پس زمینه را از هم جدا کند. اگر با عمق میدان آشنایی کامل ندارید، «عمق میدان را عمقی یاد بگیرید».

در این تصویر، می توانید ببینید که کل بدن سوژه در فوکوس است، در حالیکه دست ها در جلو یا پیش زمینه تصویر، و همچنین ابر ها و ساختمان در پشت یا پس زمینه تار هستند.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۲۰۰۰ ثانیه، دیافراگم f/1.8، ایزو ۱۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، سیگما ۵۰mm f/1.4 EX DG HSM

می بینید که ست درام و صحنه پشت سوژه، و همچنین جلوی صحنه با سیم میکروفون تار هستند. به دلیل عمق میدان کم، سطح بسیار باریکی از این تصویر در فوکوس است – شاید ۱۵ سانتیمتر یا بیشتر. شما می توانید این سطح را با توجه به این که چطور صورت و شانه های سوژه در فوکوس هستند شناسایی کنید، اما نزدیک ترین انتهای میکروفون و همچنین بازوی سمت چپ او خارج از فوکوس هستند.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۵۰۰ ثانیه، دیافراگم f/1.4، ایزو ۱۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، کانن ۳۵mm f/1.4L

ایزو: ۳۲۰۰-۵۰۰

اثر ایزو (ISO) بر روی عکس های شما بسیار ساده است؛ اگر ایزوی شما بالا باشد، در عکس هایتان دانه دانه یا نویز خواهید داشت، اگر پایین باشد نه.

اگر می خواهید عکس های به اندازه کافی روشن بگیرید، ایزو ممکن است اولین چیزی باشد که باید آن را تنظیم کنید. کمی نویز بیشتر در تصویر شما بهتر از داشتن یک عکس تار از مهم ترین عکس های شب نمایش است که شما به خاطر سرعت شاتر زیادی آهسته خود به دست آورده اید. شما معمولا با یک دیافراگم کاملا باز عکس می گیرید بنابراین برای افزایش نوردهی یا روشن تر کردن تصویر گزینه دیگری جز بالا بردن ایزو (افزایش حساسیت سنسور به نور) پیش رو ندارید.

توانایی دوربین ها در رابطه با ایزو های بالا و میزان نویز ایجاد شده متفاوت است. برخی از دوربین های DSLR قابل توجه در سمت کانن شامل کانن EOS 6D و کانن EOS 5D Mark III هستند. با دوربین هایی مانند اینها، شما قادر به تنظیم ایزوی خود به سطوح بالا مانند ۶۴۰۰ خواهید بود، بدون این که در نهایت تصویری بیش از حد دانه دانه (نویز دار) و غیر قابل استفاده داشته باشید.

صرف نظر از اینکه چه دوربینی دارید، من پیشنهاد می کنم که ایزوی خود را از ۵۰۰ یا بیشتر شروع کنید، و سپس اگر خواستید تصویرتان روشن تر باشد سریع آن را تا ۲۰۰۰ افزایش دهید. نقطه بهینه شما باید چیزی بین ۱۲۵۰-۱۰۰ باشد، قبل از این که دانه دانه یا نویز قابل توجهی در عکس های شما نمایان شود. شما باید دوربین خود را تست کنید تا ببینید عکس در سطوح ایزوی بالاتر از آن چطور به نظر می رسد – اگر عالی به نظر نمی رسید، باید برای افزایش نوردهی سرعت شاتر یا دیافراگم خود را تنظیم کنید.

اینها چند نمونه از عکس هایی با ایزوی بالا هستند:

به وضوح می توانید دانه دانه ها را در این عکس ببینید، که به خصوص در تُن های میانی مشهود است. حتی با سرعت شاتر خیلی آهسته و دیافراگم کاملا باز، من مجبور شدم ایزو را مقدار زیادی افزایش دهم. خوشبختانه تصویر هنوز هم قابل استفاده است، چون کانن ۶D خیلی خوب با تنظیمات ایزوی بالا کار می کند.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۱۶۰ ثانیه، دیافراگم f/2.8، ایزو ۵۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 6D، کانن ۷۰-۲۰۰mm f/2.8L IS II USM

این عکس با کانن ۵d Mkii قدیمی من گرفته شده، که ایزوی بالا را به خوبی دوربین فعلی ام کنترل نمی کرد. می توانید به وضوح دانه دانه ها را در سرتاسر تصویر ببینید، که من معتقدم از جلوه این عکس می کاهد.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۳۲۰ ثانیه، دیافراگم f/2.8، ایزو ۱۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، Tokina 11-16mm f/2.8

تراز سفیدی: WB خودکار

رها کردن تراز سفیدی بر روی حالت خودکار بهترین کاری است که شما به عنوان یک مبتدی می توانید انجام دهید. همانطور که به بقیه تنظیمات دوربین خود می پردازید، می توانید شروع به یادگیری کمی بیشتر در مورد نحوه کار تراز سفیدی، و نحوه تنظیم آن برای به دست آوردن رنگ های هماهنگ و سازگار در کل مجموعه تصاویر خود کنید. با این حال در موقعیت هایی مانند کنسرت، رنگ چراغ ها اغلب تغییر می کند که این کار را تقریبا بی فایده می کند. تا زمانی که شما در حال عکاسی درفرمت RAW و نه JPEG هستید، قادر به تنظیم درجه حرارت رنگ و ته رنگ در یک نرم افزار ویرایش مانند ادوبی لایت روم خواهید بود.

