بی شک یکی از متداولترین نوع عکاسی نوع خیابانی بوده که افراد بسیاری در این زمینه مهارت داشته و می توانند بهترین ها را در این بخش به تصویر بکشند که تاثیربرانگیز نیز می باشد.

آیا تا به حال تعجب کرده اید که عکاسان گذشته چه کار می کردند؟ تمام چیزی که آنها داشتند، دوربین های دستی بود و با این حال به نوعی یک روش داشتند که حتی بهتر از آخرین تکنولوژی فوکوس خودکار امروزی بود! در عجبید که آن روش چه بود؟ بیایید اول بفهمیم که چه بود و پس از آن در مورد آنچه که اکثر افراد آن را بهترین تنظیمات دوربین برای عکاسی خیابانی می دانند بحث کنیم. در ادامه این آموزش عکاسی با ما همراه شوید.

بهترین تنظیمات برای عکاسی خیابانی

اکنون، قبل از پرداختن به این موضوع، اجازه دهید یک چیز را مشخص کنیم. اگر شما دارید کاری در عکاسی خیابانی خود انجام می دهید و آن کار برای شما جواب می دهد، آن وقت به تمام معنا، تنظیماتی را که بهتر از همه مناسب شماست و احتمالا می خواهید به آن بچسبید را پیدا کرده اید. چیزی که من در اینجا ارائه می دهم، روش های آزمون و خطا شده ای است که نه تنها عکاسان گذشته از آنها استفاده کرده اند، بلکه اکثر عکاسان خیابانی این روزها نیز آنها را ترجیح می دهند. اما این روش ها به هیچ وجه جادو نیستند. با این حساب، اجازه دهید با تمرکز بر عکاسی خیابانی شروع کنیم.

چه چیزی سریع تر از فوکوس خودکار است؟

می دانم که احتمالا تعجب می کنید که چطور چیزی می تواند سریع تر از آخرین تکنولوژی فوکوس خودکار باشد، به خصوص وقتی که هر دوربین جدید می خواهد که شما باور کنید سریع ترین AF (فوکوس خودکار) دنیا را دارد. پاسخ این است – «پیش فوکوس». آنچه که عکاسان گذشته انجام می دادند از پیش فوکوس کردن دوربین هایشان بر روی یک منطقه خاص و سپس عکس گرفتن بود، و توجه به این که سوژه هایشان در داخل آن منطقه قرار گیرد.

اگر شما به مثال زیر نگاه کنید، می بینید که عکاس می توانسته بر روی منطقه آبی یا منطقه قرمز از پیش فوکوس کند. آن وقت هر چیز یا هر کسی که به منطقه آبی یا قرمز می آمد (بسته به این که کدام را انتخاب می کردند) در فوکوس قرار می گرفت.

مناطق پیش فوکوس

فوکوس خودکار مشکلات خاص خود را نیز دارد، چرا که حتی اگر شما سریع ترین فوکوس خودکار جهان را هم داشته باشید، تنها می تواند حدس بزند که شما می خواهید آن «کجا» فوکوس کند. هنگامی که افرادی به سمت شما می آیند، به احتمال زیاد بر روی شخصی که از همه به شما نزدیک تر است فوکوس خواهد کرد. شما می توانید نقاط فوکوس خود را تغییر دهید، اما اگر می خواهید خارج از آن نقطه عکس بگیرید، باید فوکوس کرده و دوباره ترکیب بندی کنید. اما در عکاسی خیابانی همیشه این فرصت را ندارید. مناطقی که از پیش روی آن ها فوکوس شده، مشکل را از بین می برند. آنها مانند یک میدان نیرو هستند که شما در مقابل دوربین خود دارید، هر کسی که وارد آن میدان نیرو می شود در فوکوس خواهد بود. آن میدان ها معمولا به دیافراگم های کوچکتر نیاز دارند، از این رو عکاسان خیابانی معمولا بر f/5.6 یا f/8 تکیه می کنند.

آماده سازی میدان نیرو

به منظور آماده سازی میدان نیروی خودتان، لازم است بدانید که چه نوع عکس هایی را می خواهید. آیا می خواهید تصاویر کلوزآپ (نزدیک) از سوژه های خود بگیرید، یا دور؟ این مسئله تعیین خواهد کرد که کجا باید فوکوس کنید. اجازه دهید بگوییم که شما می خواهید چند عکس با کمتر از یک متر فاصله از سوژه خود بگیرید. تمام کاری که باید انجام دهید این است که لنز خود را اینطور قرار دهید:

دیافراگم من f/16 است، بنابراین من علامت را در سمت چپ بر روی ۰٫۷ قرار می دهم، و به علامت دیگر در سمت راست نگاه می کنم. این به من می گوید که هر چیزی بین ۰٫۷ تا ۱٫۲ متر در فوکوس خواهد بود. دیافراگم اینطور عمل می کند که هر چه شما دورتر باشید، عمق میدان بیشتر می شود، بنابراین با قرار دادن آن بر روی یک متر، فضای زیادی در فوکوس خواهد داشت.

اما، می گویید «لنز من آن علائم را ندارد»! اینجاست که ابزاری مانند DOFmaster به کار می آید:

در این سایت به عنوان مثال، می گویید که یک کانن ۷D دارید. آن را از منوی کشویی دوربین (Camera) انتخاب کرده و درفاصله کانونی لنز قرار دهید (مثلا ۳۵mm). اگر در یک متر فوکوس کنید، هر چیزی از ۰٫۸۹m تا ۱٫۱۴m در فوکوس خواهد بود. اما این ابزار همچنین به شما می گوید که چطور بزرگترین منطقه را به دست آورید، و به شما می گوید که فاصله ابر کانونی شما چیست. بنابراین اگر در ۸٫۰۹m فوکوس کنید، هر چیزی از ۴m تا بی نهایت در f/8 در فوکوس خواهد بود.

عکاسی: فاصله ابرکانونی (Hyperfocal ) به فاصله ای گفته می شود که با فوکوس در آن فاصله با مقدار معینی از دیافراگم می توانید بزرگترین عمق میدان را تا بینهایت داشته باشید، به عبارت دیگر با فوکوس کردن در فاصله ابرکانونی عمق میدان شما مقداری خواهد بود از بینهایت تا نزدیک ترین فاصله ممکن تا دوربین.

اکثر عکاسان خیابانی که من می شناسم آن را بر روی فاصله ابر کانونی تنظیم می کنند. اما زمانی که نور شروع به کم شدن می کند، اگر آنها بخواهند بخشی از تصویر در فوکوس نباشد، یا اگر بخواهند سوژه هایشان واقعا نزدیک باشند، از مناطق کوچکتر (و دیافراگم های باز تر) استفاده می کنند و بین آنها جابجا می شوند.

اما اگر دوربینتان حتی به شما نگوید که کجا فوکوس کرده اید چطور؟ آن وقت شما تنها به یک اپلیکیشن برای آن نیاز دارید. می توانید EasyMeasure (iOS) یا Smartmeasure (Android) را دانلود کنید. پس از آن در مقابل یک دیوار بایستید تا فاصله خود از آن را به دست آورید، به جلو و عقب بروید تا وقتی که فاصله مورد نظر خود را به دست آورید، سپس بر روی دیوار فوکوس کرده و بفرمایید منطقه شما تنظیم شده است!

تنظیمات دیگر

هنگامی که فوکوس و دیافراگم خود را تنظیم کردید، تنظیمات دیگر را باید چه کنید؟ شما چند انتخاب دارید. اول از همه، می توانید همه آنها را بر روی حالت دستی قرار دهید (عکاسی در مُد نوردهی Manual) و در حین کار آنها را تنظیم کنید. یا می توانید سرعت شاتر را بر روی حالت خودکار قرار دهید (دوربین در مد اولویت دیافراگم) و ایزو را به صورت دستی تنظیم کنید.