بیشتر بخوانید: آموزش کامل تراز سفیدی در دوربین و با فتوشاپ

فوکوس خودکار: Al-Servo

معادل نیکون برای Al-Servo بر روی کانن AF-C است. این یک مد فوکوس پیوسته یا متوالی است، که به ردیابی سوژه شما و نقطه فوکوس همانطور که در میان کادر حرکت می کند، کمک می کند. هنگام عکاسی سریع از سوژه های متحرک مانند کاری که عکاسان کنسرت تقریبا همیشه انجام می دهند، فوکوس متوالی یک مزیت بزرگ است.

یک تکنیک مفید برای عکاسان کنسرت فوکوس با دکمه عقب دوربین است، که به شما اجازه می دهد تا دکمه دیگری را بر روی دوربین خود تنظیم کنید که مسئول فوکوس کردن باشد. برای کسب آموزش بیشتر در این زمینه شماره ۸ مطلب «بهترین تکنیک های فوکوس» عکاسی را مطالعه نمایید.

حالت عکاسی: متوالی

هر دوربین DSLR یک حالت عکاسی (Drive Mode) متوالی دارد، که در آن شما قادر به گرفتن صدها عکس به صورت پی در پی می باشید. اوایل ممکن است پیش بیاید دکمه شاتر را کمی محکم فشار دهید یا طولانی نگه دارید و تعدادی عکس تصادفی ناخواسته بگیرید، اما خیلی زود به این مُد عادت خواهید کرد و یاد می گیرید که چطور فشار درست را به کار ببرید تا زمانی که می خواهید، به صورت پی در پی چند عکس بگیرید.

این مسلما مُد عکاسی مهمی برای ثبت لحظات ناب یک مجموعه است؛ پرش، چرخش، حرکت موها، و غیره. شما باید مطمئن شوید که به عنوان مثال بالاترین نقطه پرش را ثبت می کنید، و به جای تنها گرفتن یک عکس و امید به این که خوب از کار در می آید، عکاسی متوالی به شما اجازه می دهد تا از هر چیزی چندین فریم بگیرید تا بتوانید بهترین آنها را انتخاب کنید.

نورسنجی: نورسنجی نقطه ای

زمانیکه در حال عکاسی در مُد نوردهی دستی (manual) باشید، تنظیمات نورسنجی دوربین تان روی نوردهی عکس تاثیری نخواهد داشت. اگر از مُد نوردهی دیگری مانند AV یا TV استفاده می کنید، سیستم نورسنجی با تغییر خودکار تنظیمات (تغییر سرعت شاتر یا دیافراگم) از طرف شما برای به دست آوردن نوردهی صحیح کار می کند. با این حال زمانی که درون منظره یاب دوربین در مُد نوردهی دستی نگاه می کنید، نورسنج می تواند به عنوان یک راهنما در یافتن راهی برای رسیدن به نوردهی مورد نظرتان مفید باشد.

زمانی که در منظره یاب دوربین خود نگاه می کنید، به آسانی قادر به فهمیدن نورسنجی خود خواهید بود. زمانی که شاخص در سمت راست قرار داشته باشد سیستم نورسنجی دارد به شما می گوید که نوردهی عکس بیش از حد خواهد شد. و زمانی که در سمت چپ قرار داشته باشد، می گوید که نوردهی ناکافی است.

از آنجا که کنتراست یا تضاد نوری زیادی بین هنرمند و پس زمینه وجود دارد، برخی از مُدهای نورسنجی نسبت به بقیه خوانش های مفیدتری به شما می دهند. نورسنجی نقطه ای (Spot metering) معمولا مفیدترین مُد برای عکاسی از کنسرت است، و با ارزیابی نحوه نوردهی درستِ تنها یک نقطه کار می کند؛ نقطه فوکوس شما. این مفید است چون نقطه فوکوس شما تقریبا همیشه چهره هنرمند خواهد بود، که بخشی از تصویر است که نوردهی درست آن از همه مهم تر می باشد.