یک انتخاب خوب این است که سرعت شاتر را سریع تر از ۱/۱۲۵ ثانیه نگه دارید چون اتفاق ها در خیابان معمولا سریع رخ می دهند و آهسته تر از این مقدار ریسک ثبت لرزش دوربین و تار شدن عکس وجود دارد. البته همین مسئله در مورد وقتی که شما به صورت دستی عکاسی می کنید نیز صادق است، بهتر است که زیر ۱/۱۲۵ ثانیه نروید، اما اگر آهسته عکس می گیرید، این مسئله ممکن است برای شما متفاوت باشد.

تنظیمات دیگری که باقی مانده ایزو است. شما می توانید آن را بر روی ایزو خودکار نیز قرار دهید، اما یک سقف برای آن تعیین کنید. من فکر می کنم اکثر دوربین های مدرنی که قابل تنظیم هستند نباید با سقف ۱۶۰۰ مشکلی داشته باشند. اما باید مراقب باشید، برخی از دوربین ها ایزوی خودکار خوبی ندارند و در نور روز بر روی ایزو ۱۶۰۰ قرار خواهند گرفت.

عکاسی: ایزو خودکار (Auto ISO) یکی از قابلیت های بسیار خوب و مفید برخی دوربین های دیجیتال است. شما می توانید دوربین را روی مُد نوردهی دستی (M) قرار دهید و برای حفظ تعادل نوردهی ایزو را روی خودکار تنظیم کنید. البته ممکن است شرایط نوری یا تنظیمات شما (سرعت شاتر و دیافراگم) به نحوی باشد که دوربین ایزو را بیش از حد بالا ببرد که منجر به نویز در تصویر شود. اگر دوربین شما قابلیت تنظیم بیشینه (maximum) ایزو را در حالت ایزو خودکار داشته باشد، می توانید بیشترین ایزویی که مایلید دوربین از آن فراتر نرود (برای مثال ۱۶۰۰) را وارد کنید.

تنظیمات نیمه خودکار

تنظیمات زیر به شما کمک خواهند کرد تا تمرکزتان فقط روی عکس باشد و تنها نگرانی شما این باشد که آیا شخصی در منطقه فوکوس شما هست یا نه:

• دیافراگم خود را بر روی f/8 تنظیم کنید
• در فاصله ابر کانونی فوکوس کنید
• سرعت شاتر خودکار (مُد اولویت دیافراگم)، پایین تر از ۱/۱۲۵ ثانیه نروید
• ایزوی خودکار، تنظیم کنید که بالاتر از ۱۶۰۰ نرود

یکی از نقاط قوت تنظیمات فوق انعطاف پذیری در تغییر شرایط نوری است. تصور کنید که دارید در یک ساختمان راه می روید، که از آنجا داخل تاریک تر از بیرون است، که فوق العاده آفتابی است.

اگر قرار باشد سرعت شاتر و ایزو را به صورت دستی تنظیم کنید، ممکن است یک لحظه ناب را از دست بدهید. در حالیکه دارید سرعت شاتر را تغییر می دهید، ممکن است وقت برای تغییر ایزو نداشته باشید و کنترل نوردهی را از دست بدهید. با این حال، اگر حداقل یکی از آنها خودکار باشد، این کار به صورت خودکار برای شما انجام می شود.

نتیجه گیری

اینها تنظیمات عکاسی خیابانی بود که عکاسان گذشته از آنها استفاده می کردند (البته بدون مُد خودکار) و بسیاری از عکاسان خیابانی امروزه هنوز هم از آنها استفاده می کنند. اما چیزی که از همه مهمتر است این است که بفهمید چه چیزی بهتر از همه برای شما و سبک عکاسیتان جواب می دهد. این تنظیمات را امتحان کنید. آنها آزمون و خطا شده اند، اما هیچ کس نگفته که شما «باید» از آنها استفاده کنید. آنچه را که برای شما کارساز است انجام دهید! خودتان باشید، تمرکز خود را حفظ کنید، و به عکاسی ادامه دهید.

اگر شما نیز شیفتگی به عکاسی خیابانی دارید می توانید از آن بهره گیرید.

نویسنده: اولیویه دونگ (Olivier Duong)

منبع

برگرفته از: digital-photography-school

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

عکاسی را به سادگی نمی توان فراگرفت و به فردی تبدیل شد که در این زمینه می تواند عملکردی بزرگ از خود نشان دهد و استعداد خود را به خوبی به نمایش بگذارد. انجام این عمل نیاز است تا با آگاهی لازم همراه باشد.

این آموزش برای مبتدیان عکاسی از کنسرت در نظر گرفته شده است. اگر شما یک دوربین DSLR دارید و به یادگیری نحوه کنترل تنظیمات دوربین خود برای گرفتن عکس های عالی در کنسرت ها یا رویداد های مشابه علاقه مند هستید، این آموزش عکاسی برای شماست. اگر شما یک عکاس با تجربه هستید که قبلا از نمایش ها عکاسی نکرده است، ممکن است اطلاعات مفیدی در این مطلب همراه با نکات زیادی که در حال حاضر می دانید، وجود داشته باشد. به دلیل پایه ای بودن آموزش (پرداختن به مقدمات عکاسی مثل نوردهی، نورسنجی و فوکوس) و همچنین در بر داشتن نکاتی که می توانند برای عکاسی در شرایط کم نور یا دارای حرکت زیاد مورد استفاده قرار گیرند، مطالعه این مطلب را به همه عکاسیی های عزیز توصیه می کنیم.

اول از همه: هیچ تنظیمات دوربین کامل و بی نقصی برای عکاسی از کنسرت وجود ندارد.

هر موقعیت نیازمند تنظیمات دوربین متفاوتی است که بر اساس عوامل بی شماری می باشند. چقدر نور وجود دارد؟ آیا سوژه در حال حرکت است؟ من چقدر عمق میدان می خواهم؟ آیا اشکالی ندارد که عکس های من دانه دانه (نویز دار) باشند؟

اغلب به طور خاص از عکاسان موسیقی سوال می شود «از چه تنظیماتی استفاده می کنید؟» هر عکاس کنسرت، یا هر عکاس به طور کلی، می داند که پاسخ این سوال چندان مفید نخواهد بود، چون تنظیمات شما به طور مداوم با توجه به وضعیت تغییر می کند. آنچه مفید است به دست آوردن یک درک پایه از این که هر تنظیمات چطور عمل می کند، هر تنظیمات را تا چه حدی می توانید پیش ببرید، و یک پایه برای شروع عکاسی در آن است.

بسیاری از مبتدیان عکاسی به سمت عکاسی از کنسرت کشیده می شوند، چون جای جذابی برای شروع است! شما به گروه های موسیقی نزدیک می شوید و از مصاحبت با آنها لذت می برید، فرصت ثبت صدها لحظه با ارزش برای عکاس» را دارید، و با عکاسی خود کار نیز می کنید. علیرغم جذب مبتدیان، عکاسی از یک کنسرت یکی از سخت ترین شرایط برای هر عکاس است. نور بسیار کم، شرایط نوری دائما در حال تغییر، و سوژه های به سرعت در حال حرکت، گرفتن عکس های عالی را بسیار سخت می کنند.

هنگامی که شما برای اولین بار عکاسی از کنسرت را آغاز می کنید، به احتمال زیاد با نمایش های محلی کوچک شروع می کنید تا مجموعه نمونه کارهای خود را بسازید. گاهی اوقات این نمایش ها بدترین شرایط نورپردازی را دارند، که کار را بسیار سخت می کند. اما خبر خوب این است که هیچ کس اهمیت نمی دهد اگر شما دوربینتان را آنجا بیاورید، و برای خودتان عکاسی کنید، بنابراین هیچ فشاری وجود ندارد و شما می توانید با خیال راحت آزمایش و تمرین کنید!

اگر هنوز یک «لنز سریع» ندارید، Yongnuo 50mm f/1.8 به عنوان اولین لنز برای عکاسی از کنسرت، گزینه خوبی برای شروع است.

عکاسی: به لنزی که بیشینه گشودگی دیافراگم بزرگ تری داشته باشد (ضریب اف کوچکی مثل f/1.8)، «لنز سریع» گفته می شود، چراکه اجازه تنظیم سرعت شاتر های سریع تر را می دهد.

نگاهی سریع به تنظیمات پایه دوربین

مُد نوردهی: دستی (Manual)

سرعت شاتر: ۱/۲۵۰ ثانیه یا سریع تر

دیافراگم: کاملا باز (f/1.4-f/2.8)

ایزو: بالاترین حد ممکن؛ ماکزیمم ۳۲۰۰

تراز سفیدی: WB خودکار

فوکوس خودکار: متوالی (Al-Servo)

حالت عکاسی: متوالی (پیوسته)

نورسنجی: N/A

کیفیت تصویر: RAW

تنظیمات دوربین برای عکاسی از کنسرت

تمام تنظیمات دوربین شما با هم ترکیب می شوند تا به یک تصویر با نوردهی مناسب منجر شوند. داشتن یک درک پایه از مثلث نوردهی مهم است، و به شما کمک می کند تا بفهمید چطور باید تنظیمات خود را برای هر وضعیت تغییر دهید.

در واقع، مثلث نوردهی به دست آوردن نوردهی صحیح را بسته به سه چیز بیان می کند:

ایزو – سنسور دوربین شما نسبت به نور چقدر حساس است

سرعت شاتر – شاتر چه مدت باز می ماند تا به نور اجازه ورود دهد

دیافراگم – اندازه گشایش لنز شما، که اجازه می دهد نور وارد شود

در عکاسی از کنسرت، شما دائما در حال تلاش هستید تا اجازه ورود بیشترین مقدار نور ممکن را بدهید. بنابراین می خواهید که دیافراگم کاملا باز، ایزو بالا، و سرعت شاتر پایین باشد… اما اگر زیاده روی کنید عواقبی برای هر یک از این تنظیمات وجود دارد. ما به هر یک از این تنظیمات و عواقب فراتر رفتن از محدودیت های آنها خواهیم پرداخت.

مُد نوردهی: دستی

عکاسی در مُد نوردهی دستی (M) بیشترین کنترل را بر نوردهی تصویر به شما می دهد. شما می خواهید قادر به تغییر سریع تنظیمات خود برای غلبه بر شرایط نوری در حال تغییر، به خصوص هنگام عکاسی از کنسرت باشید.

برخی از افراد ممکن است مدهای AV (اولویت دیافراگم) یا TV (اولویت شاتر) را برای عکاسی از نمایش ها توصیه کنند، اما من آنها را توصیه نمی کنم چون شما به کنترل کامل بر دیافراگم، ایزو، و سرعت شاتر برای تنظیم بر اساس موقعیت نیاز دارید. جنبه مثبت دیگر این است که عکاسی به صورت دستی به سرعت شما را مجبور خواهد کرد تا یاد بگیرید چطور هر تنظیمات بر تصویر شما تاثیر می گذارد و به همین دلیل شما عکاس بهتری خواهید شد!

عکاسی: یکی از نکاتی که به شما عزیزان توصیه می کنیم، تمرین برای تسلط پیدا کردن بر اعمال تنظیمات یا تنظیم سریع دوربین است. اینکه بتوانید سریع و بدون فکر، حتی در تاریکی، برای مثال سرعت شاتر را تغییر دهید. در عکاسی از رویداد هایی مثل کنسرت، عکاسی حیات وحش و یا عکاسی از برخی ورزش ها، صحنه ها و لحظات ناب خیلی سریع اتفاق افتاده و ناپدید می شوند. بنابراین علاوه بر اینکه مهم است توجه خود را به اطراف خود یا صحنه نگه دارید، باید دست تان نیز در کار کردن با دوربین خود روان و سریع باشد تا در صورت نیاز به تغییر تنظیمات لحظه ای ناب را از دست ندهید.

سرعت شاتر: ۱/۲۵۰ ثانیه یا سریعتر

در حالت ایده آل سرعت شاتر شما باید تا جایی که ممکن است سریع باشد، به اندازه ای که وضوح را حفظ کنید و سوژه ها تار نشوند، و در عین حال عکس هم به اندازه کافی روشن باشد.

اگر سرعت شاتر شما بیش از حد آهسته باشد، وقتی سوژه ها در کادر حرکت می کنند شما ماتی حرکت (motion blur) به دست می آورید. این یک چالش بزرگ در عکاسی از کنسرت است، چراکه در آن سوژه های شما دائما در حال حرکت هستند و شما واقعا باید حرکت را متوقف یا فریز کنید.

۱/۲۵۰ ثانیه پایه خوبی است، اما یک قانون نیست. این سرعت بیشتر حرکت را به خوبی ثبت می کند، و اجازه می دهد نور کافی وارد شود بنابراین شما مجبور نیستید تنظیمات دیگر خود را بیش از حد تغییر دهید. اگر نورپردازی نمایش روشن است، و شرایط به شما اجازه می دهد تا سرعت شاتر خود را به چیزی مانند ۱/۴۰۰ یا ۱/۶۴۰ ثانیه افزایش دهید، آن وقت می توانید حرکت را به خوبی متوقف کنید.

در شرایط خیلی کم نور، ممکن است مجبور شوید سرعت شاتر خود را به زیر ۱/۲۵۰ ثانیه کاهش دهید. شما می توانید این کار را انجام دهید، اما باید در مورد سرعت آهسته تر از ۱/۱۰۰ ثانیه مراقب باشید، حتی اگر سوژه ها خیلی حرکت نمی کنند. بر روی صفحه پیش نمایش دوربینتان سخت می توانید بگویید که آیا مقدار کمی ماتی حرکت دارید یا نه، اما واقعا ناراحت کننده است که به خانه بروید و ببینید همه عکس هایتان تار و فاقد وضوح (شارپنس) هستند.

اینها چند نمونه خوب از «متوقف یا فریز کردن حرکت» در یک لحظه ناب هستند:

با استفاده از یک سرعت شاتر سریع، من توانستم پریدن خواننده را در کادر متوقف کنم؛ که یکی از جالب ترین لحظات بود.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۴۰۰، دیافراگم f/2.8، ایزو ۲۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، کانن ۱۶-۳۵mm f/2.8L II

برای این عکس من سرعت شاترم را بر روی ۱/۱۰۰۰ ثانیه قرار دادم، چون نمی خواستم کاغذ رنگی های در حال افتادن تار شوند. عکاسی در مد دستی و توانایی تغییر سریع سرعت شاترم به من اجازه داد تا این لحظه را ثبت کنم.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۱۰۰۰ ثانیه، دیافراگم f/2.8، ایزو ۱۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 6D، کانن ۱۶-۳۵mmm f/2.8L II

دیافراگم: f/1.4 – f/2.8+

برای عکاسی از کنسرت ها، شما به یک لنز «سریع» تخصصی نیاز دارید که اجازه استفاده از یک دیافراگم با ضریب اف (f-number) کوچک را می دهد. آنها اغلب واقعا گران قیمت هستند، اما گزینه های مختلف لنز تقریبا با هر قیمتی وجود دارد. این لنزها اجازه ورود نور بیشتر را می دهند به طوری که شما مجبور نیستید سرعت شاتر خود را خیلی آهسته یا ایزو را واقعا زیاد کنید (بعدا به این مورد خواهیم رسید) تا تصاویر به اندازه کافی روشنی به دست آورید.