سایر مدهای نورسنجی در زمینه عکاسی از کنسرت به این اندازه مفید نیستند. نورسنجی Evaluative (یا «ماتریسی») نوردهی را با در نظر گرفتن نقطه فوکوس شما، و همچنین عواملی در بخش های دیگر تصویر محاسبه می کند. این مد نورسنجی می تواند برای استفاده های دیگر عالی باشد، اما هنگام عکاسی از نمایش ها، تنها خوانش نوردهی ای که مهم است چهره هنرمند یا ویژگی خاصی است که شما می خواهید برای آن نوردهی کنید. نورسنجی مرکز محور (Center-weighted) تنها مرکز کادر را می سنجد. این مد نیز ایده آل نیست، چون ما همیشه سوژه هایمان را دقیقا در مرکز کادربندی نمی کنیم.

کیفیت تصویر: RAW

تصاویر RAW مزایای زیادی نسبت به تصاویر JPEG دارند. فایل های خام یا RAW اطلاعات بسیار بیشتری را ذخیره می کنند، که به شما اجازه می دهد تا عکس های خود را به یک نرم افزار ویرایش مانند ادوبی لایت روم ببرید و تراز سفیدی، نوردهی، و بسیاری از تنظیمات دیگر را تنظیم کنید. این یک مزیت فوق العاده است! شما می توانید برخی از تنظیماتتان را اشتباه انجام دهید، یا غیر فعال کنید، و با این حال به یک عکس نهایی فوق العاده برسید. ثبت اطلاعات بیشتر می تواند به تنظیم سایه ها و قسمت های روشن تصویر در پس پردازش کمک کرده، که ویرایش را بسیار ساده تر می کند. به دلیل این قابلیت ها، فایل های RAW حجم خیلی بیشتری از JPEG دارند. با وجود تفاوت حجم، عکاسی در فرمت JPEG ارزش ندارد. کارت های SD و CF، و همینطور هارد دیسک ها این روزها ارزان قیمت هستند.

این یک مثال غیر افراطی از انعطاف پذیری ای است که عکاسی در فرمت RAW می تواند به شما بدهد:

(چپ) قبل از ویرایش: اگر این عکس در فرمت JPEG گرفته شده بود، بسیاری از جزئیات سایه ها در روند ویرایش کاملا از دست می رفت، همانطور که می توانید ببینید بیشتر این تصویر بسیار تاریک است. (راست) بعد از ویرایش: اما بعد از ویرایش، من می توانم سایه ها را به طور چشمگیری بازیابی کرده، و رنگ ها را تغییر دهم، و همچین هایلایت ها (قسمت های روشن تصویر) را از بیش از حد روشن و زننده شدن حفظ کردم. عکاسی در فرمت RAW انعطاف پذیری زیادی در هنگام ویرایش به شما می دهد.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۶۴۰ ثانیه، دیافراگم f/1.4، ایزو ۱۲۵۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، کانن ۳۵mm f/1.4L

تنظیمات دوربین در عمل

وقتی من برای اولین بار وارد جایگاه عکاسی می شوم، معمولا با دیافراگم کاملا باز، سرعت شاتر ۱/۲۵۰ ثانیه، و ایزو حدود ۶۴۰ شروع می کنم. به محض این که برنامه شروع می شود، من تنظیماتم را متناسب با وضعیت تنظیم می کنم – اگر هنوز خیلی تاریک باشد و من به تصاویر روشن تری نیاز داشته باشم، ایزو را بالا می برم. اگر خیلی روشن باشد، من سرعت شاترم را کمی سریع تر می کنم. همه چیز به آزمایش و دانستن این که تغییر تنظیماتتان چطور بر تصویر نهایی شما تاثیر خواهد گذاشت، بستگی دارد.

توجه به این نکات می تواند برای شما بسیار مفید و موثر باشد.

نویسنده: متی وگل (Matty Vogel)

منبع

برگرفته از: petapixel

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

عکاسی خوب زمانی قابل مشاهده است که با دوربین تنظیم شده تصویربرداری شود و در غیر این صورت نمی توان زیبایی و تناسب خاصی را در تصویر موردنظر مشاهده کرد و لذت برد.

اولین باری که یک دوربین را برمی دارید، می تواند بسیار گیج کننده باشد. با تمام امکانات و قابلیت های اضافی که حتی در داخل DLSR های مبتدی امروزی وجود دارد، دانستن این که از کجا باید شروع کرد بسیار دشوار است. آموزش خودتان از طریق آزمون و خطا یکی از بهترین راه های معقول برای رویارویی با دوربین و یادگیری نحوه استفاده از آن است. اما گاهی اوقات این کار خیلی زمان می برد، بنابراین اینها برخی از تنظیمات دوربینی هستند که من فکر می کنم هر عکاس وقتی دست خود را روی یک DSLR می گذارد، باید بداند.