شما اغلب با باز ترین دیافراگم ممکن عکس می گیرید، یعنی از کوچک ترین ضریب اف که لنزتان اجازه می دهد استفاده می کنید. یک عیب آن این است که هرچه ضریب اف شما عدد کوچک تری (دیافراگم باز تر) باشد، عمق میدان کم تری خواهید داشت، و عکس شما به اندازه وقتی که یک ضریب اف بزرگتر تنظیم می کردید شارپ نمی شود. این امر می تواند به از دست دادن نقطه فوکوس شما منجر شود، اما لنزها و دوربین های خوب کمتر در این مورد دچار مشکل می شوند.

اما داشتن یک عمق میدان کم می تواند افکتی عالی برای استفاده باشد، حتی اگر به معنی از دست دادن چند عکس باشد. این کار می تواند عکس های شما را جالب تر کند، به خصوص اگر به سوژه خود نزدیک باشید. این امر به طور موثر سوژه و پس زمینه شما را از هم جدا می کند. اینها چند نمونه هستند.

عکاسی: عمق میدان کم، به عکاس اجازه می دهد روی سوژه فوکوس کرده و آن را واضح و شارپ ثبت کند، در عین حال پس زمینه ای مات داشته باشد – یا به عبارتی سوژه و پس زمینه را از هم جدا کند. اگر با عمق میدان آشنایی کامل ندارید، «عمق میدان را عمقی یاد بگیرید».

در این تصویر، می توانید ببینید که کل بدن سوژه در فوکوس است، در حالیکه دست ها در جلو یا پیش زمینه تصویر، و همچنین ابر ها و ساختمان در پشت یا پس زمینه تار هستند.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۲۰۰۰ ثانیه، دیافراگم f/1.8، ایزو ۱۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، سیگما ۵۰mm f/1.4 EX DG HSM

می بینید که ست درام و صحنه پشت سوژه، و همچنین جلوی صحنه با سیم میکروفون تار هستند. به دلیل عمق میدان کم، سطح بسیار باریکی از این تصویر در فوکوس است – شاید ۱۵ سانتیمتر یا بیشتر. شما می توانید این سطح را با توجه به این که چطور صورت و شانه های سوژه در فوکوس هستند شناسایی کنید، اما نزدیک ترین انتهای میکروفون و همچنین بازوی سمت چپ او خارج از فوکوس هستند.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۵۰۰ ثانیه، دیافراگم f/1.4، ایزو ۱۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، کانن ۳۵mm f/1.4L

ایزو: ۳۲۰۰-۵۰۰

اثر ایزو (ISO) بر روی عکس های شما بسیار ساده است؛ اگر ایزوی شما بالا باشد، در عکس هایتان دانه دانه یا نویز خواهید داشت، اگر پایین باشد نه.

اگر می خواهید عکس های به اندازه کافی روشن بگیرید، ایزو ممکن است اولین چیزی باشد که باید آن را تنظیم کنید. کمی نویز بیشتر در تصویر شما بهتر از داشتن یک عکس تار از مهم ترین عکس های شب نمایش است که شما به خاطر سرعت شاتر زیادی آهسته خود به دست آورده اید. شما معمولا با یک دیافراگم کاملا باز عکس می گیرید بنابراین برای افزایش نوردهی یا روشن تر کردن تصویر گزینه دیگری جز بالا بردن ایزو (افزایش حساسیت سنسور به نور) پیش رو ندارید.

توانایی دوربین ها در رابطه با ایزو های بالا و میزان نویز ایجاد شده متفاوت است. برخی از دوربین های DSLR قابل توجه در سمت کانن شامل کانن EOS 6D و کانن EOS 5D Mark III هستند. با دوربین هایی مانند اینها، شما قادر به تنظیم ایزوی خود به سطوح بالا مانند ۶۴۰۰ خواهید بود، بدون این که در نهایت تصویری بیش از حد دانه دانه (نویز دار) و غیر قابل استفاده داشته باشید.

صرف نظر از اینکه چه دوربینی دارید، من پیشنهاد می کنم که ایزوی خود را از ۵۰۰ یا بیشتر شروع کنید، و سپس اگر خواستید تصویرتان روشن تر باشد سریع آن را تا ۲۰۰۰ افزایش دهید. نقطه بهینه شما باید چیزی بین ۱۲۵۰-۱۰۰ باشد، قبل از این که دانه دانه یا نویز قابل توجهی در عکس های شما نمایان شود. شما باید دوربین خود را تست کنید تا ببینید عکس در سطوح ایزوی بالاتر از آن چطور به نظر می رسد – اگر عالی به نظر نمی رسید، باید برای افزایش نوردهی سرعت شاتر یا دیافراگم خود را تنظیم کنید.

اینها چند نمونه از عکس هایی با ایزوی بالا هستند:

به وضوح می توانید دانه دانه ها را در این عکس ببینید، که به خصوص در تُن های میانی مشهود است. حتی با سرعت شاتر خیلی آهسته و دیافراگم کاملا باز، من مجبور شدم ایزو را مقدار زیادی افزایش دهم. خوشبختانه تصویر هنوز هم قابل استفاده است، چون کانن ۶D خیلی خوب با تنظیمات ایزوی بالا کار می کند.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۱۶۰ ثانیه، دیافراگم f/2.8، ایزو ۵۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 6D، کانن ۷۰-۲۰۰mm f/2.8L IS II USM

این عکس با کانن ۵d Mkii قدیمی من گرفته شده، که ایزوی بالا را به خوبی دوربین فعلی ام کنترل نمی کرد. می توانید به وضوح دانه دانه ها را در سرتاسر تصویر ببینید، که من معتقدم از جلوه این عکس می کاهد.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۳۲۰ ثانیه، دیافراگم f/2.8، ایزو ۱۰۰۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، Tokina 11-16mm f/2.8

تراز سفیدی: WB خودکار

رها کردن تراز سفیدی بر روی حالت خودکار بهترین کاری است که شما به عنوان یک مبتدی می توانید انجام دهید. همانطور که به بقیه تنظیمات دوربین خود می پردازید، می توانید شروع به یادگیری کمی بیشتر در مورد نحوه کار تراز سفیدی، و نحوه تنظیم آن برای به دست آوردن رنگ های هماهنگ و سازگار در کل مجموعه تصاویر خود کنید. با این حال در موقعیت هایی مانند کنسرت، رنگ چراغ ها اغلب تغییر می کند که این کار را تقریبا بی فایده می کند. تا زمانی که شما در حال عکاسی درفرمت RAW و نه JPEG هستید، قادر به تنظیم درجه حرارت رنگ و ته رنگ در یک نرم افزار ویرایش مانند ادوبی لایت روم خواهید بود.

بیشتر بخوانید: آموزش کامل تراز سفیدی در دوربین و با فتوشاپ

فوکوس خودکار: Al-Servo

معادل نیکون برای Al-Servo بر روی کانن AF-C است. این یک مد فوکوس پیوسته یا متوالی است، که به ردیابی سوژه شما و نقطه فوکوس همانطور که در میان کادر حرکت می کند، کمک می کند. هنگام عکاسی سریع از سوژه های متحرک مانند کاری که عکاسان کنسرت تقریبا همیشه انجام می دهند، فوکوس متوالی یک مزیت بزرگ است.

یک تکنیک مفید برای عکاسان کنسرت فوکوس با دکمه عقب دوربین است، که به شما اجازه می دهد تا دکمه دیگری را بر روی دوربین خود تنظیم کنید که مسئول فوکوس کردن باشد. برای کسب آموزش بیشتر در این زمینه شماره ۸ مطلب «بهترین تکنیک های فوکوس» عکاسی را مطالعه نمایید.

حالت عکاسی: متوالی

هر دوربین DSLR یک حالت عکاسی (Drive Mode) متوالی دارد، که در آن شما قادر به گرفتن صدها عکس به صورت پی در پی می باشید. اوایل ممکن است پیش بیاید دکمه شاتر را کمی محکم فشار دهید یا طولانی نگه دارید و تعدادی عکس تصادفی ناخواسته بگیرید، اما خیلی زود به این مُد عادت خواهید کرد و یاد می گیرید که چطور فشار درست را به کار ببرید تا زمانی که می خواهید، به صورت پی در پی چند عکس بگیرید.

این مسلما مُد عکاسی مهمی برای ثبت لحظات ناب یک مجموعه است؛ پرش، چرخش، حرکت موها، و غیره. شما باید مطمئن شوید که به عنوان مثال بالاترین نقطه پرش را ثبت می کنید، و به جای تنها گرفتن یک عکس و امید به این که خوب از کار در می آید، عکاسی متوالی به شما اجازه می دهد تا از هر چیزی چندین فریم بگیرید تا بتوانید بهترین آنها را انتخاب کنید.

نورسنجی: نورسنجی نقطه ای

زمانیکه در حال عکاسی در مُد نوردهی دستی (manual) باشید، تنظیمات نورسنجی دوربین تان روی نوردهی عکس تاثیری نخواهد داشت. اگر از مُد نوردهی دیگری مانند AV یا TV استفاده می کنید، سیستم نورسنجی با تغییر خودکار تنظیمات (تغییر سرعت شاتر یا دیافراگم) از طرف شما برای به دست آوردن نوردهی صحیح کار می کند. با این حال زمانی که درون منظره یاب دوربین در مُد نوردهی دستی نگاه می کنید، نورسنج می تواند به عنوان یک راهنما در یافتن راهی برای رسیدن به نوردهی مورد نظرتان مفید باشد.

زمانی که در منظره یاب دوربین خود نگاه می کنید، به آسانی قادر به فهمیدن نورسنجی خود خواهید بود. زمانی که شاخص در سمت راست قرار داشته باشد سیستم نورسنجی دارد به شما می گوید که نوردهی عکس بیش از حد خواهد شد. و زمانی که در سمت چپ قرار داشته باشد، می گوید که نوردهی ناکافی است.

از آنجا که کنتراست یا تضاد نوری زیادی بین هنرمند و پس زمینه وجود دارد، برخی از مُدهای نورسنجی نسبت به بقیه خوانش های مفیدتری به شما می دهند. نورسنجی نقطه ای (Spot metering) معمولا مفیدترین مُد برای عکاسی از کنسرت است، و با ارزیابی نحوه نوردهی درستِ تنها یک نقطه کار می کند؛ نقطه فوکوس شما. این مفید است چون نقطه فوکوس شما تقریبا همیشه چهره هنرمند خواهد بود، که بخشی از تصویر است که نوردهی درست آن از همه مهم تر می باشد.

سایر مدهای نورسنجی در زمینه عکاسی از کنسرت به این اندازه مفید نیستند. نورسنجی Evaluative (یا «ماتریسی») نوردهی را با در نظر گرفتن نقطه فوکوس شما، و همچنین عواملی در بخش های دیگر تصویر محاسبه می کند. این مد نورسنجی می تواند برای استفاده های دیگر عالی باشد، اما هنگام عکاسی از نمایش ها، تنها خوانش نوردهی ای که مهم است چهره هنرمند یا ویژگی خاصی است که شما می خواهید برای آن نوردهی کنید. نورسنجی مرکز محور (Center-weighted) تنها مرکز کادر را می سنجد. این مد نیز ایده آل نیست، چون ما همیشه سوژه هایمان را دقیقا در مرکز کادربندی نمی کنیم.

کیفیت تصویر: RAW

تصاویر RAW مزایای زیادی نسبت به تصاویر JPEG دارند. فایل های خام یا RAW اطلاعات بسیار بیشتری را ذخیره می کنند، که به شما اجازه می دهد تا عکس های خود را به یک نرم افزار ویرایش مانند ادوبی لایت روم ببرید و تراز سفیدی، نوردهی، و بسیاری از تنظیمات دیگر را تنظیم کنید. این یک مزیت فوق العاده است! شما می توانید برخی از تنظیماتتان را اشتباه انجام دهید، یا غیر فعال کنید، و با این حال به یک عکس نهایی فوق العاده برسید. ثبت اطلاعات بیشتر می تواند به تنظیم سایه ها و قسمت های روشن تصویر در پس پردازش کمک کرده، که ویرایش را بسیار ساده تر می کند. به دلیل این قابلیت ها، فایل های RAW حجم خیلی بیشتری از JPEG دارند. با وجود تفاوت حجم، عکاسی در فرمت JPEG ارزش ندارد. کارت های SD و CF، و همینطور هارد دیسک ها این روزها ارزان قیمت هستند.

این یک مثال غیر افراطی از انعطاف پذیری ای است که عکاسی در فرمت RAW می تواند به شما بدهد:

(چپ) قبل از ویرایش: اگر این عکس در فرمت JPEG گرفته شده بود، بسیاری از جزئیات سایه ها در روند ویرایش کاملا از دست می رفت، همانطور که می توانید ببینید بیشتر این تصویر بسیار تاریک است. (راست) بعد از ویرایش: اما بعد از ویرایش، من می توانم سایه ها را به طور چشمگیری بازیابی کرده، و رنگ ها را تغییر دهم، و همچین هایلایت ها (قسمت های روشن تصویر) را از بیش از حد روشن و زننده شدن حفظ کردم. عکاسی در فرمت RAW انعطاف پذیری زیادی در هنگام ویرایش به شما می دهد.

تنظیمات: سرعت شاتر ۱/۶۴۰ ثانیه، دیافراگم f/1.4، ایزو ۱۲۵۰

تجهیزات عکاسی: کانن EOS 5D Mark II، کانن ۳۵mm f/1.4L

تنظیمات دوربین در عمل

وقتی من برای اولین بار وارد جایگاه عکاسی می شوم، معمولا با دیافراگم کاملا باز، سرعت شاتر ۱/۲۵۰ ثانیه، و ایزو حدود ۶۴۰ شروع می کنم. به محض این که برنامه شروع می شود، من تنظیماتم را متناسب با وضعیت تنظیم می کنم – اگر هنوز خیلی تاریک باشد و من به تصاویر روشن تری نیاز داشته باشم، ایزو را بالا می برم. اگر خیلی روشن باشد، من سرعت شاترم را کمی سریع تر می کنم. همه چیز به آزمایش و دانستن این که تغییر تنظیماتتان چطور بر تصویر نهایی شما تاثیر خواهد گذاشت، بستگی دارد.

توجه به این نکات می تواند برای شما بسیار مفید و موثر باشد.

نویسنده: متی وگل (Matty Vogel)

منبع

برگرفته از: petapixel

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

عکاسی خوب زمانی قابل مشاهده است که با دوربین تنظیم شده تصویربرداری شود و در غیر این صورت نمی توان زیبایی و تناسب خاصی را در تصویر موردنظر مشاهده کرد و لذت برد.

اولین باری که یک دوربین را برمی دارید، می تواند بسیار گیج کننده باشد. با تمام امکانات و قابلیت های اضافی که حتی در داخل DLSR های مبتدی امروزی وجود دارد، دانستن این که از کجا باید شروع کرد بسیار دشوار است. آموزش خودتان از طریق آزمون و خطا یکی از بهترین راه های معقول برای رویارویی با دوربین و یادگیری نحوه استفاده از آن است. اما گاهی اوقات این کار خیلی زمان می برد، بنابراین اینها برخی از تنظیمات دوربینی هستند که من فکر می کنم هر عکاس وقتی دست خود را روی یک DSLR می گذارد، باید بداند.

۱

حالت نمای زنده (Live View) پرش آینه را متوقف می کند

آن صدای «دلنشین» اطمینان بخشی که وقتی دکمه شاتر را فشار می دهید می شنوید، در واقع صدای شاتر نیست. در حقیقت، این آینه است که به بالا و پایین حرکت می کند تا سنسور را در معرض دنیای بیرون قرار دهد. اما این حرکت نسبتا تهاجمی آینه می تواند باعث ایجاد لرزش دوربین در تصاویر شما شود.