۱

حالت نمای زنده (Live View) پرش آینه را متوقف می کند

آن صدای «دلنشین» اطمینان بخشی که وقتی دکمه شاتر را فشار می دهید می شنوید، در واقع صدای شاتر نیست. در حقیقت، این آینه است که به بالا و پایین حرکت می کند تا سنسور را در معرض دنیای بیرون قرار دهد. اما این حرکت نسبتا تهاجمی آینه می تواند باعث ایجاد لرزش دوربین در تصاویر شما شود.

این چیزی است که ممکن است هنگام عکاسی با نوردهی طولانی متوجه شوید، اما یک راه آسان برای حل این مشکل وجود دارد. دوربین را به حالت نمای زنده یا Live View تغییر دهید، و آینه را مجبور کنید که به طور دائمی بالا برود (تا وقتی که این حالت را غیرفعال کنید)، به طوری که بتوانید تصویر را بر روی صفحه LCD ببینید. این بدین معنی است که وقتی شما در واقع دکمه را فشار می دهید، تنها خود شاتر حرکت می کند – دیگر نیازی به نگرانی در مورد حرکت آینه به بالا و پایین نیست.

۲

ایزوی خودکار و مُد دستی به شما کمک می کنند تا یاد بگیرید

بسیاری از عکاسان به دلیل ترس از دست دادن تصاویر هنگامی که به مُد دستی تغییر حالت می دهند، از مُد خودکار استفاده می کنند. برای از بین بردن این ترس، عکاسی در مُد دستی با ایزوی خودکار (auto iso) را امتحان کنید. این بدین معنی است که دوربین هنوز هم در کنترل یکی از سه عاملی است که بر نوردهی تاثیر می گذارند (دیافراگم، سرعت شاتر، و ایزو) به طوری که می تواند تنظیمات را با ایزو مطابقت دهد. اما اکنون خودتان می توانید دیافراگم و سرعت شاتر را کنترل کنید، و آنها را تغییر دهید تا ببینید چه تاثیری بر روی عکس شما خواهند داشت.

از مُد دستی و ایزوی خودکار استفاده کنید تا با خیال راحت با سایر تنظیمات دوربین آزمایش کنید.

کم کردن سرعت شاتر یا کاهش دیافراگم لنز را امتحان کنید، با دانستن این که ایزوی خودکار به خوبی نوردهی را متعادل خواهد کرد (مگر این که شما سرعت شاتر را خیلی کم کنید). آزمایش کردن به صورت آزادانه مانند این به شما کمک خواهد کرد تا یک دانش عملی در مورد مثلث نوردهی و نحوه کار آن به دست آورید.

۳

حالت های فوکوس خودکار ناحیه را غیر فعال کنید

اولین کاری که شما باید انجام دهید این است که هر گونه مُد فوکوس ناحیه ای یا Area (zone) Autofocus را غیر فعال کنید. در این مُدها دوربین تصمیم می گیرد که بر روی کجا فوکوس کند، در حالیکه به ندرت در نقطه ای خواهد بود که شما می خواهید. در عوض، استفاده از مُد فوکوس تک نقطه ای (Single Point AF mode) را امتحان کنید. این به شما اجازه می دهد تا دقیق باشید و مربع سیاه را در ناحیه هدف در صحنه قرار دهید.

در اینجا من از فوکوس تک نقطه ای برای به دست آوردن فوکوس در چشم استفاده کردم.

برای مثال، اگر داشتید از یک سگ عکس می گرفتید، بهتر است که بر چشم ها فوکوس کنید تا این که بر دوربین متکی باشید تا آن نقطه را برای شما پیدا کند. به احتمال زیاد، دوربین بر روی انتهای بینی سگ فوکوس خواهد کرد – که برای به دست آوردن یک عکس تاثیرگذار چندان خوب نیست.

۴

دوربین خود را بی صدا کنید

به عنوان یک عکاس حیات وحش، یکی از چیزهای واقعا آزاردهنده ای که در هنگام پنهان شدن آرام و بی صدا در حفاظ طبیعت می توان شنید، صدای بیپ دوربین است. هر موقع که من یک دوربین جدید می گیرم، بلافاصله به سراغ منو می روم و تمام صداهای فوکوس خودکار، صداهای انتخاب منو، و هر صدای دیگری که دوربین تمایل به ایجاد آن داشته باشد را غیر فعال می کنم.

این صداها نه تنها بی فایده هستند، بلکه ممکن است حضور شما را به یک حیوان هشدار دهند! بنابراین، عکاسان حیات وحش، به این نکته توجه کنید.

۵

به تنظیمات تراز سفیدی توجه کنید

تنظیمات تراز سفیدی یکی از تنظیماتی است که می تواند تصاویر شما را در عرض یک ثانیه به طور کلی تغییر دهد، اما اکثر افراد آن را نادیده می گیرند و بر روی حالت خودکار رها می کنند.