این چیزی است که ممکن است هنگام عکاسی با نوردهی طولانی متوجه شوید، اما یک راه آسان برای حل این مشکل وجود دارد. دوربین را به حالت نمای زنده یا Live View تغییر دهید، و آینه را مجبور کنید که به طور دائمی بالا برود (تا وقتی که این حالت را غیرفعال کنید)، به طوری که بتوانید تصویر را بر روی صفحه LCD ببینید. این بدین معنی است که وقتی شما در واقع دکمه را فشار می دهید، تنها خود شاتر حرکت می کند – دیگر نیازی به نگرانی در مورد حرکت آینه به بالا و پایین نیست.

۲

ایزوی خودکار و مُد دستی به شما کمک می کنند تا یاد بگیرید

بسیاری از عکاسان به دلیل ترس از دست دادن تصاویر هنگامی که به مُد دستی تغییر حالت می دهند، از مُد خودکار استفاده می کنند. برای از بین بردن این ترس، عکاسی در مُد دستی با ایزوی خودکار (auto iso) را امتحان کنید. این بدین معنی است که دوربین هنوز هم در کنترل یکی از سه عاملی است که بر نوردهی تاثیر می گذارند (دیافراگم، سرعت شاتر، و ایزو) به طوری که می تواند تنظیمات را با ایزو مطابقت دهد. اما اکنون خودتان می توانید دیافراگم و سرعت شاتر را کنترل کنید، و آنها را تغییر دهید تا ببینید چه تاثیری بر روی عکس شما خواهند داشت.

از مُد دستی و ایزوی خودکار استفاده کنید تا با خیال راحت با سایر تنظیمات دوربین آزمایش کنید.

کم کردن سرعت شاتر یا کاهش دیافراگم لنز را امتحان کنید، با دانستن این که ایزوی خودکار به خوبی نوردهی را متعادل خواهد کرد (مگر این که شما سرعت شاتر را خیلی کم کنید). آزمایش کردن به صورت آزادانه مانند این به شما کمک خواهد کرد تا یک دانش عملی در مورد مثلث نوردهی و نحوه کار آن به دست آورید.

۳

حالت های فوکوس خودکار ناحیه را غیر فعال کنید

اولین کاری که شما باید انجام دهید این است که هر گونه مُد فوکوس ناحیه ای یا Area (zone) Autofocus را غیر فعال کنید. در این مُدها دوربین تصمیم می گیرد که بر روی کجا فوکوس کند، در حالیکه به ندرت در نقطه ای خواهد بود که شما می خواهید. در عوض، استفاده از مُد فوکوس تک نقطه ای (Single Point AF mode) را امتحان کنید. این به شما اجازه می دهد تا دقیق باشید و مربع سیاه را در ناحیه هدف در صحنه قرار دهید.

در اینجا من از فوکوس تک نقطه ای برای به دست آوردن فوکوس در چشم استفاده کردم.

برای مثال، اگر داشتید از یک سگ عکس می گرفتید، بهتر است که بر چشم ها فوکوس کنید تا این که بر دوربین متکی باشید تا آن نقطه را برای شما پیدا کند. به احتمال زیاد، دوربین بر روی انتهای بینی سگ فوکوس خواهد کرد – که برای به دست آوردن یک عکس تاثیرگذار چندان خوب نیست.

۴

دوربین خود را بی صدا کنید

به عنوان یک عکاس حیات وحش، یکی از چیزهای واقعا آزاردهنده ای که در هنگام پنهان شدن آرام و بی صدا در حفاظ طبیعت می توان شنید، صدای بیپ دوربین است. هر موقع که من یک دوربین جدید می گیرم، بلافاصله به سراغ منو می روم و تمام صداهای فوکوس خودکار، صداهای انتخاب منو، و هر صدای دیگری که دوربین تمایل به ایجاد آن داشته باشد را غیر فعال می کنم.

این صداها نه تنها بی فایده هستند، بلکه ممکن است حضور شما را به یک حیوان هشدار دهند! بنابراین، عکاسان حیات وحش، به این نکته توجه کنید.

۵

به تنظیمات تراز سفیدی توجه کنید

تنظیمات تراز سفیدی یکی از تنظیماتی است که می تواند تصاویر شما را در عرض یک ثانیه به طور کلی تغییر دهد، اما اکثر افراد آن را نادیده می گیرند و بر روی حالت خودکار رها می کنند.

اگر شما با فرمت فایل JPEG عکاسی می کنید، و نه RAW، انتخاب تراز سفیدی شما در دوربین مهم است. اگر با فرمت RAW عکس می گیرید، می توانید این گزینه را بعدا در طول پس پردازش تنظیم کنید.

برای به دست آوردن رنگ مناسب، تراز سفیدی خود را تنظیم کنید.

چرا از تراز سفیدی خودکار استفاده نکنیم؟ من متوجه شده ام که تراز سفید خودکار هیچ وقت درست کار نمی کند. رنگ ها همیشه بسیار پراکنده و کسل کننده تر به نظر می رسند، در حالیکه پیش تنظیمات نور روز (daylight) یا ابری (cloudy) یک اثر فوری به عکس شما می بخشند. آن را امتحان کنید، و احتمالا متوجه خواهید شد که همه چیز واقعا بهتر می شود.

همچنین می توانید تنظیمات تراز سفیدی دستی را در نظر بگیرید (که بر حسب درجه کلوین اندازه گیری می شود)، اگر می خواهید کنترل بسیار دقیق تری نسبت به این تنظیمات داشته باشید.

این تنظیمات اهمیت بالایی دارند و باید با دقت انجام گیرند.

نویسنده: ویل نیکولز (Will Nicholls)

منبع: لنـزک و سایتهای مرتبط با عکاسی

فلاش ها یکی از ابزارهای کاربردی هستند که در هنگام شب بسیار می توان آنها را به کار گرفت زیرا بدون وجود آنها نمی توان در محیط تاریک به عکسبرداری باکیفیت و روشن پرداخت و خللی به وجود خواهد آمد و تنها راه برطرف سازی آن نیز فلاش است.

فلاش‌های روی دوربین که با نام‌های Speedlight یا Speedlite نیز شناخته می‌شوند، از لوازم ضروری برای هر عکاسی به شمار می‌آیند. این نوع فلاش‌ها تقریباً از هر نظر از فلاش‌های داخلی دوربین‌ها که با نام Built-in یا Pop-up فلاش نیز شناخته می‌شوند برتر هستند. انعطاف‌پذیری بالا و قابلیت استفاده در انواع مختلف ژانرهای عکاسی موجب شده است که فلاش‌های رو دوربینی به یکی از پرکاربردترین ابزارهای عکاسی بدل شوند.

<>

اگر می‌خواهید در مورد کاربردهای این‌گونه فلاش‌ها و دلایل محبوبیت زیادشان بیشتر بدانید توصیه می‌کنیم این مطلب را مطالعه کنید.

در اینجا قصد داریم توضیحاتی کلی را برای انتخاب و خرید یک فلاش رو دوربینی مناسب ارائه کنیم. پس با ما همراه باشید.

قدرت فلاش

قدرت یک فلاش به میزان نوری که می‌تواند تولید کند اشاره دارد. میزان نوری که به سوژه می‌رسد دارای رابطه‌ی عکس با مجذور فاصله است. یعنی اگر فاصله‌ی سوژه را با فلاش دو برابر کنید، مقدار نوری که به او می‌رسد ¼ خواهد شد. تقریباً تمامی فلاش‌ها دارای قابلیت تنظیم قدرت خروجی نیز هستند. معمولاً می‌توانید کسری از حداکثر قدرت را به شکل 1/2، 1/4، 1/8 و… انتخاب کنید.