اگر شما با فرمت فایل JPEG عکاسی می کنید، و نه RAW، انتخاب تراز سفیدی شما در دوربین مهم است. اگر با فرمت RAW عکس می گیرید، می توانید این گزینه را بعدا در طول پس پردازش تنظیم کنید.

برای به دست آوردن رنگ مناسب، تراز سفیدی خود را تنظیم کنید.

چرا از تراز سفیدی خودکار استفاده نکنیم؟ من متوجه شده ام که تراز سفید خودکار هیچ وقت درست کار نمی کند. رنگ ها همیشه بسیار پراکنده و کسل کننده تر به نظر می رسند، در حالیکه پیش تنظیمات نور روز (daylight) یا ابری (cloudy) یک اثر فوری به عکس شما می بخشند. آن را امتحان کنید، و احتمالا متوجه خواهید شد که همه چیز واقعا بهتر می شود.

همچنین می توانید تنظیمات تراز سفیدی دستی را در نظر بگیرید (که بر حسب درجه کلوین اندازه گیری می شود)، اگر می خواهید کنترل بسیار دقیق تری نسبت به این تنظیمات داشته باشید.

این تنظیمات اهمیت بالایی دارند و باید با دقت انجام گیرند.

نویسنده: ویل نیکولز (Will Nicholls)

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

فلاش ها یکی از ابزارهای کاربردی هستند که در هنگام شب بسیار می توان آنها را به کار گرفت زیرا بدون وجود آنها نمی توان در محیط تاریک به عکسبرداری باکیفیت و روشن پرداخت و خللی به وجود خواهد آمد و تنها راه برطرف سازی آن نیز فلاش است.

فلاش‌های روی دوربین که با نام‌های Speedlight یا Speedlite نیز شناخته می‌شوند، از لوازم ضروری برای هر عکاسی به شمار می‌آیند. این نوع فلاش‌ها تقریباً از هر نظر از فلاش‌های داخلی دوربین‌ها که با نام Built-in یا Pop-up فلاش نیز شناخته می‌شوند برتر هستند. انعطاف‌پذیری بالا و قابلیت استفاده در انواع مختلف ژانرهای عکاسی موجب شده است که فلاش‌های رو دوربینی به یکی از پرکاربردترین ابزارهای عکاسی بدل شوند.

<>

اگر می‌خواهید در مورد کاربردهای این‌گونه فلاش‌ها و دلایل محبوبیت زیادشان بیشتر بدانید توصیه می‌کنیم این مطلب را مطالعه کنید.

در اینجا قصد داریم توضیحاتی کلی را برای انتخاب و خرید یک فلاش رو دوربینی مناسب ارائه کنیم. پس با ما همراه باشید.

قدرت فلاش

قدرت یک فلاش به میزان نوری که می‌تواند تولید کند اشاره دارد. میزان نوری که به سوژه می‌رسد دارای رابطه‌ی عکس با مجذور فاصله است. یعنی اگر فاصله‌ی سوژه را با فلاش دو برابر کنید، مقدار نوری که به او می‌رسد ¼ خواهد شد. تقریباً تمامی فلاش‌ها دارای قابلیت تنظیم قدرت خروجی نیز هستند. معمولاً می‌توانید کسری از حداکثر قدرت را به شکل 1/2، 1/4، 1/8 و… انتخاب کنید.

اغلب به دلایل مختلفی عکاسان از حداکثر قدرت فلاش خود استفاده نمی‌کنند؛ دلایلی مانند استفاده به‌عنوان Fill flash یا به دست آوردن سرعت Sync بالا. به همین دلیل مهم است که از فلاشی پرقدرت استفاده کنند تا بتوانند به‌راحتی از کسری از قدرتش نیز استفاده کنند. قدرت فلاش‌ها بر اساس عدد راهنما یا Guide Number که با حروف مخفف GN نمایش داده می‌شود، مشخص می‌گردد.

عدد راهنما درواقع حاصل‌ضرب فاصله در F-number است. یعنی اگر یک فلاش دارای عدد راهنمای 60 هست با دیافراگم f/4.0 در فاصله‌ی 15متری نوردهی مناسبی خواهد داشت. البته عدد راهنما معمولاً در ایزوی 100 اندازه‌گیری می‌شود و به حداکثر قدرت فلاش اشاره دارد. همان‌طور که گفته شد در بیشتر موارد از حداکثر قدرت فلاش استفاده نمی‌شود. به‌طورکلی عدد راهنمای بیشتر از 40 می‌تواند برای شروع مناسب باشد، ولی بهینه‌ترین عدد راهنما بین 50 تا 60 است. معمولاً عکاسان حرفه‌ای نیز حداکثر از فلاش‌هایی با عدد راهنمای 60 استفاده می‌کنند.