اغلب به دلایل مختلفی عکاسان از حداکثر قدرت فلاش خود استفاده نمی‌کنند؛ دلایلی مانند استفاده به‌عنوان Fill flash یا به دست آوردن سرعت Sync بالا. به همین دلیل مهم است که از فلاشی پرقدرت استفاده کنند تا بتوانند به‌راحتی از کسری از قدرتش نیز استفاده کنند. قدرت فلاش‌ها بر اساس عدد راهنما یا Guide Number که با حروف مخفف GN نمایش داده می‌شود، مشخص می‌گردد.

عدد راهنما درواقع حاصل‌ضرب فاصله در F-number است. یعنی اگر یک فلاش دارای عدد راهنمای 60 هست با دیافراگم f/4.0 در فاصله‌ی 15متری نوردهی مناسبی خواهد داشت. البته عدد راهنما معمولاً در ایزوی 100 اندازه‌گیری می‌شود و به حداکثر قدرت فلاش اشاره دارد. همان‌طور که گفته شد در بیشتر موارد از حداکثر قدرت فلاش استفاده نمی‌شود. به‌طورکلی عدد راهنمای بیشتر از 40 می‌تواند برای شروع مناسب باشد، ولی بهینه‌ترین عدد راهنما بین 50 تا 60 است. معمولاً عکاسان حرفه‌ای نیز حداکثر از فلاش‌هایی با عدد راهنمای 60 استفاده می‌کنند.

بد نیست در اینجا اشاره‌ای نیز به زمان شارژ مجدد داشته باشیم. معمولاً زمان مناسب برای شارژ مجدد در حداکثر قدرت، بین 3 تا 4 ثانیه است. ولی با کاهش قدرت فلاش می‌توانید به زمانی حدود 0.1 ثانیه نیز برسید. بنابراین یک مزیت دیگر خرید فلاش‌هایی با قدرت بالا این است که می‌توانید آن‌ها را بر روی کسری از قدرتشان تنظیم کنید و پشت سر هم و با فاصله‌های کوتاه فلاش بزنید.

سرعت هم‌گام‌سازی

سرعت هم‌گام‌سازی یا Sync Speed به حداکثر سرعتی که یک فلاش می‌تواند در آن با شاتر دوربین هماهنگ شود اشاره دارد. برای فلاش‌های داخلی دوربین‌ها این سرعت معمولاً بین 1/200 تا 1/250 ثانیه است. برخی از فلاش‌های رو دوربینی قادر هستند در سرعت‌هایی به‌مراتب بالاتر نیز با شاتر هماهنگ شوند. البته این تفاوت را با چشم نمی‌توان دید، ولی در عکس خود را نشان خواهد داد. به‌طور مثال عکس زیر با فلاشی گرفته شده است که قادر به Sync شدن در سرعت‌های بالا نیست:

می‌توانید مشاهده کنید که قسمت پایینی عکس کاملاً تیره شده است. پس توجه کنید که در مشخصات فلاش High Speed Sync یا HSS ذکر شده باشد. زیاد شدن سرعت فلاش با کم کردن از قدرت آن اتفاق می‌افتد و همه‌ی فلاش‌ها قادر به انجام آن نیستند. پس همان‌طور که در بخش قبلی توصیه کردیم از یک فلاش قدرتمند استفاده کنید تا در سرعت‌های شاتر بالا نیز نوردهی مناسبی را در اختیار شما بگذارد.

در بخش Sync بهتر است به گزینه‌ی هم‌گام‌سازی با پرده‌ی اول و دوم شاتر (Rear and Front curtain sync یا 1st and 2nd curtain sync) هم توجه داشته باشید. پشتیبانی از این قابلیت امکانات زیادی را برای ایجاد خلاقیت بیشتر در اختیار عکاس می‌گذارد. فلاش‌هایی که از این قابلیت پشتیبانی می‌کنند، می‌توانند تابش نور خود را به ابتدا یا انتهای زمان نوردهی اختصاص دهند. برای اینکه بهتر این موضوع را متوجه شوید عکس و دیاگرام زیر را مشاهده کنید:

نوردهی: دستی و TTL

در صورت استفاده از فلاش در حالت دستی یا Manual، کنترل کامل نوردهی بر عهده‌ی عکاس خواهد بود. در چنین شرایطی عکاسان معمولاً از نورسنج برای تعیین نوردهی درست و مناسب استفاده می‌کنند. حالت Manual برای در اختیار گرفتن کامل پروسه‌ی نوردهی و کاربردهای خلاقانه مناسب است و تنها با تمرین و تکرار زیاد است که می‌توانید به آن تسلط پیدا کنید.

ولی روش تعیین نوردهی دیگری به نام TTL یا Through The Lens نیز وجود دارد. در این روش با فشردن دکمه‌ی شاتر ابتدا یک شعاع نور به سمت سوژه تابانده می‌شود. سپس دوربین اطلاعات به‌دست‌آمده از این شعاع نور، دیافراگم و سرعت شاتررا تحلیل کرده و میزان قدرت موردنیاز برای فلاش را تعیین می‌کند. البته می‌توانید میزان قدرت فلاش را درست مانند Exposure compensation از -2 تا +2 تغییر دهید تا بر روی آن کنترل بیشتری داشته باشید. در کل، کار با فلاش‌هایی که از TTL پشتیبانی می‌کنند بسیار راحت‌تر است، به‌خصوص در مواردی که زمان زیادی برای انجام تنظیمات در اختیار ندارید. به‌طور مثال  فلاش‌های TTL در بین عکاسان عروسی از محبوبیت زیادی برخوردار هستند.

توجه داشته باشید که هر سازنده‌ای از TTL اختصاصی خودش استفاده می‌کند. کانن این سیستم را E-TTL و E-TTL 2 می‌نامد که ETTL 2 جدیدترین و پیشرفته‌ترین سیستم نورسنجی این کمپانی است و نیکون آن‌را i-TTL می‌نامد. بنابراین باید فلاش متناسب با برند دوربین خود را خریداری کنید تا بتوانید از قابلیت TTL به‌خوبی بهره بگیرید.

نحوه‌ی اتصال

یکی از مزیت‌های اصلی فلاش‌های رو دوربینی یا Speedlightها این است که نه‌تنها با استفاده از Hot-Shoe می‌توان آن‌ها را روی دوربین متصل کرد، بلکه می‌توانند به‌صورت جدا از دوربین نیز مورداستفاده قرار بگیرند. برای برقراری ارتباط بین دوربین و فلاش راه‌های مختلفی وجود دارد. بعضی از روش‌ها مانند اتصال به کابل چندان کاربردی نیستند و معمولاً نخواهید توانست از طریق آن‌ها از TTL نیز بهره بگیرید. روش‌های بدون سیم مانند اتصال مادون‌قرمز نیز وجود دارند که دوربین‌های کمی از آن پشتیبانی می‌کنند. بعلاوه درصورتی‌که مانعی بر سر راه باشد قابل‌استفاده نیستند.

پرکاربردترین و بهترین روش اتصال بی‌سیم، استفاده از اتصال رادیویی است. در این روش می‌توانید با استفاده از رادیوتریگرها دوربین را به فلاش متصل کنید. یک فرستنده به دوربین و یک گیرنده به فلاش متصل می‌شود تا ارتباط بین دوربین و فلاش برقرار گردد. البته برخی از فلاش‌ها مانند Yongnuo YN685 یا Nissin DI700A دارای گیرنده‌ی داخلی نیز هستند، بنابراین برای اتصال تنها به یک فرستنده بر روی دوربین نیاز خواهید داشت.

از مزایای دیگر استفاده از سیستم‌های رادیویی این است که می‌توانید چند فلاش را در گروه‌های مختلف قرار دهید و به‌صورت جداگانه آن‌ها را از روی دوربین کنترل کنید.

<imgsrc=”https://akasee.ir/wp-content/uploads/2018/03/Radio-transmitter.jpg”>

یکی از روش‌های دیگر برای برقراری ارتباط با فلاش استفاده از سیستم اپتیکال است. این روش معمولاً برای به کار انداختن یک فلاش توسط فلاش دیگر استفاده می‌شود. فلاش‌های اپتیکال با دریافت نور فلاش دیگر، به کار می‌افتند. این روش می‌تواند در زمان استفاده از چند فلاش کاربرد زیادی داشته باشد. به‌این‌ترتیب می‌توان تنها یکی از فلاش‌ها را از طریق رادیوتریگر به دوربین وصل کرد و فلاش‌های دیگر به‌صورت اپتیکال به کار می‌افتند. البته توجه داشته باشید که دیگر نخواهید توانست قدرت فلاش را از روی دوربین تنظیم کنید و باید این کار را به‌صورت دستی و از روی خود فلاش انجام دهید.

قیمت و برند

نیکون و کانن، هر دو تنوع زیادی از فلاش‌های روی دوربین را در اختیار کاربرانشان قرار می‌دهند. ولی معمولاً قیمت این‌گونه فلاش‌ها بسیار بالاست. کمپانی‌های ثالث معمولاً فلاش‌هایی را با امکانات و قدرت مشابه تولید می‌کنند که با قیمتی کمتر از نصف انواع ساخته‌شده توسط کانن و نیکون ارائه می‌شوند. طی چند سال اخیر، زیادشدن رقابت در این بخش، موجب کاهش قیمت‌ها و افزایش کیفیت شده است. به همین دلیل انتخاب‌های باکیفیت زیادی وجود دارند که می‌توانید باقیمت کمی آن‌ها را خریداری کنید.

اگر می‌خواهید هزینه‌ی زیادی بپردازید می‌توانید فلاش را از کمپانی‌های سازنده‌ی دوربین بخرید، ولی معمولاً این کار توصیه نمی‌شود. زیرا کمپانی‌هایی مانند Phottix، Yongnuo و Nissin محصولات باکیفیتی را با قیمتی نازل ارائه می‌کنند. بعلاوه لیست کاملی از لوازم جانبی را نیز در اختیار مشتریانشان می‌گذارند. به‌‌طور مثال برای کسانی که در فضای باز عکاسی می‌کنند و ممکن است تجهیزات خود را زیاد جابجا کنند خرید فلاش‌های گرانقیمت توجیه چندانی ندارد. زیرا امکان افتادن، ضربه دیدن، خیس شدن و… برایشان زیاد است. بنابراین منطقی‌تر است که از فلاش‌های ارزان‌تر استفاده کنند که در عین ارزان بودن، قدرت خروجی بالا و امکانات مناسبی را در اختیار قرار می‌دهند.

اگر تصور کنیم عکاسی محدود به فشردن شاتر و ثبت یک صحنه است ، احتمالا به طور کلی با دنیای عکاسی غریبه اید . عکاسی از آن هنر هایی است که در عین حال که ظاهر ساده ای دارد ، چنان پیچیده و حیرت انگیز است که برای درک این حجم از پیچیدگی ، باید به صورت حرفه ای غرق این هنر شوید . در ادامه این تفاسیر ، چقدر با ژانر های مختلف عکاسی آشنایی دارید ؟

اگر با مفهوم ژانر در هنر آشنا نیستید باید بدانید که ژانر هنری به معنی طبقه بندی آن هنر است. امروزه به برکت ایده های خلاقانه و ذهن قدرتمند ، گستردگی در هنر نیاز به طبقه بندی به ژانرهای مختلف را تشدید می کند . هنر عکاسی نیز از این قانون مستثنا نیست و مانند هنرهای دیگر با رشد متدهای جدیدش نیاز به طبقه بندی پیدا کرده است . خوشبختانه دوره حاضر دوره شکوفایی است به طوری که خلق یک اثر هنری با تلفیقی از چند ژانر اتفاق عجیبی نیست . با این تفاسیر ژانرهای عکاسی کار را برای هنرمندان آسان تر نموده اند چرا که هنرمند می تواند در ژانر متناسب با روحسه و خلق و خویش به فعالیت بپردازد .

در این میان یک نکته خیلی مهم وجود دارد ؛ نباید مفهوم ژانر را با سبک اشتباه بگیرید . برای درک گستردگی این دو مفهوم ، جالب است بدانید شما بعنوان یک هنرمند میتوانید سبک منحصر به فرد خود را بدون محدودیت در ژانرهای مختلف پیاده سازی کنید. سبک ها مفهوم شخصی تری نسبت به ژانر ها دارند و در واقع دستتان برای انتخاب سبک بازتر است . سبک های معروف معمولا شامل عکاسی سیاه و سفید، آبستره، نوردهی طولانی مدت، عکاسی با قابلیت HDR و vintage می باشد .

آشنایی ژانرهای مختلف در عکاسی:

محبوب ترین ژانر های عکاسی که از قضا پرطرفدارترین ها نیز می باشند ، به شرح زیر است :

ژانر تبلیغاتی:

هدف اصلی در عکاسی با ژانر تبلیغاتی ، نمایش و فروش یک محصول است به طوری که در معرفی آن از بزرگنمایی و اغراق استفاده شده باشد . موارد استفاده عکس های تبلبیغاتی در بخش های مختلف همچون بروشورها ی تبلیغاتی ، مجلات تبلیغاتی، فضاهای تبلیغات در سطح شهری و مکان هایی از این قبیل می باشد .

ژانر پرتره:

به طور کلی عکاسی از چهره اشخاص در ژانر عکاسی پرتره جا داده میشود. این ژانر مورد علاقه ی  عکاسان آماتور و حرفه ای است و جزو پر طرفدار ترین ژانر های عکاسی است .

ژانر صنعتی:

قبل از هرچیز باید بدانید عکاسی صنعتی و عکاسی تبلیغاتی دو ژانر مجزا می باشند به طوری که بر خلاف ژانر تبلغاتی ، در ژانر صنعتی خبری از اغراق و بزرگنمایی نیست و محصول و خدمات یک شرکت دقیقا همانطور که هست به نمایش گذاشته می شود .

ژانر خبری:

ژانر بعدی ، عکاسی خبری یا فتوژورنالیسم می باشد که با هدف اطلاع رسانی ، شامل زیر مجموعه های زیر است :

• عکاسی مستند
• عکاسی ورزشی
• عکاسی خیابانی
• عکاسی پاپاراتزی

ژانر طبیعت:

این ژانر روح نواز  ،اغلب در فضای باز و طبیعت انجام می شود و به 4 دسته زیر تقسیم می شود :

• عکاسی حیات وحش
• عکاسی زیر آب
• عکاسی دریا
• عکاسی ابرها.

ژانر جنگ:

به تصویر کشیدن درگیری های مسلحانه و جنگ در ملل مختلف ، به عهده عکاسان جنگ قرار میگیرد . عکاسان دفاع مقدس ما ، در این زمره فعالان در این ژانر قرار دارند .

ژانر معماری:

برای فعالیت در این گروه ، سر و کارتان با با معماری ساختمان ها و بناهای قدیم یا جدید است . تصاویر شما بعنوان بانک اطلاعاتی علم معماری به حساب می آید .

ژانر نجوم:

در این ژانر سر و کارتان با بی کران آسمان است . این ژانر هیجان انگیز که از قضا به تجهیزات تخصصی و نسبتا گرانی احتیاج دارد ، مخاطبان خاص خود را دارد .

ژانر مد یا فشن:

این ژانر در ارتباط مستقیم با مد روز و طراحی لباس می باشد که اغلب در مجلات مد و ژورنال های فروشگاهی ، نمونه هایی از آن را میبینید.