بد نیست در اینجا اشاره‌ای نیز به زمان شارژ مجدد داشته باشیم. معمولاً زمان مناسب برای شارژ مجدد در حداکثر قدرت، بین 3 تا 4 ثانیه است. ولی با کاهش قدرت فلاش می‌توانید به زمانی حدود 0.1 ثانیه نیز برسید. بنابراین یک مزیت دیگر خرید فلاش‌هایی با قدرت بالا این است که می‌توانید آن‌ها را بر روی کسری از قدرتشان تنظیم کنید و پشت سر هم و با فاصله‌های کوتاه فلاش بزنید.

سرعت هم‌گام‌سازی

سرعت هم‌گام‌سازی یا Sync Speed به حداکثر سرعتی که یک فلاش می‌تواند در آن با شاتر دوربین هماهنگ شود اشاره دارد. برای فلاش‌های داخلی دوربین‌ها این سرعت معمولاً بین 1/200 تا 1/250 ثانیه است. برخی از فلاش‌های رو دوربینی قادر هستند در سرعت‌هایی به‌مراتب بالاتر نیز با شاتر هماهنگ شوند. البته این تفاوت را با چشم نمی‌توان دید، ولی در عکس خود را نشان خواهد داد. به‌طور مثال عکس زیر با فلاشی گرفته شده است که قادر به Sync شدن در سرعت‌های بالا نیست:

می‌توانید مشاهده کنید که قسمت پایینی عکس کاملاً تیره شده است. پس توجه کنید که در مشخصات فلاش High Speed Sync یا HSS ذکر شده باشد. زیاد شدن سرعت فلاش با کم کردن از قدرت آن اتفاق می‌افتد و همه‌ی فلاش‌ها قادر به انجام آن نیستند. پس همان‌طور که در بخش قبلی توصیه کردیم از یک فلاش قدرتمند استفاده کنید تا در سرعت‌های شاتر بالا نیز نوردهی مناسبی را در اختیار شما بگذارد.

در بخش Sync بهتر است به گزینه‌ی هم‌گام‌سازی با پرده‌ی اول و دوم شاتر (Rear and Front curtain sync یا 1st and 2nd curtain sync) هم توجه داشته باشید. پشتیبانی از این قابلیت امکانات زیادی را برای ایجاد خلاقیت بیشتر در اختیار عکاس می‌گذارد. فلاش‌هایی که از این قابلیت پشتیبانی می‌کنند، می‌توانند تابش نور خود را به ابتدا یا انتهای زمان نوردهی اختصاص دهند. برای اینکه بهتر این موضوع را متوجه شوید عکس و دیاگرام زیر را مشاهده کنید:

نوردهی: دستی و TTL

در صورت استفاده از فلاش در حالت دستی یا Manual، کنترل کامل نوردهی بر عهده‌ی عکاس خواهد بود. در چنین شرایطی عکاسان معمولاً از نورسنج برای تعیین نوردهی درست و مناسب استفاده می‌کنند. حالت Manual برای در اختیار گرفتن کامل پروسه‌ی نوردهی و کاربردهای خلاقانه مناسب است و تنها با تمرین و تکرار زیاد است که می‌توانید به آن تسلط پیدا کنید.

ولی روش تعیین نوردهی دیگری به نام TTL یا Through The Lens نیز وجود دارد. در این روش با فشردن دکمه‌ی شاتر ابتدا یک شعاع نور به سمت سوژه تابانده می‌شود. سپس دوربین اطلاعات به‌دست‌آمده از این شعاع نور، دیافراگم و سرعت شاتررا تحلیل کرده و میزان قدرت موردنیاز برای فلاش را تعیین می‌کند. البته می‌توانید میزان قدرت فلاش را درست مانند Exposure compensation از -2 تا +2 تغییر دهید تا بر روی آن کنترل بیشتری داشته باشید. در کل، کار با فلاش‌هایی که از TTL پشتیبانی می‌کنند بسیار راحت‌تر است، به‌خصوص در مواردی که زمان زیادی برای انجام تنظیمات در اختیار ندارید. به‌طور مثال  فلاش‌های TTL در بین عکاسان عروسی از محبوبیت زیادی برخوردار هستند.

توجه داشته باشید که هر سازنده‌ای از TTL اختصاصی خودش استفاده می‌کند. کانن این سیستم را E-TTL و E-TTL 2 می‌نامد که ETTL 2 جدیدترین و پیشرفته‌ترین سیستم نورسنجی این کمپانی است و نیکون آن‌را i-TTL می‌نامد. بنابراین باید فلاش متناسب با برند دوربین خود را خریداری کنید تا بتوانید از قابلیت TTL به‌خوبی بهره بگیرید.

نحوه‌ی اتصال

یکی از مزیت‌های اصلی فلاش‌های رو دوربینی یا Speedlightها این است که نه‌تنها با استفاده از Hot-Shoe می‌توان آن‌ها را روی دوربین متصل کرد، بلکه می‌توانند به‌صورت جدا از دوربین نیز مورداستفاده قرار بگیرند. برای برقراری ارتباط بین دوربین و فلاش راه‌های مختلفی وجود دارد. بعضی از روش‌ها مانند اتصال به کابل چندان کاربردی نیستند و معمولاً نخواهید توانست از طریق آن‌ها از TTL نیز بهره بگیرید. روش‌های بدون سیم مانند اتصال مادون‌قرمز نیز وجود دارند که دوربین‌های کمی از آن پشتیبانی می‌کنند. بعلاوه درصورتی‌که مانعی بر سر راه باشد قابل‌استفاده نیستند.

پرکاربردترین و بهترین روش اتصال بی‌سیم، استفاده از اتصال رادیویی است. در این روش می‌توانید با استفاده از رادیوتریگرها دوربین را به فلاش متصل کنید. یک فرستنده به دوربین و یک گیرنده به فلاش متصل می‌شود تا ارتباط بین دوربین و فلاش برقرار گردد. البته برخی از فلاش‌ها مانند Yongnuo YN685 یا Nissin DI700A دارای گیرنده‌ی داخلی نیز هستند، بنابراین برای اتصال تنها به یک فرستنده بر روی دوربین نیاز خواهید داشت.

از مزایای دیگر استفاده از سیستم‌های رادیویی این است که می‌توانید چند فلاش را در گروه‌های مختلف قرار دهید و به‌صورت جداگانه آن‌ها را از روی دوربین کنترل کنید.

<imgsrc=”https://akasee.ir/wp-content/uploads/2018/03/Radio-transmitter.jpg”>

یکی از روش‌های دیگر برای برقراری ارتباط با فلاش استفاده از سیستم اپتیکال است. این روش معمولاً برای به کار انداختن یک فلاش توسط فلاش دیگر استفاده می‌شود. فلاش‌های اپتیکال با دریافت نور فلاش دیگر، به کار می‌افتند. این روش می‌تواند در زمان استفاده از چند فلاش کاربرد زیادی داشته باشد. به‌این‌ترتیب می‌توان تنها یکی از فلاش‌ها را از طریق رادیوتریگر به دوربین وصل کرد و فلاش‌های دیگر به‌صورت اپتیکال به کار می‌افتند. البته توجه داشته باشید که دیگر نخواهید توانست قدرت فلاش را از روی دوربین تنظیم کنید و باید این کار را به‌صورت دستی و از روی خود فلاش انجام دهید.

قیمت و برند

نیکون و کانن، هر دو تنوع زیادی از فلاش‌های روی دوربین را در اختیار کاربرانشان قرار می‌دهند. ولی معمولاً قیمت این‌گونه فلاش‌ها بسیار بالاست. کمپانی‌های ثالث معمولاً فلاش‌هایی را با امکانات و قدرت مشابه تولید می‌کنند که با قیمتی کمتر از نصف انواع ساخته‌شده توسط کانن و نیکون ارائه می‌شوند. طی چند سال اخیر، زیادشدن رقابت در این بخش، موجب کاهش قیمت‌ها و افزایش کیفیت شده است. به همین دلیل انتخاب‌های باکیفیت زیادی وجود دارند که می‌توانید باقیمت کمی آن‌ها را خریداری کنید.

اگر می‌خواهید هزینه‌ی زیادی بپردازید می‌توانید فلاش را از کمپانی‌های سازنده‌ی دوربین بخرید، ولی معمولاً این کار توصیه نمی‌شود. زیرا کمپانی‌هایی مانند Phottix، Yongnuo و Nissin محصولات باکیفیتی را با قیمتی نازل ارائه می‌کنند. بعلاوه لیست کاملی از لوازم جانبی را نیز در اختیار مشتریانشان می‌گذارند. به‌‌طور مثال برای کسانی که در فضای باز عکاسی می‌کنند و ممکن است تجهیزات خود را زیاد جابجا کنند خرید فلاش‌های گرانقیمت توجیه چندانی ندارد. زیرا امکان افتادن، ضربه دیدن، خیس شدن و… برایشان زیاد است. بنابراین منطقی‌تر است که از فلاش‌های ارزان‌تر استفاده کنند که در عین ارزان بودن، قدرت خروجی بالا و امکانات مناسبی را در اختیار قرار می‌دهند.

اگر تصور کنیم عکاسی محدود به فشردن شاتر و ثبت یک صحنه است ، احتمالا به طور کلی با دنیای عکاسی غریبه اید . عکاسی از آن هنر هایی است که در عین حال که ظاهر ساده ای دارد ، چنان پیچیده و حیرت انگیز است که برای درک این حجم از پیچیدگی ، باید به صورت حرفه ای غرق این هنر شوید . در ادامه این تفاسیر ، چقدر با ژانر های مختلف عکاسی آشنایی دارید ؟

اگر با مفهوم ژانر در هنر آشنا نیستید باید بدانید که ژانر هنری به معنی طبقه بندی آن هنر است. امروزه به برکت ایده های خلاقانه و ذهن قدرتمند ، گستردگی در هنر نیاز به طبقه بندی به ژانرهای مختلف را تشدید می کند . هنر عکاسی نیز از این قانون مستثنا نیست و مانند هنرهای دیگر با رشد متدهای جدیدش نیاز به طبقه بندی پیدا کرده است . خوشبختانه دوره حاضر دوره شکوفایی است به طوری که خلق یک اثر هنری با تلفیقی از چند ژانر اتفاق عجیبی نیست . با این تفاسیر ژانرهای عکاسی کار را برای هنرمندان آسان تر نموده اند چرا که هنرمند می تواند در ژانر متناسب با روحسه و خلق و خویش به فعالیت بپردازد .

در این میان یک نکته خیلی مهم وجود دارد ؛ نباید مفهوم ژانر را با سبک اشتباه بگیرید . برای درک گستردگی این دو مفهوم ، جالب است بدانید شما بعنوان یک هنرمند میتوانید سبک منحصر به فرد خود را بدون محدودیت در ژانرهای مختلف پیاده سازی کنید. سبک ها مفهوم شخصی تری نسبت به ژانر ها دارند و در واقع دستتان برای انتخاب سبک بازتر است . سبک های معروف معمولا شامل عکاسی سیاه و سفید، آبستره، نوردهی طولانی مدت، عکاسی با قابلیت HDR و vintage می باشد .

آشنایی ژانرهای مختلف در عکاسی:

محبوب ترین ژانر های عکاسی که از قضا پرطرفدارترین ها نیز می باشند ، به شرح زیر است :

ژانر تبلیغاتی:

هدف اصلی در عکاسی با ژانر تبلیغاتی ، نمایش و فروش یک محصول است به طوری که در معرفی آن از بزرگنمایی و اغراق استفاده شده باشد . موارد استفاده عکس های تبلبیغاتی در بخش های مختلف همچون بروشورها ی تبلیغاتی ، مجلات تبلیغاتی، فضاهای تبلیغات در سطح شهری و مکان هایی از این قبیل می باشد .

ژانر پرتره:

به طور کلی عکاسی از چهره اشخاص در ژانر عکاسی پرتره جا داده میشود. این ژانر مورد علاقه ی  عکاسان آماتور و حرفه ای است و جزو پر طرفدار ترین ژانر های عکاسی است .

 

ژانر صنعتی:

قبل از هرچیز باید بدانید عکاسی صنعتی و عکاسی تبلیغاتی دو ژانر مجزا می باشند به طوری که بر خلاف ژانر تبلغاتی ، در ژانر صنعتی خبری از اغراق و بزرگنمایی نیست و محصول و خدمات یک شرکت دقیقا همانطور که هست به نمایش گذاشته می شود .

ژانر خبری:

ژانر بعدی ، عکاسی خبری یا فتوژورنالیسم می باشد که با هدف اطلاع رسانی ، شامل زیر مجموعه های زیر است :

• عکاسی مستند
• عکاسی ورزشی
• عکاسی خیابانی
• عکاسی پاپاراتزی

ژانر طبیعت:

این ژانر روح نواز  ،اغلب در فضای باز و طبیعت انجام می شود و به 4 دسته زیر تقسیم می شود :

• عکاسی حیات وحش
• عکاسی زیر آب
• عکاسی دریا
• عکاسی ابرها.

ژانر جنگ:

به تصویر کشیدن درگیری های مسلحانه و جنگ در ملل مختلف ، به عهده عکاسان جنگ قرار میگیرد . عکاسان دفاع مقدس ما ، در این زمره فعالان در این ژانر قرار دارند .

ژانر معماری:

برای فعالیت در این گروه ، سر و کارتان با با معماری ساختمان ها و بناهای قدیم یا جدید است . تصاویر شما بعنوان بانک اطلاعاتی علم معماری به حساب می آید .

ژانر نجوم:

در این ژانر سر و کارتان با بی کران آسمان است . این ژانر هیجان انگیز که از قضا به تجهیزات تخصصی و نسبتا گرانی احتیاج دارد ، مخاطبان خاص خود را دارد .

ژانر مد یا فشن:

این ژانر در ارتباط مستقیم با مد روز و طراحی لباس می باشد که اغلب در مجلات مد و ژورنال های فروشگاهی ، نمونه هایی از آن را میبینید.